Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*61*

Ναι καλά καταλάβατε. Ανέβασα κεφάλαιο!

Οπότε ναι. Έγραψα καλά και περνάω.

Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

______________________________________________

"Η αδιαφορία είναι το καλύτερο όπλο."

x x x x x x x x x

"Καλώς το μωρό μου" είπε ο μπαμπάς μόλις μπήκα στο σπίτι και έκλεισε τη τηλεόραση.

"Έχεις ακόμα νεύρα μαζί μου;" ρώτησε και ήρθε προς το μέρος μου.

"Αν συνεχίζεις να με κατηγορείς άδικα, ναι" είπα και έβγαλα τα παπούτσια μου.

"Συγγνώμη για το πρωί. Δεν ήξερα ότι ο μικρός έκανε τέτοια βλακεία" είπε μετανιωμένος και στένεψα τα μάτια μου.

"Τον έβαλες καμιά τιμωρία ή μόνο εμένα φωνάζεις;" ρώτησα παραπονεμένα και έριξε ένα μικρό γελάκι.

"Δύο βδομάδες χωρίς τηλεόραση και βιντεοπαιχνίδια" απάντησε και χαμογέλασα αχνά.

Δεν χαίρομαι που τον έβαλε τιμωρία, απλά μερικές φορές πρέπει να μάθει που είναι τα όρια.

"Αύριο θα πάω για ψώνια με τη Μάρτζι. Θα μου δώσεις λεφτά;" ρώτησα και κάθισα δίπλα του στον καναπέ.

"Πόσα θέλεις;" ρώτησε και ήταν έτοιμος να σηκωθεί να φέρει λεφτά.

"Δεν ξέρω. Άστο για αύριο" απάντησα και σηκώθηκα για να πάω να κάνω ένα μπάνιο.

"Μπορώ να έχω το κινητό και τον υπολογιστή μου;" ρώτησα ευχόμενη να μου τα δώσει πίσω και έκανα μια λυπημένη φατσούλα.

"Τι να σε κάνω πριγκίπισσα μου; Μία σε έχω. Στο γραφείο, μέσα στο συρτάρι" απάντησε ηττημένος και του έδωσα ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο.

Πήγα πάνω και αφού έκανα ένα κρύο μπάνιο, για να δροσιστώ πήρα το κινητό μου.

Καθόμουν για ώρες στο κρεβάτι, ακούγοντας μουσική και κοιτούσα το ταβάνι, μέχρι που σκοτείνιασε.

"Θα σε περιμένω στο παρκάκι" διάβασα το μήνυμα της Μάρτζι και αμέσως με έπιασε ένα τρομερό άγχος.

Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι και ντρέπομαι να βγω σε παραλία με μαγιό.

Η Μάρτζι έχει πολύ ωραίο σώμα και είναι λογικό να φοράει σορτσάκια και κοντές μπλούζες, αλλά εγώ είμαι σαν κεφτές σε σχέση με εκείνη.