Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*48*

"Parents kill more dreams that anybody."

x x x x x x x

Έχει περάσει περίπου ενάμισι μήνας από όλες τις μαλακίες που έγιναν και ακόμα νιώθω εξαντλημένη.

Τελικά το σκηνικό με τη μάνα μου ήταν η αφορμή για να ξεσπάσω και να τα βάλω όλα σε μια σειρά.

Με τον Στέφανο είμαι αρκετά απόμακρη μπορώ να πω.

Δεν φταίει εκείνος, απλά..

Απλά δεν ξέρω πλέον τι θέλω.

"Ώστε εσένα γαμάει τελικά ο Στέφανος" είπε με κακία η Μαρία και στάθηκε ακριβώς μπροστά από το σώμα μου.

Δεν έχω όρεξη να την ακούσω.

Θέλω να φύγω.

"Άσε με ήσυχη επιτέλους" γρύλισα μέσα από τα δόντια μου και έκανα μια προσπάθεια να φύγω.

Το σώμα της όμως με εμπόδισε και το υφάκι της με εκνεύριζε.

Πόσο θέλω να την δείρω.

"Γιατί τόσο γρήγορα καλέ" ειρωνεύτηκε και γέλασε μαζί με τις φίλες της.

Ανθή, μην το δεχτείς.

Έχεις περάσει πολλά.

Μέχρι και η ίδια σου η μάνα σε θεωρεί τσουλάκι.

Κανένας δεν πρόκειται να σε βοηθήσει.

Πρέπει να βοηθήσεις τον εαυτό σου.

"Παράτα με γαμώτο" φώναξα και την έσπρωξα προς τα πίσω, χωρίς να το περιμένει.

Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της σκούρυναν και το βλέμμα της έγινε έντονο.

"Άκου να σου πω μικρό τσουλάκι. Ο Στέφανος δεν βαράει κορίτσια, οπότε μπορώ να σε κάνω ότι θέλω" είπε κακόβουλα και ένα δυνατό χαστούκι προσγειώθηκε στο πρόσωπο μου.

"Καριόλα" είπα κοφτά χωρίς να ελέγχω το στόμα μου και αυτή τη φορά το δικό μου χέρι έπεσε με άχτι πάνω στο μάγουλο της.

Έβαλα όλη μου τη δύναμη και το ευχαριστήθηκα.

Τώρα μπορεί να φάω το διπλάσιο ξύλο αλλά δεν με ενδιαφέρει.

Καλύτερα να με σκοτώσουν κιόλας.

"Είσαι νεκρή μαλακισμένο" απείλησε και έπεσε πάνω μου, ρίχνοντας με στο πάτωμα.

Το ένα χαστούκι ερχόταν μετά το άλλο.

Έμεινα ακίνητη.