Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*74*

"Ποιο το νόημα να αγαπήσεις τον εαυτό σου μόνο και μόνο για να σε αγαπήσουν οι άλλοι; Αγάπα τον για σένα."

x x x x x x x x x x x

Τα βιβλία μου είχαν μπει με τη σειρά στις κούτες ενώ τα ελάχιστα ρούχα που είχα αφήσει στη ντουλάπα είχαν διπλωθεί και χωθεί σε έναν σάκο.

Ένα παρατημένο κουτί είχε ξεμείνει πάνω στο ράφι και το κατέβασα με δυσκολία.

Γαμώ το ύψος μου.

Το κοίταξα περίεργα, καθώς είχα ξεχάσει τι είχε μέσα και το άνοιξα με προσοχή για να μην μου πέσει κάτω.

Φωτογραφίες.

Και άλλες φωτογραφίες για την ακρίβεια.

Όλα έμοιαζαν τόσο ξένα.

Μέχρι και εγώ ένιωθα ξένη.

Ακούμπησα τη κούτα στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι και συνέχισα να μαζεύω μερικές χαζομάρες μέσα από το γραφείο.

Είχα είδη ξεχωρίσει αυτά που θα πετούσα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και πήγα μπροστά από τον ξύλινο πίνακα που είχα καρφωμένες τις φωτογραφίες μου.

Αναμνήσεις ήθελα.

Τώρα θα πρέπει να τις αντιμετωπίσω πάλι.

Άρχισα να ξεκαρφώνω μία μία τις μικρές αναμνήσεις μου και τις ακούμπησα στο γραφείο μου.

Δεν είχα να σκεφτώ κάτι παραπάνω.

Θα κρατούσα μόνο με την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Κανένας άλλος δεν είχε θέση στη ζωή μου.

Έπιασα στα χέρια μου τις φωτογραφίες και έκατσα κάτω, κοντά στο κουτί, για να τις ξεχωρίσω.

"Τέλεια" μουρμούρισα στον εαυτό μου και στριφογύρισα τα μάτια μου.

Ένα δάκρυ έφυγε από τα μάτια μου χωρίς να μπορώ να το ελέγξω και συνέχισα και κοιτάω με νοσταλγία τις φωτογραφίες.

Αυτά τα μαύρα μάτια με διέλυσαν.

Τα ερωτεύτηκα και το μόνο που έκαναν είναι να με πληγώσουν.

Η μνήμη μου άρχισε να με χτυπά σαν τον χειρότερο εχθρό μου και πλέον δεν μπορούσα να συγκρατήσω καθόλου τον εαυτό μου.

Τόσα πολλά που απλά δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω.

Τα είχα αφήσει πίσω μου, αλλά τώρα πρέπει να τα ξανά έχω μπροστά μου.

"Έλα να βγάλουμε μια φωτογραφία ρε μωρό μου" παρακάλεσα σαν μικρό παιδάκι και τον έπιασα από το χέρι τραβώντας τον να κάτσει δίπλα μου στο παγκάκι.