Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*31*

«People fuck with your feelings until
you have no more»

"Ανθή να περάσω;" ρώτησε η μάνα μου καθώς χτυπούσε ελαφρά τη πόρτα του δωματίου.

"Φυσικά" απάντησα, αφού έβαλα πρώτα τη χοντρή μου φούτερ και τις ροζ κάλτσες μου.

"Πώς είσαι;" ρώτησε με ενδιαφέρον.

Απορώ πως μπορεί να κάνει ότι δεν τρέχε τίποτα. Η κατάσταση είναι άσχημη και ακόμα δεν μου έχει μιλήσει για το θέμα, «σε έδωσα στον πατέρα σου έτσι απλά και τώρα κάνω πως νοιάζομαι».

Μάλλον είναι καλύτερα έτσι. Καλύτερα να μην μιλήσουμε.

Αλλά να πάρει μου τη σπάει πως κάνει σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα.

Την κοίταξα για λίγο και αμέσως έστρεψα τη προσοχή μου στο άστρωτο κρεβάτι.

"Καλά" απάντησα μονολεκτικά. Δεν ξέρω πώς να κάνω τα πράγματα καλύτερα.

Γαμώτο. Πως τα έχουμε κάνει έτσι;

"Χαίρομαι αγάπη μου" είπε και έβαλε το μπουφάν που κρατούσε στα χέρια της.

"Θα πάω μαζί με τον Αλέξη και τον Αντρέα μια βόλτα. Μήπως θέλεις να έρθεις;" ρώτησε με την ελπίδα στα μάτια της.

"Όχι ευχαριστώ, θα ξεκουραστώ λιγάκι. Καλά να περάσετε" απάντησα φορώντας το καλύτερο χαμόγελο μου.

"Εντάξει, όπως θες. Αν χρειαστείς κάτι πάρε με τηλέφωνο" είπε και βγήκε από το δωμάτιο χαμογελώντας μου.

Αμέσως άρπαξα ένα βιβλίο από το γραφείο μου για να διαβάσω και να περάσει η ώρα.

Ανεμοδαρμένα ύψη. Τώρα μάλιστα. Ας χαθώ για λίγο σε έναν άλλο κόσμο.

+

Έχουν περάσει τρεις ώρες και ακόμα δεν έχει έρθει σπίτι η μάνα μου με τα αγόρια.

Γαμώτο πεινάω, αλλά κάτω είναι ο Αποστόλης με τους μαλάκες τους φίλους του, όπως και με τις μαλακισμένες φίλες του.

Ναι αλλά αν δεν κατεβώ να φάω θα πεθάνω.

Οκ.

Εντάξει δεν πειράζει θα κάνω και λίγο δίαιτα.

Έλα Ανθή, μπορείς να αντέξεις.

Το στομάχι μου από την άλλη δεν έχει την ίδια άποψη με εμένα και άρχισε να κάνει περίεργους ήχους.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και έσπρωξα από πάνω μου τα σκεπάσματα αφήνοντας την αλλαγή της θερμοκρασίας να χτυπήσει το γυμνό μου δέρμα.