Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*32*

«Don't fight for their attention. If they really care,
you shouldn't have to.»

x x x x x x x x

Αφού βγήκαν έξω μου άφησαν το ελεύθερο να ντυθώ με την ησυχία μου.

Έβαλα με δυσκολία τα ρούχα μου καθώς ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν και το σώμα μου αδύναμο.

Έκατσα ξανά στο κρεβάτι μου παίρνοντας αγκαλιά το πάπλωμα για να με ζεσταίνει και άκουσα τη πόρτα να χτυπάει.

Θέλω να μιλήσω τόσο πολύ, όμως δεν μπορώ.

"Ανθή όλα καλά να μπούμε;" ρώτησε ένα από τα αγόρια αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω τη φωνή του.

Δεν απάντησα. Συνέχιζαν να χτυπάνε τη πόρτα και απλά ήθελα να μείνω μόνη.

Μακριά από όλους.

"Ανθή... νομίζαμε πως κάτι έπαθες" είπε ανήσυχα ο Άγγελος μόλις μπήκαν στο δωμάτιο και τους κοίταξα ανέκφραστη.

Γαμώτο πονάει.

Θέλω απλά να φύγει όλο αυτό από τη μνήμη μου.

Ξαφνικά περίπου είκοσι φουσκωτοί και μαυροφορεμένοι άντρες στεκόντουσαν έξω από το δωμάτιο μου κοιτώντας τριγύρω.

Τύλιξα με δύναμη το πάπλωμα πάνω μου και τους κοίταξα με περιέργεια.

"Τον κανονίζουμε εμείς από εδώ και πέρα" είπε ένας άγρια και σοβαρά στον Άγγελο ενώ είδα πως οι υπόλοιποι έξω από τη πόρτα μου τραβούσαν τον Στράτο και κυριολεκτικά τον έσερναν.

Δεν θέλω να ξέρω.

Όχι, δεν θέλω να μάθω τι θα του κάνουν.

"Ευχαριστώ" είπα σιγά και αδύναμα τραβώντας τη προσοχή τους.

"Δεν χρειάζεται να φοβάσαι Ανθή, τελείωσε" είπε ο Μιχάλης και μου χάρισε ένα χαμόγελο.

"Και δεν πρέπει να ευχαριστείς εμάς αλλά τον Στέφανο" συνέχισε καθώς έβαλε τα χέρια του στις τσέπες από το τζίν του.

Τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια και θυμήθηκα το τηλέφωνο.

"Που στα κομμάτια είναι ρε φίλε;" αναφώνησε αγανακτισμένα ο Άγγελος και έσκυψε κάτω από το κρεβάτι μου.

"Να σαι. Γεια σου φίλε" είπε και εμφάνισε το κινητό μου.

Δεν το πιστεύω.

"Έλα σε έβαλα ανοιχτή" είπε και άφησε το κινητό δίπλα μου.

"Ανθή είσαι καλά; Σε πείραξε; Σε πόνεσε; Θα τον κάνω να μετανιώσει τη μέρα και τη στιγμή που γεννήθηκε. Θα εύχεται να μην με γνώριζε ποτέ" άρχισε τις απανωτές ερωτήσεις μαζί με τις απειλές ενώ η ταραχή ήταν φανερή στη φωνή του.