Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*57*

"Με τις πέτρες που σου πετάνε να χτίζεις κάστρα!"

x x x x x x x x

Μόλις οι φίλοι του κατάλαβαν ότι βρίσκομαι κοντά τους γούρλωσαν τα μάτια τους ενώ ο Στέφανος μιλούσε με την όμορφη κοπέλα.

Ξεροκατάπια και χωρίς να ελέγχω το σώμα μου έφυγα από κοντά τους.

Έσπρωχνα όποιον έβλεπα και αναζητούσα λίγο αέρα.

Έσπρωξα τη πόρτα και βγήκα με φόρα έξω από το μαγαζί.

Άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες και ένιωθα ένα βάρος στο στήθος μου.

Είχα ανάγκη να κλάψω, να ουρλιάξω και να βγάλω από μέσα μου ότι βλακεία ένιωθα.

Ηρέμησε Ανθή. Θα περάσει.

"Ανθή" ακούστηκε η φωνή του και πάγωσα.

Δεν τον θέλω αυτή τη στιγμή.

Δεν νομίζω πως θα μπορέσω να τον ακούσω με ψυχραιμία.

Ξεκίνησα να περπατάω αλλά το χέρι του βρέθηκε στο μπράτσο μου.

"Παράτα με" φώναξα και τον έσπρωξα με όση δύναμη είχα.

Έφυγα από κοντά του, αλλά με έπιασε με περισσότερη δύναμη και με έσυρε προς το στενάκι, που υπήρχε.

"Άσε με γαμώτο σου. Άσε με" φώναξα και εκείνη τη στιγμή η πλάτη μου συγκρούστηκε με τον τοίχο.

Άουτς.

"Πας καλά;" γρύλισα και τον κοίταξα μέσα στα μάτια.

Φαινόταν εξοργισμένος.

Το νέο του κούρεμα με φόβιζε λιγάκι, γιατί τον έκανε περισσότερο επικίνδυνο ενώ τα μάτια του πετούσαν σπίθες θυμού.

Αν μπορούσε να με σκοτώσει, αυτή τη στιγμή θα ήμουν νεκρή.

"Σκάσε" είπε κοφτά και ήρθε πιο κοντά μου.

"Γιατί φοράς τέτοια ρούχα;" ρώτησε άγρια και αυστηρά, αγνοώντας πως του είπα να με αφήσει.

Το γεγονός ότι ρωτάει κάτι τέτοιο ενώ τον είδα να αγκαλιάζει κάποια άλλη με εκνευρίζει ακόμη περισσότερο.

Δεν του απάντησα. Αυτό ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω ώστε να τον εξοργίσω.

Ξέρω πόσο πολύ τον θυμώνει όταν δεν του απαντάνε και χρειάζεται να επαναλαμβάνεται.

"Γαμώ τη τύχη σου. Γιατί φοράς τέτοια ρούχα που να σε πάρει" ούρλιαξε και τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από τους ώμους μου.