Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*5*

Do you ever wonder how different your life
would be if that one thing didn't happen?

x x x x x x x x

"Ανθή, σήκω σε παρακαλώ πολύ. Θέλω να μιλήσουμε" ακούω την μάνα μου πάνω από το κεφάλι μου και απλά αλλάζω πλευρό.

Το ενοχλητικό της σκούντημα όμως με ξυπνάει και με βαριά καρδιά σηκώνομαι από το κρεβάτι.

Μα καλά τι με θέλει τέτοια ώρα;

Σίγουρα κάτι θα έκανε ο μικρός και θα πρέπει να εγώ να βγάλω το φίδι από τη τρύπα.

Όπως πάντα.

"Μπορείς σε παρακαλώ να σταματήσεις να χασμουριέσαι σαν καμιά αγελάδα και να παρακολουθήσεις;" ρώτησε με νεύρο.

Αλλά εγώ όπως πάντα την έγραψα και συνέχισα να τρίβω τα μάτια μου για να ανοίξουν.

"Ξέρεις, δεν είναι ευγενικό να με ξυπνάς για να μιλήσουμε. Θα μπορούσες απλά να περιμένεις να ξημερώσει. Όπως κάνουν όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, αλλά ξέχασα εσύ δεν είσαι φυσιολογική" της απάντησα γεμάτη ειρωνεία και ξεφύσησε.

"Πρόκειται για τον πατέρα σου" ξεστόμισε απότομα και μου ήρθε συγκοπή.

Κάτσε χριστιανή, αυτά δεν τα λένε έτσι.

Προετοιμάζουν πρώτα τα έδαφος και μετά.

Εσύ γιατί μου το πετάς σαν κεραμίδα;

"Δε θέλω να το συζητήσω" είπα με δυσκολία και ξάπλωσα ξανά τυλίγοντας το σώμα μου στα μωβ παπλώματα.

"Ανθή μη κάνεις σαν μωρό" ψιθύρισε αγανακτισμένα, τραβώντας, για δεύτερη φορά σήμερα, τη ζεστασιά από πάνω μου.

"Μαμά" πήρα μια βαθιά ανάσα και συνέχισα "αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει πια για μένα. Μου φερόταν με τον χειρότερο τρόπο και απλά δεν θέλω να το συζητήσω" απάντησα ειλικρινά και την κοίταξα μέσα στα μάτια.

Ως απάντηση μου έγνευσε και βγήκε από το δωμάτιο για να κοιμηθώ.

Ναι, την πιάσατε την ειρωνεία;

Άντε να δω τώρα πως στο καλό θα κοιμηθώ.

[...]

Έχουν περάσει 2 ώρες από την ώρα που με ξύπνησε και ακόμα δεν μπορώ να ηρεμήσει.

Τα αυτιά μου έχουν πονέσει από τη μουσική και τα σεντόνια είμαι σίγουρη πως έχουν γίνει χάλια από τα πολλά στριφογυρίσματα.

Το μόνο που μου μένει να κάνω τώρα είναι να κοιτάξω τον καινούργιο μου φίλο.

Γεια σου Μίλτο. Είσαι πιο άσπρο ταβάνι από το προηγούμενο.