Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*22*

Why depression is hard to understand?

It's invisible.

It's not "feeling a bit sad"

"Κάτσε μην ντρέπεσαι" είπε χτυπώντας το παγκάκι και έκλεισε το δερμάτινο του ως πάνω για να αποφύγει το κρύο.

Τον κοίταξα καλύτερα και ναι, ήδη έχω μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που ανέβηκα πάνω σε αυτό το αναθεματισμένο μηχανάκι και ήρθα εδώ μαζί του.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα να προχωρώ δειλά προς το μέρος του, ενώ ταυτόχρονα ξεροκατάπινα καθώς με σκάναρε από πάνω μέχρι κάτω.

Ο τέλειος, μη χέσω, πωπουδάκος μου κρύωσε από το ξύλινο παγωμένο παγκάκι μόλις κάθισα δίπλα του και άφησα τη πλάτη μου να πέσει προς τα πίσω ενώ παράλληλα σήκωσα πόδια μου βάζοντας τα πάνω στο ξύλο και αφήνοντας τα να ακουμπήσουν το στήθος μου τα αγκάλιασα με τα δύο μου χέρια.

Πήγε να μιλήσει όμως ο θόρυβος του κινητού του τον σταμάτησε απότομα.

Το άρπαξε από τη τσέπη του "Δώσε μου μισό λεπτό" είπε και αφού μου έριξε ένα χαμόγελο, σηκώθηκε και έφυγε λίγα μέτρα πιο μακριά μου.

Τώρα όμως εσείς θα αναρωτιέστε τι ακριβώς συμβαίνει.

Λοιπόν, αφήστε με να σας εξηγήσω.

Όπως ξέρετε είχα πάθει ένα μικρό, πολύ μικρό ατυχηματάκι και δεν μπορούσα να βγάλω μιλιά.

Λοιπόν πριν από λίγο καιρό άρχισα να μιλάω ξανά χωρίς κανένα πρόβλημα, ήταν κάτι βέβαια που παραξένευσε τον κύριο Ραφαήλ γιατί πίστευε πως η κατάσταση μου θα κρατούσε πολύ περισσότερο...

Αλλά ναι, είμαι τυχερή τρομάρα μου.

Και μετά από την πρόοδο μου άρχισε η κάτω βόλτα μαζί με τον Στέφανο.

Για να σας δώσω να καταλάβετε, είχε έρθει στο σπίτι να βρει τον Βασίλη -πατέρα μου- για να μιλήσουν όπως βέβαια κάνουν κάθε μέρα, λόγος που ακόμα δεν έχω καταλάβει αλλά εντάξει δεν είναι εκεί το θέμα μας.

Εεε και όπως σίγουρα θα πιάσατε το νόημα ο παλιό ηλίθιος να πούμε , η παλιό σάπια μπάμια της λαϊκής έμαθε ότι μπορώ να μιλήσω και είπε να μου κάνει μια επίσκεψη.

Δεν είναι λογικό μετά να γίνουμε κώλος, με συγχωρείται κιόλας, εμείς οι δύο;

Γιατί εγώ το βρίσκω συνηθισμένο πλέον, τέλος πάντων στο θέμα μας τώρα.