My "Little" Sweet Revenge...(On-Going)

*TRENTA*

Wendy’s POV

              “Take care, Wendy!”

                Ngumiti ako kay mommy at nag wave bago tuluyang pumasok sa sasakyan. Unfortunately, hindi ako masusundo ni Wessley dahil baka tanghaliin daw siya ng pasok ngayon. Wala namang kaso sakin iyon, nami-miss ko nga lang ang presensya niya.

                 *ring*

                 *ring*

                  Tinignan ko ang cellphone ko na nasa headboard. Agad akong napangiti ng mabasa ang pangalan ng caller. Pinindot ko iyon at isinalpak ang earphone sa tenga ko para makadrive parin ako ng maayos.

                   “Goodmorning baby!” masigla kong bati

                  Narinig ko ang mahinang pagtawa niya sa kabilang linya. Hay, naiisip ko pa lang na tumatawa siya, kinikilig na naman ako.

                  (“Hyper ng baby ko ah. Nag breakfast kana?”)

                  “Yep. Mommy made me tuna sandwich and milk for breakfast. Ikaw baby?”

                  Dahil kausap ko si Wess, saglit akong nawala sa sarili ko. Muntik ko nang mabangga yung aso na tumawid sa kalsada kaya nag busina ako at biglang preno.

                  “Shit!” mahina ko lang na sabi kasabay ng paghugot ko ng malalim na hininga

                 ( “Wendy? Are you driving? I heard you honk and curse, what happened baby?! Are you alright?”) nagpapanic na tanong niya

                  Tinignan ko yung aso na nakatawid na sa kabilang daan. Huminga ulit ako saka sumagot kay Wessley.

                 “Yes, I’m driving. Im alright baby. Hindi ko napansin yung papatawid na aso that’s why I suddenly hit the brake hard.” Pinanaandar ko na ulit yung sasakyan ng mabagal

               ( “I should be driving you. Damn this. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko once na may mangyari sayong masama Wendy.”)

                 Maingat akong nag-park sa school. Kinuha ko na yung phone ko at tinanggal na yung earphone. Naglalakad na ako ngayon papuntang room.

                “Don’t worry too much baby. Ayos lang ako. What time are you going to school?”

                (“Hay, it’s my fault baby. Sorry. Bakit namimiss mo na ko noh? Haha! Too bad baby, gusting gusto kong pumasok pero I cant make it to school today. May emergency pictorial baby.”)

                 Nalungkot ako sa sinabi niyab pero hindi ko nalang pinahalata. Alam ko namang hindi lang ako ang pwedeng laging i-prioritze niya. He’s into show business. I should understand him.

                 “Ah, it’s okay baby. Take care alright?”

                ( “I’ll just drop by to your house later after this, okay? You take care Wendy. I’m going to call you again later. I love you.”)

                  Matamis akong ngumiti sa sinabi niya. Nandito na ako ngayon sa hallway. Kaunti palang ang estudyante dahil masyado pang maaga.

                 “Alright baby. I love you too. Goodluck to your pictorial.”

                 Tinapos ko na ang tawag at ibinulsa na ang cellphone ko. Medyo nagtataka ako dahil bigla nalang akong kinakabahan sa di ko malaman na dahilan. Ipinag kibitz ko nalang iyon at nagpatuloy sa paglalakad.