Tears of a dead vampire

Een gevaarlijke keuze

Ik schrok, en wilde er naartoe rennen. Ik liet alles uit mijn handen vallen, en ging erop af. Aan de binnenkant van de deur in het sleutelgat zat een sleutel. O nee… de deur was niet op slot, dus ik ging muisstil naar binnen. Achter mij sloot ik de poort, zodat de aanvaller er ook niet meer uit kon, en deed de sleutel in mijn broekzak. Ik liep voorzichtig naar de hut. Ik kwam de hoek om en zag veel bloed. Ik zette een voetstap in de deuropening. Dann zat naast me. Ik keek naar hem, hij was nog ongedeerd. Hij keek me angstig aan, maar durfde niks te zeggen. Ik keek rond, en zag oma liggen. Met een vampier die haar bloed aan het drinken was. Het enige wat ik toen nog zag was wat daar gebeurde. Ik wilde naar de vampier lopen, maar ik kon geen stap verzetten. Ik stond aan de grond genageld. Ik bewoog niet meer. Ik was in shock. Oma lag daar roerloos. Maar die vampier kende ik. Die vampier was Jayden. Hoe durfde hij? Hij zou dat toch nooit doen? Ik kwam weer bij zinnen en werd woedend. Toen nam mijn dierlijk, beschermend instinct het over, en stond ik in eens achter hem. Ik trok ruw aan zijn schouder en hij vloog door het hout van de hut, tegen het hek aan. ‘hoe durf je?!’ zei ik nijdig. ‘Sanne… laat me dit uitleggen, dit is niet wat je denkt.’ Zei hij smekend. Ik liep naar hem toe, en gaf hem een klap in zijn gezicht. ‘je hebt belooft dat je het nooit zou doen Jayden!’ gilde ik. Ik draaide me om, nam oma en Dann op mijn schouders, en rende naar de poort. Ik sprong er tegen in, en het hek begaf zich. Het was toch magisch? Niet veel van te merken. Leugen. Ik rende naar huis, naar binnen, zette Dann neer en deze keer lag oma op de tafel. Ik hoorde Jayden op het terrein komen. ‘opa, zorg dat Jayden niet het terrein mag, dit is zijn schuld.’ Zei ik en keek naar oma. Hij schrok. Ik liep naar buiten, om Jayden op te vangen. ‘Sanne, laat me dit uitleggen, alsjeblieft…’ smeekte hij. ‘jij moet met je vuile, bedriegende poten van mijn oma afblijven. Dat is het enige wat je moet, en verder mag je op rotten.’ Hij stond stil. En was bang voor mijn reactie, dat voelde ik. Ik was hem aan het verstoten. Hij mocht oprotten. Ik liep naar hem toe, trapte hem in zijn maag, waardoor hij in elkaar zakte, en gooide hem van het terrein af. Hij lag stil, hij bewoog niet. Ik hoorde in ieder geval niets meer nadat hij op de grond kwam. Binnen was de toestand van oma cruciaal. Opa en Dann huilde. Ik liep naar oma’s levenloze lichaam, en keek voor de zekerheid of haar hart stilstond, en of ze niet ademde. Niets. En voor ik het wist, rende ik naar buiten, het bos in. Ik wist waar ik naar toe ging. En ik wist het zeker. Ik had mijn besluit genomen, en zou haar om hulp vragen om oma weer tot leven te wekken. Ik had geen andere keus. Dit was het best voor iedereen. In de verte hoorde ik vampiers achter me aan rennen. Maar ik liep ze te ver voor. Ze konden me niet tegen houden. ‘Sanne! nee! Doe het niet!’ hoorde ik Jayden telepathisch zeggen. Ik luisterde niet. Ik was er bijna. Ik ging achter een boom staan, en zuchtte. Dit was gewoon het enige wat oma misschien nog kan redden. Ik liep misschien recht op mijn dood af, maar voor oma deed ik dat. Ik kwam te voorschijn, en alle wachten keken me gespannen aan. Twee heksen, twee vampiers, en een weerwolf kwamen op me afgelopen. Netjes in volgorde. ‘Sanne! Vlucht! Je weet niet waar je mee bezig bent!’ riep Jayden, die bij de rand van de open vlakte tot stilstand was gekomen. Nee, dat kon niet, ik moest oma redden. En sowieso wilde ik niet naar Jayden luisteren. Hij had me bedrogen. Jayden kwam dichterbij hoorde ik. De wachten gingen stil staan voor me, en wilden dat ik tussen hen in kwam staan, zodat er niks kon gebeuren. Met mij niet. Met hen ook niet. Ik liep met ze mee. Voor ik door de grote deuren liep, bleken alle wachten in actie te komen. Jayden had blijkbaar alle vampiers die in actie wilde komen tegen Adrienne geroepen. Achter mij sloten de deuren, en ik liep een grote hal in.