Tears of a dead vampire

De tweede opdracht

Daar zou ik vanzelf achter komen. Toen ik er bijna was, ging ik rustig lopen. Het hele grasveld stond vol met vampieren. Sommige waren licht gewond, en sommige zwaar. Toen ik een stap op het grasveld zette, had ik alle ogen op mij gericht. Jayden kwam weer naar me toe. Had hij nou niet geluisterd? Of was ik niet duidelijk geweest? Jawel toch? ‘Sanne!’ riep hij, en wilde me een knuffel geven. ‘Was ik niet duidelijk Jayden?’ zei ik en draaide daarbij zijn nek om. Hij viel voor me neer op de grond. Nu keek iedereen me nog geschokter aan. Wat nou? Hij komt heus wel weer tot leven hoor. Ik heb zijn hoofd er niet afgehaald, wat ik eigenlijk graag zou willen. Waarom dacht ik dit? Ging dat niet een beetje ver? Ergens dacht ik bij mezelf dat ik niets liever wilde, maar aan de andere kant vond ik dat wel erg ver gaan. Boeien. Ik liep naar het huis. Binnen Was Noa’s lichaam al weggehaald. Iedereen zat in de woonkamer. Ze keken me verbaasd aan. Kregen we dit. Ik had hier geen zin in. ‘Stephan?’ Hij keek me woedend aan. ‘Ik moest van Noa tegen je zeggen dat ze van je houdt.’ De rest liet ik achterwege. Zijn woede trok weg. Als hij nu een mens was, was hij in tranen uitgebarsten. Er hing een ongemakkelijke stilte. Uiteindelijk reageerde hij. ‘Bedankt.’ Dit duurde lang voordat er weer iets gebeurde. Maar wat er gebeurde was nou niet bepaald wat ik wilde. Jayden kwam binnen. Gelukkig keek hij me niet aan. ‘Sanne.’ Begon opa. ‘De eerste opdracht is voltooid.’ De eerste opdracht was voltooid. Zei hij dat nou net? Maar de eerste opdracht… Daarbij moest mijn oma dood! Ik hield mijn gezicht in de plooi, om niemand bang te maken. Maar eigenlijk zou ik nu iedereen willen afslachten. ‘Oké.’ was het enige wat ik zei. ‘Alleen hebben we geen makkelijkere tweede opdracht gekregen moet ik zeggen.’ Die opdrachten interesseerde me niets. ‘Van mij mag je ook direct alles opheffen, want van mij hoeft dat allemaal niet.’ Zei ik. Jayden, Stephan en opa keken elkaar aan. ‘Dan moeten we snel zijn, we hebben niet lang meer voor ze voorgoed verloren is.’ Zei opa, zo zacht, zodat alleen vampieren het konden horen. Hij had alleen niet verwacht dat ik het ook hoorde. Ik zuchtte van woede. ‘Aangezien je het niet gaat vragen, zal ik het maar uit mezelf vertellen. Om de tweede opdracht te voltooien, moeten we vrijwillig precies één liter bloed van een broeder of zuster afnemen…’ Zei Jayden, zonder dat hij zijn verhaal af kon maken. Van Dann dus. Dat dacht ik niet. ‘Dat kun je vergeten.’ Onderbrak ik hem. Opa keek hem boos aan. ‘Maar ik was nog niet klaar. Daar moet de prins bij zijn, en dat moet in het zicht zijn van de verdoemde en moet de verdoemde er zelf ook van drinken. Jij dus.’ Op dat moment ging het allemaal sneller dan dat ik, als vampier, kon volgen. Ik werd van achteren vastgegrepen door twee vampieren. Lucas en Mirjam. Die had ik al lang niet meer gezien. Ik begon hevig tegen te werken. ‘Laat me los.’ Riep ik zonder gehoor. Stephan pakte mijn benen. Nu kwam ik zeker niet meer weg. Drie oudere vampieren met veel meer ervaring. In het midden van het veld vol vampieren was een open plek. Was er dan daadwerkelijk niemand die me hielp? Liet iedereen me zo martelen?