Tears of a dead vampire

Confrontatie

Op mijn gemak liep ik op mensentempo terug naar huis. Ik had geen behoefte om geconfronteerd te worden, maar ik wist dat als ik nu niet naar huis zou gaan, ik de executie alleen maar zou uitstellen. Daarnaast wilde ik niet dat Dann iets zou overkomen. Dan zou ik Jayden afmaken. Ditzelfde geldt voor opa. Hij zou niet durven. Plotseling stond ik stil. Als de Prins zo'n machtige tovenaar is, zou hij mij dan niet bepaalde krachten kunnen geven? Snel draaide ik me om, om het idee aan de Prins voor te leggen. Helaas moest ik een teleurstelling tegemoet komen.

'Als een vampier kun je niet daarnaast nog een heks zijn. Ook als je als mens of heks verandert wordt in een vampier, verlies je iedere kracht die de natuur je verleent heeft.'

'En wat als we het omdraaien?' De Prins kijkt me vreemd aan. 'Dat je mijn vampirisme afneemt?'

'Dat is helaas niet mogelijk. Vampirisme is eenmalig.'

Teleurgesteld ging ik weer naar buiten. Ergens borrelde er woede in me op. Hoe durft hij? Tegen mij liegen over zo iets belangrijks? Mij gebruiken om zijn zusje vrij te laten? Dat dacht ik niet. Ditmaal ging ik op vampiersnelheid terug naar huis. Ik was laaiend. Ik kwam bij de grens van de tuin. Ik zag hem buiten staan praten met opa. Dat hij even heel snel oprot bij hem. Rustig liep ik op ze af. Ik had genoeg bloed gehad, dus was weer op volle sterkte. Opa zag me aankomen. Ik wist dat Jayden ook wist dat ik er aan kwam. Hij hoorde me wel. Zou ik hem rustig confronteren? Nee. Daar was ik te boos voor. Ik was op twintig meter afstand. Opa draaide zich om en liep naar binnen. Jayden draaide zich naar mij om. Hij had een vriendelijke, lieve blik op zijn gezicht. Toen hij mijn blik, mijn houding zag vervaagde zijn lieve gezicht. Nog tien meter en ik zou voor hem staan. Ik merkte dat mijn ademhaling sneller ging door mijn woede. Op fluisterende, wantrouwende toon vroeg hij waar ik was geweest. Rot maar lekker op met je praatjes. Nog vijf meter. Ik gaf geen reactie. Vanaf toen ging het allemaal vrij snel. Ik stond voor hem en sloeg hem in zijn gezicht. 'Hoe durf je!' Schreeuwde ik. Hij moest hier weg. En snel. Ik zou het niet meer accepteren als hij in de buurt van mijn familie zou komen. Ik ging recht en bedreigend staan en wees naar het bos. 'Wegwezen. Ik wil niet dat jij nog in de buurt van mijn familie komt.' Hij had nog niks gezegd en keek me vragend aan. 'Waar heb ik dit aan verdiend? Ik ga niet weg.' Praat Jayden. Ik kan die stem niet meer aanhoren. 'Je weet waaraan je dat verdiend hebt. Luister Jayden, ik waarschuw niet meer. Je hebt één waarschuwing gehad, de tweede kun je vergeten. Wegwezen nu, anders help ik je een handje' Zei ik dreigend. Hij begint te lachen. Toen knapte er iets in mijn hoofd. Mijn vampiertanden kwamen tevoorschijn en ik vloog op hem af.