Tears of a dead vampire

Extra informatie

'Hij heeft de hele terugweg geen woord tegen me gezegd. Ik weet niet zo goed wat ik nu kan doen. Ik kan hem troosten. Maar wat heeft hij daaraan als hij van plan is Vallory alsnog te helpen? Het lijkt me duidelijk dat ik hem daar niet mee ga helpen.' Vertel ik rustig. Ondertussen was opa op de bank gaan zitten terwijl ik hem alles vertelt had wat er was gebeurd. Ik had besloten toch te blijven staan. Ik had te veel energie om te gaan zitten. Al had ik wel ontzettende dorst gekregen. Ik zou dadelijk wel gaan jagen. 'Ik wil je op dit moment alleen even waarschuwen. Als Jayden er nog steeds achter staat dat hij Vallory vrij wil laten, moet hij gestopt worden. Ik ken Jayden al een tijdje. Alles wat hem in de weg staat om zijn doel te bereiken, schakelt hij uit. Of het nou een onbekende, of een bekende is. Jij zal hem dan moeten tegen houden. Hij is een stuk ouder dan jij, dus jij bent niet sterk genoeg. Als ik jou was, zou ik met hem gaan praten om er achter te komen wat zijn doelen zijn.' Ik twijfelde. Eigenlijk wilde ik hem helemaal niet in de weg zitten. Het liefste wat ik wil is hem gelukkig zien. Maar dat kan niet ten koste gaan van heel dit gebied. Dat kan en mag ik niet laten gebeuren. Dus ik heb maar een optie. Ik knikte naar opa en liep naar Jaydens kamer toe. Ik twijfelde toen ik de deur open wilde maken. Bang voor zijn reactie. Toch opende ik de deur, goed voorbereid op wat er komen zou. Jayden stond bij zijn raam. Stond hij daar al die tijd? Zijn raam keek uit op het grote open veld voor het huis. 'Je hebt hem goede technieken geleerd. Ik verbaasde mijzelf dat hij het zo snel onder controle had. Hij lijkt op jou. Jij ging ook zo snel.' Ik schrok van het plotselinge doorboren van de stilte. 'Je zou vaker iets met Dann moeten doen. Hij blijft hier voor jou, maar hij verveeld zich stierlijk.' Hij probeerde me uit de situatie te halen waar wij beide inzitten. Voor Vallory. 'Ik heb je gezegd dat ik altijd naast je zou blijven staan, je back-up te zijn, er voor je te zijn. En jij wil mij er zo maar buitensluiten?' Zei ik met een sluwe ondertoon.

'Sanne, dit is te gevaarlijk. Iedere zet die je nu maakt, kan je ten eerste fataal worden. Ten tweede zegt iedere stap iets over de toekomst. Jou toekomst. En ik wil dat jij die kunt volgen. Veilig. Zonder dat er demonen zijn die jou in de weg liggen.'

'Ja inderdaad. Dat is wat jij wil. Weet je wat ik wil? Nee, want dat interesseert je niets. Laat ik het je nu vertellen, of je nu wil of niet. Ik heb je mijn woord gegeven dat ik aan jou zijde zou staan. Wat er ook gebeurd. Zolang jij maar veilig bent. Het gaat er mij niet om of ik veilig ben. Als ik kan sterven om een dierbare te helpen, dan doe ik dat.' Dat klonk clichè, nu ik het zei nog erger. 'Ik bepaal nog altijd zelf wat ik met mijn leven doe. Daar hoef jij niet over te beslissen. Ik kwam net naar jou toe om je te steunen, er voor je te zijn met het grote verlies van Vallory. Ik snap hoe erg je het vind dat je haar niet kan en mag helpen.'

Jayden keek op. Hij had mijn ergernis, mijn medelijden opgemerkt. Maar toch zei hij iets wat me helemaal omver blies.

'Denk je dat ik haar daar laat lijden ja? Het is mijn zusje Sanne, mijn familie! Voor haar zal ik alles doen. Als ik haar de rust kan geven daarmee, maakt het mij niets uit wat ik er voor moet opofferen.' Zei hij vastberaden. Hij was er dus tot bereid om Dann op te offeren. Opa. Of erger nog, mij. Ik knikte. Ik wist genoeg. Ik draaide me om naar de deur. 'Sanne wacht.' Riep Jayden, maar ik wilde weg hier. Ik ging jagen, voor ik iemand pijn zou doen. Ik liep naar beneden. Richting de deur naar buiten. Ik rende het bos in. Dat betekende ik dus. Ik was gewoon een marionet in zijn verhaal. Hij zou mij uiteindelijk toch opofferen als dat nodig mocht zijn. Ik hield pas stil toen ik een bepaalde geur rook. Een heerlijke geur die me hongerig maakte. Dat was geen hert, of een varken. Dat was een mens. Waarom is me dat nog nooit opgevallen dat ze zo lekker roken? Omdat ik veel te veel bezig was met Jayden natuurlijk. Ik sloop dichterbij. Voor dat ik het wist had ik mijn tanden in een slagader gezet. Ik gooid naderhand het lijk ergens in de diepe schaduw van een grote boom, dicht bij de stam. Ik liep verder. Ik was nog niet bereid om terug te gaan. Het begon al weer licht te worden. De tijd ging sneller dan ik had gedacht. De eerste zonnestraal kwam tussen de bladeren door. Ik staarde er naar. Hoe mooi het licht eigenlijk was. Ik begon me steeds vreemder te voelen. Met een tweede zonnestraal besloot ik even tegen een boom te zitten. Pas toen ging ik me dingen beseffen. Hoe was het mogelijk dat hier een simpel mens rond zou lopen? Die was ik nog nooit tegengekomen. Daar had ik niemand ook iets over horen zeggen. Dadelijk was er een spreuk over diegene uitgesproken. Dat kon ook niet anders, want ik werd met de minuut misselijker. Ik dacht dat ik het beste maar naar huis kon gaan. Misschien wist opa wat ik kon doen. Ik wilde opstaan, maar viel weer terug op de grond. Wat was er toch met me aan de hand?