'Dit gaat nooit lukken.' zei ik tegen Jayden. hij staarde alleen maar naar de deur. Ik stapte op hem af, ging voor hem staan, en keek hem recht in zijn ogen aan. 'We vinden ze.' Zei ik zelfverzekerd. Over mijn schouder keek ik weer naar de onwijs grote deur. 'We moeten meer kracht hebben.' De eerste vampieren die we tegenkwamen zouden we proberen over te halen. Ik begon met rennen, met Jayden op m'n hielen. Eerst kwamen we een hele tijd niemand tegen. Logisch ook. Toch kwamen we daarna vampieren tegen. Een aantal daarvan had ook iemand verloren in die tijd. De anderen wilde helpen voor ons, omdat ze toch niets te doen hadden. met uiteindelijk zeven vampieren gingen we terug. Veel gezelligere vampieren hadden we nog nooit gevonden. Stuk voor stuk konden ze hun mond niet dichthouden. Het ging van Adrienne, de prins, naar de pindakaas die ze ooit op hun brood hebben gehad. Opzich was het wel grappig, maar het zette me wel aan het denken. Ik miste het mensenleven wel. Het enige wat ik nu drink is bloed. Geen pindakaas, geen chocopasta of hagelslag, wat ik het liefste had. Aan de andere kant, ik heb Jayden leren kennen. Nu al heel veel mee doorgemaakt. De pindakaas, chocopasta en hagelslag liet ik wel gaan, als ik maar bij hem kon blijven. Ik werd uit gedachten gehaald. Opnieuw stonden we voor de deur. 'Allemaal tegelijk?' Vroeg een van de vampieren. 'Lijkt me het slimst.' antwoordde ik. Nog een voordeel van een vampier zijn, je was een stuk sterker, dus je had minder man nodig om sterker te staan. Met zijn allen renden we met volle kracht tegen de deur aan.
JE LEEST
Tears of a dead vampire
FantastikSanne en haar broertje Dann gaan een paar dagen logeren bij opa en oma. Ze hebben een groot landgoed, en een aantal mensen die bij hen inwonen. Maar als ze er wat langer zijn, ontdekt Sanne dat niet iedereen is wie hij of zij zegt die hij is, waardo...
