Tears of a dead vampire

Volgende probleem

De dagen gingen voorbij, ik was ondertussen wel benieuwd hoe opa mijn verdwijning bij mijn ouders uitlegde. Die zouden vandaag komen! Ik legde het aan Adrienne uit, en dat we nog geen oplossing daarvoor hadden, en dat ik even naar opa ging om hem een beetje te helpen. Gelukkig was dat uiteindelijk, na wat getwijfeld te hebben, wel goed, dus ging ik richting mijn oude huis. Papa en mama waren er al, en ik kwam precies op het juiste moment. Mama vroeg net waar ik was. Ze wilde me zien. Ik deed snel een paar blauwe lenzen in die ik meegenomen had. Ik liep naar binnen. ‘hier ben ik!’ riep ik, en iedereen keek verbaast op. ‘wat nou? Is er iets ergs?’ vroeg ik. ‘nee hoor, je ziet alleen wat bleekjes, meer niet. Voel je je wel goed?’ vroeg mama, nu bezorgt. ‘ja, kiplekker!’ reageerde ik vrolijk. ‘is Jayden niet bij je? Ik dacht dat jullie heel close waren samen?’ vroeg papa. Hij kwam net de hoek om lopen. ‘oh, daar is hij. Ik dacht al.’ ‘goedemiddag iedereen.’ Zei hij. Hij legde een arm om mijn middel en gaf me een kus op mijn wang. Het voelde raar. Het kon niet, we gingen terug naar hoe heet een week geleden was. En dat kon niet meer. Maar het moest natuurlijk niet opvallen. Ik moest langer blijven, ik kon hier niet weg. ‘ik vind jullie allebei heel leuk samen hoor, maar het word tijd dat jij naar huis komt samen met Dann jongedame.’ Zei papa, en Dann viel me nu pas op. Hij zat stil in de hoek in een stoel. ‘dat gaat niet.’ Flapt eruit. ‘ik bedoel, ik wil nog niet weg.’ Herstelde ik. ‘maar jullie zijn nu al een hele tijd weg, en het mag dan wel zo zijn dat Dann zomervakantie heeft, en jij net je school hebt afgerond, maar wij zijn wel jullie ouders, en dat zal zo blijven, en we willen jullie ook wel eens thuis zien.’ ‘dan komen jullie toch hier logeren?’ zei Dann, die nu iets van zich liet horen. ‘dat is niet alleen aan ons om dat te zeggen, maar wij willen jullie ook wel eens zien.’ Papa was vervelend, hoe moesten we dit nou oplossen? Ik keek opa aan. Hij keek mij aan. We moesten het vertellen. We konden geen kant meer op. ‘ik denk dat jullie iets moeten weten.’ Zei Jayden, die nog steeds zijn arm om mijn middel had liggen. ‘oh, en wat is dat dan precies?’ dit gesprek ging tussen Jayden, opa, en papa. Ik, en Dann bemoeiden ons er niet mee. Jayden vertelde tot ik een dagboek had gekregen. Hij ging het halen, en papa keek mij aan, hij was ongerust. Toen jayden terug kwam, gaf hij het met mijn toestemming aan papa. ‘wil iemand nog iets te drinken?’ vroeg opa uiterst vriendelijk. Niemand reageerde. Na een hele tijd van ongemakkelijke, vervelende stilte, sloeg het dagboek dicht. ‘wat is dit voor onzin?!’ oh nee, krijgen we dit. Natuurlijk, ze geloven ons niet. Het is ook raar. Ze komen om ons op te halen, en krijgen dit even onder hun neus geschoven. ‘Sanne?! Wat is hier aan de hand?!’ papa keek me boos aan. ‘het is waar. Zo is het allemaal gebeurt.’ Mama wenkte mij en Dann naar de gang toe. ‘ik zal wel weer overbezorgd zijn, maar waarom vertellen jullie deze onzin aan ons?’ vroeg ze, en ik hoorde de klok tikken, waar al drie uur op verstreken waren. Mijn lenzen. Ik moest nieuwe lenzen in doen, want het paar wat ik nu in had zouden vergaan door het gif wat mijn ogen produceerde. ‘ik moet even naar de wc.’ Ik wilde gaan lopen, maar mama pakte mijn arm. Ze verschoot meteen. ‘wat voel je koud aan!’ ze voelde aan mijn voorhoofd, en haar hand ging naar mijn wang. Nu hoefde ik eigenlijk ook niet meer naar de wc, ik kon het beter laten zien. Ik stond stil, en draaide me naar mama toe. Ze liet me meteen los. Ze was in shock. Iedereen kwam de gang in door het geschreeuw van mama. ‘voel haar arm…’ papa pakte mijn pols. ‘geloof je ons nu?’ praatte Dann voorzichtig. ‘hou je mond!’ hij draaide zich naar opa toe. Hij wilde net zijn mond opendoen toen ik mijn arm los trok, en hem regelrecht onderbrak. ‘nee, je gaat opa niet de schuld geven. Hij kon hier niks aan doen.’ ‘nou en? Hij is hier wel verantwoordelijk voor. En oma ook. Je komt mee naar huis, jullie allebei. Nu meteen.’ ‘nee.’ Zei ik. ‘durf jij je vader zo tegen te spreken?! In deze situatie?!’ ‘ik ga niet naar huis, en het zal je niet lukken om me mee te sleuren.’