Tears of a dead vampire

Uitleg

Ik zou zo weer uit gedachten gehaald worden, omdat ik weer eens aan het dagdromen was, en dan zou Noa er nog gewoon zijn. Ik probeerde me te concentreren. Maar toen ik mijn ogen weer opendeed, lag ze er nog steeds roerloos bij, met haar hoofd langs haar. Het was geen dagdroom, het was echt. Dit was mijn schuld. Ik was achter die boom vandaan gekomen. Ik was zo eigenwijs. Ik moest perse die stap nemen. Waarom moest dit Noa zijn, en niet ik? Of nog beter, Jayden? Ik heb dit veroorzaakt. Ik stond op en gooide het lichaam over mijn schouder, terwijl ik het hoofd in mijn arm legde. Ik nam de tijd, en liep rustig terug naar het huis. De hele rit was ik in gedachten, en keek ik voor me uit. Eenmaal aangekomen bij de rand van het bos, stond Jayden al te wachten. Natuurlijk, hij moest weer de zorgzame jongen spelen. Had hij niets beters te doen? Blijkbaar niet dus. ‘Wat is er gebeurt Sanne?’ vroeg hij, te zorgzaam naar mijn smaak. ‘Ga weg Jayden.’ Antwoordde ik heel kalm, maar met een duidelijke woede die stond te wachten om naar buiten te komen. Toch had hij het lef om dicht achter me aan te blijven lopen. Ik liep naar binnen, direct naar de keukentafel en legde het lichaam van Noa erop, met het hoofd erlangs. De eerste stoel die ik zag pakte ik en ging ik op zitten. Met mijn handen in het haar bleef ik malen. Dit was mijn schuld. Dit was mijn schuld. Plots ik Noa’s stem hoorde. Meteen keek ik op. Ze lag niet meer op tafel, maar stond achter me. ‘Dit is jou schuld Sanne, en ervoor boeten zul je!’ zei ze kwaad. Dit kon niet. Ze kon niet ineens weer leven. Dat was onmogelijk. Ik deed mijn ogen dicht. Even later deed ik ze weer open, en keek naar de tafel, terwijl mijn ogen niet draaide. Inderdaad, ze lag er nog steeds, dood. Inmiddels was iedereen er. En iedereen was in shock. Al het menselijke in huis huilde, en de vampieren waren stil. Muisstil. Vooral Stephan. Heel begrijpelijk. Ik besefte nu pas, wat ik hem eigenlijk aan doe. Hoe durf ik. Waarom heb ik mezelf niet meteen van kant gemaakt. Noa was zijn alles. Hoe kon ik nu ooit nog normaal tegen hem praten, of tegen de rest hier in huis? Met die gedachte stond ik op, en liep ik naar buiten. Maar natuurlijk, moet Jayden weer achter me aan rennen. Ik draai me om en kijk hem recht in zijn ogen aan. ‘Wat is er gebeurt Sanne?’ vroeg hij. ‘Wil je zó graag weten wat er gebeurt is ja?!’ riep ik naar hem. ‘Dankzij mij, is Noa nu dood. Ík moest zo nodig achter een boom vandaan komen en de aandacht van hun trekken, omdat ik dacht dat het appeltje eitje was om drie vampieren van Adrienne te vermoorden, en ík was te laat om Noa te redden.’ Daarmee draaide ik me om, en rende in vampiersnelheid richting het bos, tot natuurlijk Jayden me tegen moest houden. ‘En nu hou je op Jayden. Nu hou je op met mij achtervolgen, nu hou je op met dat kleffe gedoe naar mij toe!’ ik zette een stap dichter naar hem toe. ‘Ik hoef jou niet meer, dus je zoekt maar lekker iemand anders.’ Voegde ik er aan toe. Ik duwde hem aan de kant, en vervolgde mijn weg.