We waren al lang aan het zoeken. Ik was de tijd kwijt. Nog steeds niets nuttigs gevonden helaas. Jayden begon de hoop op te geven zag ik. 'We vinden ze wel Jayden, geef de hoop niet op. We blijven zoeke tot we ze vinden.' Zei ik tegen hem en probeerde een glimlach tevoorschijn toveren, maar ik wist zelf ook niet meer zo goed waar ik moest zoeken. Toch zou ik niet rusten tot ik ze gevonden zou hebben. Naarmate we de gang verder in liepen, kwamen er meer spinnenwebben. Na nog een tijd, wat uren geduurd leek te hebben, ging de mooie gladde witte muur, over in stenen. Grote grijze stenen. Zouden we dan nu dicht in de buurt komen? Het maakte niet uit welke gang je in liep, iedere gang leek eindeloos. we stonden ondertussen bij een kruispunt. Adrienne, hoe kan het dat je huis zo groot is. 'Hallo?! Iemand hier?!' Hoorde ik Jayden in eens langs me roepen. Ik schrok. Dadelijk had hij verkeerde wezens wakker gemaakt. Toen bedacht ik me, dan hadden ze ons allang gevonden onderhand. Maar het was nog steeds uitgestorven. Heel vaag, hoorde ik ver weg iets. Ik kon het niet plaatsen wat voor geluid het was, maar ik hoorde iets. Jayden hoorde het blijkbaar ook, want die was al aan het rennen en de andere waren hem al gevolgd. Snel volgde ik hen, want ik wilde niet alleen achter blijven. Na wat weer een hele tijd leek te duren, ik wil niet weten hoe lang we er over zouden hebben gedaan als we dit hele stuk gelopen hadden, had ik daadwerkelijk het gevoel iets bereikt te hebben. We stopten, en liepen het stuk verder. Een stukje verderop zag ik ijzerwerk beginnen. Zouden we het eindelijk bereikt hebben? of zou dit een tweede doolhof zijn?
JE LEEST
Tears of a dead vampire
FantasiSanne en haar broertje Dann gaan een paar dagen logeren bij opa en oma. Ze hebben een groot landgoed, en een aantal mensen die bij hen inwonen. Maar als ze er wat langer zijn, ontdekt Sanne dat niet iedereen is wie hij of zij zegt die hij is, waardo...
