Verder en verder liepen we. Hoelang waren we al aan het lopen? Ik wist het niet. Maar we hadden iets gehoord. Ik ging even stilstaan, luisteren of ik nog iets zou horen. Ik keek vooruit om me te concentreren. Ik schrok. Ver voor me op misschien 100 meter afstand, net voorbij een fakkel, die op een vreemde manier nog lichtgaf na al die tijd, zag ik iets bewegen. 'Jayden! Kijk!' En ik wees recht vooruit. Hij keek me raar aan. In vampiersnelheid rende ik er naar toe. We waren er. De gevangenis. Waarom was dit in godsnaam zo ver weg? Ik stond voor de cel, en zag er een man voor de tralies op zijn knieën. Net als de vrouw in de eetzaal achter de boekenkast, was deze man ook ontzettend mager. Ik keek naar rechts en zag vermagerde mensen zitten. Mannen, vrouwen en kinderen. Een voor een hebben we ze geholpen. Uiteindelijk liepen we verder, tot we bij een grote kluisdeur kwamen. Wat zou hier achter zitten? Wat als we hem uiteindelijk open ziuden hebben en er niets achter zit? Hoe zouden we deze deur uberhaupt open krijgen? Ik liep naar de deur toe en bekeek hem eens goed. Er zat geen cijferslot op. Misschien was hij al open. Ik probeerde hem open te trekken, zonder enkel gevolg. Zou er een spreuk voor zijn? Ik keek om me heen, was er in de kamer een sleutel of iets dergelijks? Toen viel me iets op. Vanuit de kant waar we vandaan kwamen keken twee felgele ogen me aan. Ik zag alleen de ogen, de rest was niet zichtbaar. Jayden merkte dat ik verstijfde en volgde mijn blik.We werden dus de hele al tijd bekeken.
JE LEEST
Tears of a dead vampire
FantasySanne en haar broertje Dann gaan een paar dagen logeren bij opa en oma. Ze hebben een groot landgoed, en een aantal mensen die bij hen inwonen. Maar als ze er wat langer zijn, ontdekt Sanne dat niet iedereen is wie hij of zij zegt die hij is, waardo...
