Tears of a dead vampire

Mijn hart

Zei Arnoud. Ik zei dat dat niet nodig was, maar het had geen zin, ik kon ze toch niet ompraten. Ik zuchtte. ‘oké dan.’ Ik draaide me om in de richting waar Adrienne stond, maar ze was weg. Ik twijfelde geen moment meer, en rende het bos in, met Barney en Arnoud op mijn hielen. Toen we ongeveer een uur weg waren, verdwenen mijn krassen langzaam, en mijn gebroken arm was ook al bijna genezen. Ik wist niet waar ik heen rende, maar ik wist wel dat ik Adrienne achter me aan moest hebben, en ik Jayden zocht. Ik wist niet waar ik was, maar Arnoud liet me stoppen. ‘vanaf hier komen gevaarlijkere wezens. Wat we nu hebben gehad is daar niets bij. Het is dus niet veilig om nu verder te rennen. We kunnen beter een andere weg nemen.’ Ik ging akkoord, want even verderop was ook geen bos meer, maar alleen maar zwarte grond, waar geen plantje leefde, en alleen maar zwarte rotsen stonden, en geisers. We draaide om, en renden een andere richting in. Ik vroeg telepathisch aan Jayden waar hij was, zonder heel veel zin, want hij zag alleen maar bomen. Hij zou iets laten weten als hij een herkenningspunt zag. We bleven doelloos rondrennen, en we gingen eten als we iets tegen kwamen. Het begon donker te worden toen ik van Jayden hoorde dat hij naar opa ging, omdat ’s nachts zoeken geen optie was.  Ik vertelde het Barney en Arnoud, en die vonden het ook een goed idee als wij terug gingen. Ik vertelde dat ik niet wist waar we waren, maar Arnoud wist het wel. Dus volgden we Arnoud. Na een tijd kwamen we bekende grond tegen, binnen een half uur zouden we terug zijn. Het was ondertussen al donker, en het werd een heel andere wereld in het bos. Veel gevaarlijker. We moesten haast maken, zei Arnoud. Barney zei niet veel. Hij was een stil type. Toen we bij opa aankwamen, kwam Jayden naar ons toegelopen. Hij omhelsde me, wat niet fijn voelde. Straks wel weer, als we mijn hart terug hadden. Jayden sprak met Arnoud en Barney in een vreemde, ouderwetse taal. Ik keek rond, en overal stonden tentjes. Ze bleven hier vannacht. Ik snapte alleen niet waarom, want ze zullen toch niet slapen. Met zijn vieren liepen we het huis binnen. Ik liep meteen naar de kamer van Dann, om te kijken of hij niets verwond had, dat ik hem misschien te hard neer had gezet. Maar hij had alleen wat blauwe plekken, voornamelijk omdat hij me zo stevig vast moest houden. Hij had verder ook geen pijn gelukkig. Het was al ruim na twaalven, dus ik zei ook tegen Dann dat hij de computer uit moest zetten, en naar bed moest gaan. ‘welterusten Dann’ zei ik. Hij was zo moe dat hij vanuit de stoel achter de computer op zijn bed ging liggen. Toen ik hem vroeg waarom hij niet meteen was gaan slapen, zei hij dat hij mij wilde zien thuiskomen.