Tears of a dead vampire

Het begin van het einde

Ik zou niet weten hoe we de deur anders ooit open zullen krijgen. Toch werd me ondanks alles het tegendeel bewezen. De vrouw knipte in haar vingers en er kwam nog een gestalte tevoorschijn. Ik slikte. Deze gestalte was een heel stuk groter dan ik was. Maar ook een stuk breder. Het leek een stuk gesteente. Bewegend gesteente. Het was denk ik bijna anderhalf keer zo groot als wij waren. De vrouw stapte het licht in en ik zag hoe lelijk ze eigenlijk was. Haar gezicht zat vol met wratten. Haar haar was een grote klit. In haar kleding zaten scheuren en gaten waar je niet naar zou willen kijken. De stukken huid die zichtbaar was, zat vol met oud bloed en vuil. Hoe graag ik ook wilde helpen, iets weerhield me er van. Wat het precies was wist ik niet. Ik kon mijn vinger er niet op leggen. Ik wist me geen houding te geven. ‘Om niet al te ver af te dwalen, jullie willen door die deur heen. Jullie weten wat er achter die deur zit neem ik aan?’ ik knikte. Nog steeds was ik wel op mijn hoede voor een plotselinge aanval vanuit het niets, ook al zag het daar niet naar uit. ‘Jullie weten dan ook dat de zielen die er achter verscholen zitten, niet meer de zielen die ze ooit waren?’ Die opmerking zette mij aan het denken. Daar had ik natuurlijk niet over na gedacht. Ze zaten natuurlijk ook al jarenlang achter die deur, hunkerend op vrijheid. Alsnog was de taak nu aan ons om ze die vrijheid te geven. ‘Ja, daar zijn we ons bewust van. Maar ik ben me er ook bewust van dat we deze deur niet open gaan krijgen met bruut geweld. Maar hoe wel?’ Vroeg ik mij hardop af. ‘Deze muur is vier meter diep, dus je zult moeite hebben om, als je hem geopend hebt, verder open te duwen.’ Ze keek even van mij weg. Ze keek richting de grote, stalen deur. Ik volgde haar blik, maar zag niets. Misschien had ze een speciale gave om alle zielen die hierachter gevangen zitten, te horen. ‘Ze zijn wakker en hebben jullie gehoord. Ze weten dat hun vrijheid dichterbij komt. Vanaf nu begint jullie tijdklok met tikken. Hoe langer jullie wachten of treuzelen, hoe groter jullie problemen met hun zullen zijn. Vanaf nu hebben jullie precies een week. Daarna zal het bos zich tegen jullie keren, en jullie het leven zuur maken. Ik ben in zekere zin jullie gids. Ik zal jullie helpen tot zover ik kan, maar ik zeg bij voorbaat al dat ik Het oude paleis van Adrienne niet kan verlaten. Haar magie is niet overal te komen vervallen toen ze stierf.’ Ik liet het even op mij bezinken. Een week om ze te bevrijden. Maar hoe? ‘Hoe gaan wij deze zielen dan bevrijden?’ ik keek op. ‘Er is een oude gemeenschap. Een gemeenschap die lang geleden uit elkaar is gevallen. Die gemeenschap moeten jullie bij elkaar zoeken. Dat zal geen gemakkelijke klus worden, want ze hebben ruzie met elkaar, wat heel diep gaat per persoon. De enige die er altijd neutraal in heeft gestaan, kennen jullie waarschijnlijk al. Dat is de prins. Maar ook hij zal er niet veel op los laten. Als ik jullie was, zou ik eerst informatie zien in te winnen. Ahrend zal er veel van weten, maar er is af te vragen in hoeverre dat klopt. Het is al honderden jaren geleden, en van vader op zoon gegaan. Mt de tijd kan het verhaal natuurlijk veranderd zijn. Ook bepaald oude wezens in het bos zullen er ongetwijfeld van af weten. Of zij jullie zullen helpen, valt ook te betwijfelen. Na dat jullie denken voldoende informatie ingewonnen te hebben, kunnen jullie de prins er mee confronteren. Zorg ervoor dat je niet met te veel man bent, dat zal hij als een bedreiging zien. Ik raad aan om met zijn tweeën te gaan. Vanaf daar zullen jullie je eigen pad kunnen vinden. Aarzel niet om mij op te zoeken, ik houd van gezelschap en ik zei al, ik kan jullie in zekere zin helpen.’ Samen met haar gezelschap verdween ze weer net zo snel als dat ze mij was opgevallen. Ze ging in de rook op.