Tears of a dead vampire

Vampier paranormaliteit

Ik had hem echt gekwetst, maar het boeide me niet. Dan moest hij me maar met rust laten. Ik wilde alleen zijn. Waar kon ik dat? Geen idee, ik kende het gebied niet. Ik besloot dat te ontdekken. Ik merkte ook dat ik dorst had. Al snel had ik een poema op het spoor. Ik volgde hem even, en sloeg toen toe. Met een laatste luide brul eindigde hier het leven van dit dier. Wanneer ik hem leeggedronken had, gooide ik hem neer. Ik rende weer een heel eind, tot ik dacht dat ik wel alleen zou zijn voor de komende tijd. Ik ging tegen een boom aanzitten, en gooide mijn hoofd achterover tegen de boom aan. Nu pas merkte ik dat het alweer donker was. Een heldere hemel. Er was niets mooier dan een volle maan en fonkelende sterren. Noa behoorde nu tot een van die sterren. Ik gokte op de meest felle ster, die het meest opviel. Voor mijn gevoel zat ik er nu al eeuwen. Misschien een paar uur. Ik mis je nu al Noa. Je begreep me, vooral met Jayden. Als ik ook maar een paar uur terug de tijd in kon, had ik het direct gedaan. Maar dat kon niet. Ik had naar je moeten luisteren. ‘Sanne, je was kwaad. Ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan.’ Weer keek ik op en weer zag ik haar. Nog levend. ‘Noa? Je bent niet echt, dit kan niet.’ Zei ik geschokt. ‘Omdat jij als vampier een dierbare hebt verloren, bij de situatie bent geweest, en er een rol in hebt gespeeld, zal jij mij voor de rest van jou vampier leven nog kunnen zien en spreken. Laat ik er wel bij zeggen, ik leef niet meer, ik ben een geest. Dus het zal voor Stephan, Mirjam, Lucas, of welke vampier dan ook niet mogelijk zijn. En voor mensen al zeker niet, of ze hebben een gave.’ Legde ze rustig uit. ‘Dus ik zal nog altijd gewoon met je kunnen praten?’ vroeg ik. ‘Ja.’ Ik stond op, en liep naar haar toe. Ik probeerde haar aan te raken, maar ik ging dwars door haar heen. ‘Ik leef wel in een andere wereld. Niet meer in dezelfde wereld zoals jij, dus je zult me op geen enkele manier kunnen aanraken, of daar een oplossing op kunnen verzinnen.’ Zei ze. Ik zette weer een stap achteruit. ‘Sorry Noa. Sorry dat ik je niet heb kunnen redden. Sorry dat ik überhaupt achter die boom vandaan ben gekomen. Het spijt me echt. Ik begrijp als je me nu voor altijd haat.’ Zei ik, terwijl ik naar de grond keek. ‘Sanne, zoals ik al zei, ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan. En ik haat je helemaal niet. Ik vind het wel netjes van je dat je je excuses aanbied.’ Zei ze met een knipoog. Dit was de vrolijke Noa weer. Ik betrapte mezelf op een waterige glimlach. ‘En nu ga jij terug naar Ahrend, die zal zo wakker worden, zorg dat je er dan bent, hij wil wat met je bespreken.’ Ik knikte, keek haar nog even aan en wilde omdraaien. ‘O en Sanne?’ Zei ze vluchtig. ‘Ja?’ ‘Ik zal altijd bij je zijn, ik zal je zeker niet haten, en wil je tegen Stephan zeggen dat ik van hem hou, en dat hij normaal tegen je moet doen?’ vroeg ze. Ik knikte weer, en begon aan mijn weg terug. Het begon al te schemeren, maar ik was er volgens mij nog lang niet. Wanneer het licht was, kwam ik bekende punten tegen. Ik zou er over een paar minuten zijn. Wat moest ik zeggen? Ik wist wat ik tegen Stephan moest zeggen, maar wat tegen de rest?