My Sisters World (voltooid)

Hoofdstuk 6.

(pov Evalyen)

Het is nu drie uur geleden, drie uur dat ik ben thuis gekomen. Nu zit ik op mijn kamer en staar uit het raam. Ik hoor de deur klink naar beneden gaan, maar besteed er geen aandacht aan. "Evanlyen? Ik snap het als het er niet over wilt praten maar je weet dat je bij mij alles kwijt kan." Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van Alysse. Veel mensen zouden denken dat zij ju bezorgd is. Maar ik weet wel beter. Haar ogen vertellen maar één ding "wraak".

Ik draai me weer om en kijk naar buiten naar het bos. De tranen stromen weer over mijn wangen en ik voel twee armen die me stevig in een knuffel trekken. "Dankje, Lyss" en trek haar in een stevige knuffel. "Lyn...geen..adem" stamelt ze uit. "Sorry" en ik laat haar snel los. "Lyn, mag ik je wat vragen" ik hoor de trilling in haar stem. "Oké" zeg ik en kijk haar aan. "Lyn, wie heeft jou dit aangedaan?" zegt ze vastbesloten. Ik zou het haar wel willen vertellen, maar ik wil gewoon haar geluk niet verpesten. Dus zeg ik vastbesloten terug "Dat weet ik niet ze hadden mij geblinddoekt". "Oké maar je weet dat..." " Ja lyss ik weet het" onderbreek ik haar snel l. Ze geeft me nog een knuffel en loopt daarna de kamer uit. Snel doe ik de deur achter haar opslot en loop naar de kast toe. Mijn hand gaat naar de sleutel die in het slot steekt en pakt deze er uit. "Nu kun je niet meer terug Lyn" .

Ik open de linkerdeur en voel voorzichtig met mijn hand langs de binnenwand tot ik een knopje voel. "Hebbes" denk ik hardop en druk het knopje in. Meteen schiet er een luikje open in de kast en ik steek mijn had erin. Ik trek mijn hand terug en vouw hem open. In mijn hand ligt een amulet met een prachtige steen in het midden. "Ik kom er aan" zeg ik en glimlach naar het amulet. Ik doe deze om mijn nek en loop naar het open raam. Ik ga in de vensterbank staan en keek nog één keer achterom. Alles neem ik in mij op. Alle herinneringen, alle liefde. Dan spring ik het raam uit.

Als ik de grond raak ren ik zo hard als ik kan het bos in. Links, en rechts schieten de bomen voorbij maar het maakt mij niets meer uit, ik ga. De wind strijkt op en omarmd mij, de bladeren vliegen in mijn haren en het gevoel van vrijheid komt dichterbij. De zachte mist van het ven komt te hoor schijn, ik ga sneller rennen. Dan stop ik, een kleine beweging tegenover mij laat me opkijken "Zal het Liam zijn?'  ik schud mijn hoofd en loop rusrig verder naar het ven.