Alysse en Evalyen zijn tweelingzussen. Ze zijn 17 jaar oud en zitten in de vijfde klas van het HAVO. Alysse is superpopulair terwijl Evalyen zich afgezonderd van anderen, en vaak in het bos te vinden is. Als Evalyen op een dag zwaargewond thuiskomt...
"Ben er weer," en Lyn stapt het huis binnen. "He hoe ging het." en ik leg de schets neer. "We hebben besloten extra bewaking bij de grenzen te zetten." Ik knik, het zal wel. Lyn duwt een mok met een hete vloeistof in mijn handen. "Drink op," "Ehh waarom," Ze rolt met haar ogen "Dit is thee, zal je goed doen." Voorzichtig neem ik een slokje "Best lekker," Ze buigt zich voor over en pakt de schets op. "Is dit haar?"
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Ja dit is haar voor zover ik me kan herinneren." "Hopelijk heeft Jason meer informatie over je gave." en ze ploft neer op de bank. "Nu we het erover hebben, waar is hij überhaupt." vraag ik aan Lyn. "Hij is nog niet terug?" vraagt ze verbaast. "Ja, dat zij ik net." en ik neem weer een slokje. "Dit is niet goed. Ik ben meer dan drie uur weggeweest." ze staat op en gaat ijsberen langs het raam. "Rustig het komt wel goed." en ik wrijf over haar rug. "Ik voel hem niet meer Lyss." en ze barst in huilen uit. Ik mindlink Spike maar voor raad. "Spike Lyn zegt dat ze Jason niet meer voelt. Wat bedoelt ze?" "Als Mindlink tussen Spike en Alysse, schuin is Spike: je je mate niet meer voelt heeft hij een ander of is hij dood." Ik slik "Dat ander is uitgesloten dus is hij....hij is dood." "Als hij echt dood is kan jij hem oproepen." "Maar hoe doe ik dat Spike? Ik heb mijn gave pas net." "Maak je hoofd leeg en concentreer je op Jason. Als het goed is moet je zijn beeld kunnen zien." "Dankje," en ik verbreek de mindlink. Ik adem in en uit steeds opnieuw tot al mijn gedachte weg zijn. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op Jason. Ik zie hem hij staat omcirkelt door twaalf mensen. Ik laat mijn gedachte zich concentreren op de mensen en wat me opvalt zijn hun rode ogen. "Vampiers," ik weet niet hoe ik het doe maar ik hoor Jason's gedachte. Misschien kan ik zo Jason bereiken. "Jason rustig wees niet bang ik ben bij je. Kom snel weer terug dat is alles wat ik je vraag." Alles wordt zwart voor mijn ogen en ik kijk weer in Lyn's gezicht. "Lyn ik zag Jason." en haal haar uit mijn knuffel. "Waar is hij, hoe gaat het met hem, is hij dood..." "Weet ik niet, het gaat goed met hem en hij is niet dood." Opgelucht haalt Lyn adem en gaat weer op de bank zitten. "Maar hij is wel omringd door vampiers." ik stop mijn vingers in mijn oren. "WAT!" Ik loop naar Lyn toe "Hopelijk vegeef je mij hiervoor." en ik sla haar neer. Ik loop naar haar slaapkamer, pak een deken en leg deze over haar heen. Ik ga in de stoel zitten en blijf nog even kijken naar Lyn. Het beeld voor mijn ogen wordt steeds waziger en ik val in slaap.
Ik sta ik een slaapkamer en kijk naar het slapende meisje. Ik wil op haar aflopen, maar mijn gevoel zegt dat niet te doen dus blijf ik staan. Dan stapt een jongen uit de andere kant van de kamer. Hij trekt een mes en steekt deze in het meisje. Hij gilt en bloed stroomt uit zijn mond en laat zijn kleren zwart kleuren. Hij trekt het mes uit het meisje, maar laat deze snel weer vallen. Hij grijpt naar zijn hand en deze vervaagt langzaam tot as. De jongen schreeuwt het uit van pijn en probeert zich nog te redden. Van het meisje komen meerdere goude lichtstralen af en de jongen blijft maar schreeuwen. Ik bedek mijn oren en knijp mijn ogen dicht. Dan is het stil en valt de jongen met opengesperde ogen op de grond. Zijn lichaam blijft nog even na trillen, hij slaat een laatste zucht "Dood," Er komt nog een lichtstraal op de jongen af en zijn lichaam vliegt in brand. Al snel is er niets meer dan een hoopje as te zien. Het meisje maak angstige geluiden en woelt in het bed. Ik loopt naar haar toe en leg mijn hand op haar voorhoofd. "Rustig maar het is voor bij." en ik streel haar over haar arm. Ze opent haar ogen, twee helder blauwe ogen kijken mij aan. "Wie ben jij?" en ze gaat recht opzitten. "Iemand die over jou waakt. Ga maar weer slapen." ze knikt en gaat weer liggen. Ik sta op en loop naar een stoel die in de hoek van haar kamer staat. Ik draai me nog één keef om naar het meisje en mee haar in mij op. Dan draai ik terug naar de stoel en dijns achteruit. Op de stoel zit een vrouw. Ik neem haar in mij op "Waar heb ik jou eerder gezien." Ik kijk in haar ogen en alles schiet me te binnen over haar als klein kind, de voorspelling die ze deed en haar bloed rode ogen. "Jij, wat wil je van mij." "Ze voorstellen aan de voorspelling." en ze wijst naar het meisje. "Is dit nu," en ik kijk haar diep in haar ogen aan. "Nee, dit is 15 jaar geleden en tevens ook het laatste beeld wat ik van haar heb." "Laatste beeld, hoe bedoel je?" ik ik wijs naar het meisje. "Na dit 'incident' is ze verdwenen." zegt ze. "*ding dong...ding dong." galmt het door de kamer. "Alweer die klok, wat betekent je het toch." De vrouw lost langzaam op in het duister. "Oh nee niet weer." en ik grijp haar pols. Ze kijkt mij verschrikt aan "Laat los, als ik niet optijd terug keer zal hij me vermoorden." "Wie wil je vermoorden?" vraag ik haar. "Dat kan ik niet zeggen, dat is te gevaarlijk. Laat me gaan asjeblieft." In haar smeekende ogen is een teken van verdriet te zien. "Oké..." "Dankje," en ze wilt weglopen. Maar ik heb haar nog stevig vast. "Je liet me niet uitpraten. Ik wil je wel laten gaan maar inruil daarvoor wil ik je naam weten." "Nee dat kan ik niet zeggen...." Ik onderbreek haar gesmeekt "Je kan zelf kiezen je naam of je leven." Ze kijkt me smeekten aan en ik zie in haar ogen dat ze werkelijk bang is. Ik laat haar los. Verbaast kijkt ze mij aan "Maar je weet mijn naam niet. Waarom laat je me gaan?" "Omdat ik de angst in je ogen zag. Een angst die niemand verdient." Ze stapt naar achtere en voordat ze verdwijnt hoor ik nog "Dankje," Ik glimlach en voel dan een pijnscheut door mijn borst heen. Met mijn hand voel ik op mijn borst, ik scherp punt eruit steken en bloed klotst uit de wond. Ik zak door mijn knieën op de grond trek mijn shirt uit en druk hiermee de wond dicht. "En graag gedaan," Mijn nekharen staan overeind en ik draai mij om. "Jij," en alles is zwart.
Ik schiet overeind in de stoel. Mijn hele lichaam is bezweet en een stekende pijn komt uit mijn borst. Ik trek mijn shirt uit en zijn een groot litteken met wat vers op gedroogd bloed. "Hoe kan dit. Het was toch een droom..... of toch niet." Ik leg mijn hoofd tegen de hoofdsteun en sluit mijn ogen. "Even alles op een rijtje zetten. Il heb die vrouw voor de tweede keer ontmoet en zij loopt gevaar. Ik heb die voorspelling ontmoet, en ik zag hem. Na alles wat wij hebben meegemaakt doet hij mij zo iets aan. Lyn kreunt zachtjes en opent haar ogen. "He rustig Lyn ga maar weer liggen." en ik loop naar haar toe. Maar hoe koppig ze ook is ze staat op. "Lyss ik heb mijn verplichtingen." Ik werp een blik op de klok "Dan moet je even wachten." "Hoe bedoel je," en ze loop naar de deur. "Nou ik denk niet dat je werkt om drie uur s'nachts." en ik wijs naar de klok. Ze zucht "Dan ga ik wel douchen." en ze loopt naar de badkamer. Even later hoor ik het water stromen en laat me weer in de stoel vallen. Ik werp een blik op de tafel en zie daar de schets liggen. Ik pak hem op en kijk ernaar "Wie ben je en waarom ben je zo geheimzinnig."
