My Sisters World (voltooid)

Hoofdstuk 17.

Foto hierboven is Jason

(pov Jason)

Flashback:

"Jason pak me dan als je kan." en ze rent weg. "Ik krijg je nog wel." en ren hard achter het meisje aan. We rennen en rennen tot vlak bij de bosrand komen. Ik zie haar verdwijnen in het bos. Even aarzel ik. "Zal ik achter haar aan gaan of moet ik luisteren naar pap en hier blijven." Mijn keuze is al snel gemaakt en ik ren achter haar aan. "Mireille waar ben je!" Ik roep haar naam maar krijg geen antwoord.

Er flitst iets langs mij heen. "Lee....ben jij dat?" Weer een flits ik draai me om en kijk paniekerig om mij heen. Dan vult een geur mijn neus. Eén die ik maar al te goed ken "bloed". Ik volg de bloed geur en kom op een openplek uit. Tranen springen in mijn ogen. Daar ligt ze dan, mijn zusje in een grote plas bloed. Ik ren op haar af en trek haar in mijn armen. "NEEEEEEE!!!!" krijs ik uit van verdriet. De tranen worden steeds dikker en lopen over mijn wangen. Ik huil alles bij elkaar. Achter mij ritselen de bosjes, maar het kan mij niets schelen. Een hand wordt op mijn schouder gelegt en ik kijk op. Naast mij staat een man met bruine ogen en donker blond haar, Armarion. "Zij was te zwak voor deze wereld." en hij kijkt mij koel aan. Ik kijk weer naar beneden maar mijn blik blijft hangen blik zijn zwaard, zijn met bloed doordrenkte zwaard. Mijn gedachtes razen door elkaar heen. Dit is het moment dat ik wordt wie ik later zal zijn. Een monster met maar één doel "wraak".

Einde flashback:

Ik trek mijn hand terug van het graf. Normalen wezens zouden huilen hierom. Maar ik niet, ik heb geleerd sterk te zijn. Ik kan me haar begrafenis nog goed herinneren. Samen met pap hadden we haar begraven op de openplek waar ik haar vond. Ik sta op en laat twee rode rozen uit mijn handpalm groeien. Het amulet heeft zo zijn voordelen. Ik leg één van de rozen op mijn zusjes graf "Ik waak over je Mireille." Dan loop ik naar het graf ernaast en leg daar de andere roos neer. "Rust zacht vader." Ik loop weg als ik bijna bij de bosrand ben kijk ik nog één keer om. "Ik waak over jullie." Ik loop het bos in en sluit mijn ogen. Een flits schieg langs mij heen. "Meester," en het wezen knielt voor mij. "Je tijd is gekomen, je mag je droom vervullen." Het wezen staat op en verdwijnt net zo snel als het kwam. Ik concentreer me en sta weer in mijn kamer. Ik open mijn ogen en zie Alex en Owen op de bank zitten. Bijde kijken ze mij vreemd aan. Ik schud mijn hoofd en maak duidelijk dat ik niet wil praten. De jagers begrijpen de hint en gaan rustig door met hun gesprek. Ik loop naar het bed en plof neer. Mijn ogen vallen dicht en binnen enkele minuten val ik in slaap.

"Jason" Ik open mijn ogen en sta in op een openplek. "H-hallo....is daar iemand? " "Ik ben hier...ik ben hier." antwoord een zuivere en puren stem terug. " "Wie bent u?" "Kom dan...volg mijn stem." Mijn lichaam doet wat de stem vraagt en ik loop onbewust een richting uit. Een helder wit licht verschijnt en ik bedek mijn ogen om niet te verblinden. Als het licht verdwijnen is kijk ik weer op. Mijn mond valt open van verbazing "Mireille". "Hallo Jason," zegt ze. Ik ren op haar af en trek haar in een knuffel. "Ik dacht dat je dood was." Tranen rollen over mijn wangen en ik huil. Niet van verdriet maar van geluk, ik heb mijn zusje terug. Ze trekt zich los uit mijn armen "Jason we hebben niet veel tijd." "Hoe bedoel je we hebben niet veel tijd?" en ik kijk haar vragend aan. "Luister goed Jason jij bent de enige die dit kan stoppen. Alleen jij kan jou bevel terug draaien. Als hij erin slaagt haar te vermoorden keert de harteloosheid terug in zijn hart. Hij wordt dan de persoon die hij eerst was een verschikking, een monster." Ik kijk haar aan en sla mijn ogen neer. Ik weet precies wie zij bedoelt en ik heb het veroorzaakt dus ik zal het stoppen. "Ik zal doen wat ik kan." "Kunnen is niet genoeg Jason, je mag niet falen. Op je pad zal je vrienden en vijhanden maken." "*ding dong...ding dong" "De klok, mijn tijd is gekomen Jason jij kunt nog vluchten. Volg het pad volg je hart!" dan verdwijnt ze in de duisternis.

Ik schiet overeind en adem zwaar "Mijn tijd is gekomen." Owen en Alec staan naast mijn bed en kijken me bezorgd aan. Alle drie zijn we stil maar dan neemt Owen het voortouw. "Heer gaat alles goed?" "Alles gaat prima jullie kunnen gaan." De jagera knikken en verdwijnen uit mijn kamer. Ik kijk naar de klok "Half zes," een zucht verlaat mijn mond sta op. Mijn hand leg ik op de spiegel "Toon mij Naedriene," haar bild verschijnt en mijn ogen smelten weg als ik haar zie. "Ik kom naar je toe mijn liefste." Ik loop naar mijn kledingkast en open de deuren. Een simpel Elven pak is alles wat ik nu nodig heb. Ik gris het pak van de hanger en trek het aan. De deuren van mijn balkon gaan open en ik sluit mijn ogen. Als ik ze weer open sta ik in het Magma woud. En vlak voor mij staat mijn mate haar geur dringt mijn neus binnen en ik moet me inhouden. Nu kan ik niet meer terug. Ik laat de wind draaien en zij snuift in de lucht. Meteen draait ze zich om en ik kijk recht in haar bruine ogen. "Hallo Evanlyen,"