My Sisters World (voltooid)

Hoofdstuk 20.

Neem de afbeelding goed in je op voor later in het hoofdstuk.

(pov Jason)

De deur gaat open en ik sta op. Als Lyn met een kwade blik binnenloop met achter haar Lyss. "Zitten alle twee," en Lyn duwt Lyss richting mij. Zelf draait ze zich om en sluit de deur. Ik ga weer zitten en ook Lyss ploft op de bank. "Lyss is een Dodemirane. En omdat jij en Elf bent weet jij hier het meest van af." Ik zucht "Dat is waar Lyn maar zelfs mijn kennis kent grenzen." "Maar je weer toch wel iets Jason." "Ik kan kijken of ik iets kan vinden in de Elven bibliotheek." "Wacht wat?" verbaast kijkt ze mij aan. Shit ik heb mezelf verraden. "Je bent een grijze Elf?" Ik kan alleen maar knikken. "Dat verklaart waarom je op aarde kan komen." "Ho stop Lyn Jason uitleg." Lyss kijkt ons één voor één aan. "Grijze Elven kunnen teleporteren naar andere werelden. Niemand weet waarom, maat het is gewoon zo." leg ik uit. Lyss knikt "Dus daarom zijn je oren puntig. Je bent een Elf." Nu knik ik. "Jongens ik wil jullie gesprek niet storen maar we moeten door." onderbreekt Lyn ons. "Ik stel voor dat Jason naar de bibliotheek gaat om meer informatie over een Dodemirane te vinden. Ondertussen gaan Lyss en ik praten over de vrouw die je gezien hebt." Lyss en ik kijken elkaar aan en knikken. "Moest jij niet naar Kilian?" Lyn slaat met haar vuist op tafel "Shit dat is waar ook." "Lyn heb je misschien potlood en papier. Dan kan ik de vrouw schetsen." "In de rechter laden van het bureau." en ze wijst naar een kast. "Dan ga ik ook maar." Ik sta op, sluit mijn ogen en denk aan de bibliotheek. Als ik mijn ogen open sta ik in de bibliotheek. Ik loop rechtstreeks naar de afdeling magie. Met mijn vingers streel ik langs de boeken terwijl ik de titels lees. "Magie, spreuken, bezweringen, ah daar is het." En ik pak het boek met de titel 'Gave en gebruik.'

Na drie keer het boek te hebben gelezen geef ik het op. Ik pak het boek van de tafel en zet het terug. Opeens wordt ik erg duizelig en een vreemde tinteling schiet door mijn vingers. Ik grijp met mijn hand naar de boeken kast maar heb niet genoeg steun. Alles wordt zwart.

Ik grijp naar mijn bonkende hoofd en knipper met een paar keer. "Wat is er gebeurt." Ik sta op en zie dat ik gewoon in de bibliotheek ben. En toch voelt het anders zo koud, zo levenloos. Ik stap naar voren en val over iets heen. Weer sta ik op en ik kijk waarover ik ben gevallen. Mijn ogen worden groot en ik weet zeker dat ik adem tekort kom. Daar op de grond ligt mijn lichaam. En toch voelt het niet zo. Ik strijk met mijn hand langs mijn arm, ik voelt nog steeds warm. "Oké dit is vreemd." Dan loopt er een Elf de hoek om. Ik ren er op af "Heen kun je mij vertellen wat er ge..beurt." De Elf loopt gewoon door mij heen, ja DOOR mij. Opeens begin ik te rennen, mijn lichaam wil niet meer stoppen. Dan sta ik oog in oog met een bloed en ik bedoel bloedmooie vrouw. (Zie afbeelding). Met rood prachtig haar en ogen zijn zo rood als bloed. "Goden sta mijn bij en houd mij in toom. Want deze vrouw heeft een moordlichaam." Ze glimlach naar mijn en ik kijk om mij heen, er is niemand. "Kom mee," zegt ze. Nogmaals kijk ik om me heen maar wederom is er niemand. "Il had het tegen jou." "Tegen mij," vraag ik verbaast. "Ja kom volg me." en ze loop in een hoog tempo weg. Ik loop of beter gezegd ren achter haar aan.

Dan stop ze eindelijk. Ik geloof dat we wel de halve bieb zijn doorgelopen. Ik zet mijn handen op mijn knieën. "Zijn.....we...er.....eindelijk?" "Jullie stervelingen zijn zo ongeduldig." zegt ze geïrriteerd. "Dus we zijn er?" een sprankje hoop is in mijn ogen te zien. "Ja.." de rest hoor ik niet meer. Ik heb mezelf laten vallen op de grond en kom bij van die helse marathon. "We rusten wel even uit." en ze gaat elegant op de grond zitten. "Oké, we kunnen verder." zeg ik na 10 minuten uitrusten. "Eindelijk," en ze loopt naar de muur toe. "WAT HEB JE HIERHEEN GEHAALT VOOR EEN MUUR!!!" Ze rolt met haar ogen en steekt haar hand in haar jurk. Verbaast kijk ik er naar "Sinds wanneer hebben jurken zakken?" Ze haalt haar hand terug en houd deze gesloten voor mij. "Hand op," en ik hou automatisch mijn hand op. Met haar linkerhand pakt ze mijn pols beet en ze opent haar andere hand. Ze legt haar gesloten hand in mijn open gestoken hand. Een branderig gevoel verspreid zich over mijn hand en ik wil hem terug trekken. Maar zij houd mijn pols stevig vast. Dan trek ze haar hand terug en het brandende gevoel verdwijnt meteen. Ik duw haar van mij vandaan en grijp mijn hand beet. Ik kijk ernaar en in mijn hand staat een Feniks gebrand. "Wat heeft u gedaan?" vraag uk geschrokken. "De sleutel doorgegeven." en ze steekt haar hand op. In haar hand is nog een vage afbeelding van een Feniks te zien.

"Leg je hand op de muur." Ik schud mijn hoofd. "Leg je hand op de muur." aan haar dwingende toon te horen is het beter als ik luister. Ik leg mijn hand op de muur en een groene achtige gloed verschijnt. Snel trek ik mijn hand terug en in de muur verschijnt een grote deur. De vrouw duwt de deur open, pakt mijn hand en samen lopen we naar binnen. We lopen een koepel vormige ruimte binnen. Er valt slechts één enkele lichtstaal in de ruimte die een boekenstandaard verlicht. Een vreemde aantrekkings kracht gaat door mijn lichaam en ik stap er op af. Achter mij hoor ik voetstappen en mijn nekharen gaan overeind staan. Dan is het stil, te stil als je het mij vraagt. Een bliksemflits slaat achter mij in, en nog één en nog één. De vrouw is verdwenen en er ontstaat eenn zwarte mist. Verbijsterd kijk ik er naar en ik meen een persoon te zien. En zo snel als de mist kwam verdween hij weer. Dan uit het niets stappen twaalf personen in zwarte mantels naar voren en gaan in een cirkel om mij heen staan. De cappen van hun mantels zijn zover naar voren getrokken dat ik hun gezicht en niet zie. "Welkom Jason, welkom bij de orde van de Feniks." Ieder persoon haalt de cap van zijn hoofd af en kijkt mij aan. Mijn nekharen schieten weer overeind en ik kijk ze één voor één aan. Twaalf personen, zes mannen en zes vrouwen. "Waarom ben ik hier?" "Omdat jij één van de grote drie bent mijn zoon." en een jongen met raven zwart haar stapt naar voren. Ik kijk naar zijn gezicht, zo jong maar toch zo wijs en die ogen.....die ogen rood als bloed. "Vampiers," "Jason rustig wees niet bang ik ben bij je. Kom snel weer terug dat is alles wat ik je vraag." zegt een stem in mijn hoofd. Ik heb geen idee van wie deze is dus negeer ik hem maar. De vampiers komen steeds dichterbij en ik stap naar achteren.

Perongeluk raak de boekenstandaard, en ik draai me om. Dan schieten er zwarte stralen uit de boekenstandaard en een mist trekt op. Dan is de mist spontaan verdwenen en ligt er een boek. Het boek bezorgd mij tillingen en ik voel een sterke zwarte magie ervan af komen. "De eclyps accepteert je. Wees niet bang en sla hem open." zegt de jongen. Ik rijk mijn hand naar het boek en sla deze open. Mijn ogen worden groot dit boek heeft minstens 3000 bladzijden. "Hoe moet ik hier ooit iets in vinden." denk ik hardop. "Zeg wat je zoekt en het boek zoek voor jou." antwoord een andere jongen. "Ehhh.. Dodemirane." De bladzijden slaan om steeds sneeler en sneller en operns stop het. "Er staat niets," en voorzichtig sla ik een bladzijde om. "Auww," en ik voel bloed langs mijn hand lopen. Eén van de vampiers heeft een snee in mijn hand gemaakt en houd deze nu boven het boek. "Drie druppels bloed laat het boek ontwaken." zegt ze tegen mij en stapt weer weg. Ik hou mijn hand boven het boek en laat drie druppels bloed vallen. De druppels lossen op in het boek en maken plaats voor zinnen. "De levende dood," staat erboven en ik begin te lezen.

"Dodemirane ook wel de levende dood genoemt is een zeldzamen gaven die de kracht geeft om met dode te kunnen praten en te besturen. Er zijn slechts enkele Dodemirane in de hele wereld omdat de gave enkel aan een nakomeling van de Godin van de nacht toebehoort."

"Dus Alysse en Lyn zijn afstammelingen van de Godin van de nacht." snel lees ik verder.

"Er zijn vele vormen van deze gave, maar de belangrijkste is toch wel het communiseren met de dode. Hoe krachtig deze gave ook is hij is alleen te gebruiken voor het goede. Mocht gij dus het pad des duivels betreden dan zal gij's krachten verdwijnen en zult u opgeslokt worden in eeuwige duisternis."

Ik sla het boek weer dicht en haal een hand door mijn haar. "Dit moet ik echt even laten bezinken. Ik heb nog nooit zulke magie gevoeld." "En daarom wordt dit ook bewaakt door de Feniks orde. Een eeuwe oude bloedlijn van de levende dode." "Dus jullie bewaken dit boek.." " De eclyps," corrigeer een vrouw mij. "Oke de eclyps, maar tegen wie beschermen jullie het." en ik kijk naar de jongen met raven zwart haar. "Wij noemen hun de duisternis. Zij wonen ver achter de bergen in het Noorden de gene die hun zochten zijn nooit weder gekeerd." "Hoe heet hun leider?" "Zijn echte naam is onbekend, maar wij noemen hem Caldrion. Het bekend Heer der duisternis." "Caldrion, waar heb ik die naam eerder gehoord." Ik denk terug aan het moment dat ik die naam hoorden. "Hij," en ik val flauw.