My Sisters World (voltooid)

Hoofdstuk 27.

(pov Evalyen / Naedriene)

Uren vliegen voorbij en Lyss is nog steeds niet terug. "Ik denk dat dit genoeg is." en Jason legt een stapel takken neer. Hij knielt naast me neer en wrijft over mijn wang "He wees niet ongerust ze komt echt wel terug." "Maar wat nou als ze niet meer terug komt Jadon wat dan?" Ik had de woorden nog niet uitgesproken of Lyss verschijnt met een meisje in haar armen voor ons. "Lyss je bent terug." en ik ren op haar af. Ze last het meisje los en geeft me een knuffel. "Jason Lyn dit is...." "Mireille." en Jason stormt op het meisje af hij trekt haar in zijn armen en begint te huilen. Ook Mireille laat haar tranen lopen "Ik heb je zo gemist." "Ik jou ook." en hij trekt haar dichter tegen zich aan. Ik kijk nasr Lyss maar dievhaalt haar schouders op "Kennen jullie elkaar?" vraag ik dan. "Lyn..Lyss dit is mijn zusje." onze monden vallen open "Je..je zusje." stamel ik. Hij knikt "En waarneer was je van plan ons dat te vertellen?" Jason krabt op zijn hoofd "Nou ja nooit eigenlijk, ik dacht dat ze dood was." Beschamend kijk ik naar de grond "Sorry dat wist ik niet." "Ho even jongens Achana zij dat we alle drie met haar (en ze wijst naar Mireille) verbonden zijn. Jason is haar broer, il heb haar gehaald.." "Dus wat wil je zeggen?" en ik kijk haar aan. "Wat ik wil zeggen is: Wat heeft Lyn hier dan mee te maken?" "Daar komen we later wel op terug." ik went me tot Mireille. "Misschien wil je ons vertellen waarom 'dood' was?" "Ga zitten dit wordt een lang verhaal." zegt ze.

(pov Mireille)

"Ga zitten dit wordt een lang verhaal." zeg ik.

Flashback:

"Jason pak me dan als je kan." schreeuw ik en ren weg. "Ik krijg je nog wel." hoor ik hem roepen. Ik ren en ren tot ik vlak bij de bosrand kom even aarzel ik maar een onbeschrijfelijke kracht trekt mij naar het bos. Ik ren al een tijdje en besluit even uit te rusten "Mireille waar ben je!" hoor ik Jason roepen. maar mijn aandacht wordt afgeleid door een zacht gepiep. Ik spits mijn oren en ga op het geluid af. Ik open de bosjes en zie midden op de open plek een gewonde wolf liggen, ik ren ernaar toe en wil de wolf helpen. Maar het heeft al geen zin meer want het die blaast zijn laatste adem uit "Rust zacht," en ik sluit zijn ogen. Een pijnlijke steek schiet door mijn borst en ik kijk naar beneden. Mijn kleren kleuren langzaam rood van het bloed en ik zak door mijn knieën. Even kijk ik recht in het gezicht van de dader maar het is te wazig om het te herkennen. Ik voel hoe iemand zijn armen onder mijn knieën en borst schuivt en mij zo opteelt. Een zweverig gevoel komt los in mij hoofd en ik probeer op te kijken naar mijn redder. "Blijf maar liggen je bent nu veilig." zegt een vrouwestem. Ik zie nog net twee zwarte schimmen achterhaar en dan leg ik mijn hoofd tegen haar borst aan. Allemaal stemmen vullen mijn oren en ik probeer mijn ogen te openen. "Ze is wakker." hoor ik dezelfde vrouwestem zeggen. Het lukt mij om mijn ogen te openen en ik kijk om mij heen. "Wauw, wat is deze kamer mooi." overal staat rood met zwarte meubels en aan de want hangt een groot schilderij van een man met twee grote zwarte vleugels. Op één of andere manier voel ik mij verbonden met deze man. Ik voel hoe iemand mijn hand in de zijne neemt, ik draai mijn hoofd naar deze persoon, ik zie een vrouw zitten met rood haar, prachtige rode ogen en twee grote zwarte vleugels op haar rug. "Zouden ze zacht zijn?" vraag ik mezelf en onbewust begin ik de vleugels te aaien. De vrouw glimlacht naar mij "Zijn ze zacht?" vraagt ze en ik knik. "Ooit als je oud genoeg bent zal jij ze ook krijgen kleine Mireille." en ze aait over mijn hoofd. "Ga nog maar wat slapen." zegt de vrouw. Ik knik en voor ik het weet lig ik in een diepe slaap."
Einde Flashback:

"En dat is mijn verhaal, ik ben haar nog steeds dankbaar dat ze mij heeft gered." "Die vrouw waar je het steeds over hebt, hoe heet zij?" vraagt Jason. "Haar naam is Kalicee el drakuron. Maar ze wordt ook wel Achana genoemd." Alle drie onze monden vallen open van verbazing "Kennen jullie haar?" zef ik enthousiast "Wat zal het fijn zijn om haar weer te zien." "En of we haar kennen, zij gaf ons de taak jou te beschermen." zegt het meisje dat geloof ik Lyn heet. "Waar is ze waarneer kan ik naar haar toe?" "Weten we niet ze komt naar ons." antwoord Lyn. "Jullie weten mijn naam nu maar hoe heten jullie eigenlijk?" vraag ik. De meiden kijken elkaar aan, knikken dan bijde en het andere meisje begint te praten. "Mijn naam is Haydee dit is Naedriene (en ze wijst Lyn) maar je mag mij Lyss noemen en haar Lyn." ik knik. "Kun je al vliegen?" ik went me naar Jason "Zie ik eruit als of ik kan vliegen?" "Rustig Ik wilden je niet boos maken of zo het was gewoon een vraag." "Ik denk dat ik iemand weet die jou kan helpen vliegen. *feeet feeet feeet." en Lyn fluit drie tonen van laag naar hoog. Haar ogen kleuren even paars en dan weer blauw. Ik stoot Jason aan "Wat gebeurt er met haar ogen?" "Ze is aan het mindlinken met Nefris." "Nefris wie is Nefris?" vraag ik. "Nefris is de...." "He waarom doe je dat?" "Simpel zusje je het geduld nodig." zegt Jason en haalt zijn hand van Lyss haar mond. Lyss ziet haar kans "De draak van Lyn." roept ze triomfantelijk. "En waarom mocht ze dat niet zeggen?" vraag ik aan Jason. "Omdat ik je reactie op Nefris wou zien." "We moeten hier overnachten Nefris kan hiet niet voor morgen middag zijn." "Taakverdeling!" roept Lyss "Jason zet de tent op, Spike staat op wacht Lyss en Mireille gaan het vuur aanleggen en brandhout zoeken. En ik regel het eten." "Iedereen akkoord?" vraagt Jason. "Oke aan de slag. Ga je mee Mireille?" ik knik en loop achter Lyss aan het bos in.

"Lyss mag ik je wat vragen?" "Vraag maar raak." "Hoe ben jij hier eigelijk gekomen?" Ze staat op "Lyn en ik komen hiet niet vandaan, wij komen uit een andere dimensie. Lyn kwam hier al sins ze klein was en op een avond zag ik haar uit het raam springen en weg rennen. Ik ben haar toen gevolgd en zo kwam ik hier terecht." "Was je bang?" vraag ik. "In het begin wel maar toen ontmoeten ik mijn mate Meko, van iedereen wat we daar axhtermoesten laten nis ik hem het meest." "Hoe oud ben je?" "Zeventien en jij?" "Ik ben vijftien." andwoord ik terug. "Ben jij eigenlijk ook een Elf, ik bedoel je hebt wel Elfen oren maar je hebt ook vleugels." vraagt ze aan mij. "Tot nu toe wist ik van de vleugels weinig af, maar ik ben zeker een Elf." "Ik denk dat we nu wel genoeg brandhout hebben, we gaan terug." ik knik, pak mijn stapel takken en loop achter haar aan." "Daar zijn we weer." roept Lyss als we het kamp hebben bereikt. De heerlijke geur van vers gebraden vlees komt mijn neus binnen en ik loop recht op het kampvuur af. "Is het lekker?" vraagt Jay. Ik knik en laat naast het kampvuur mijn bos takken vallen. Lyn prikt met een vork in het vlees en strooid daarna nog wat kruiden er over heen. "Hoe lang duurt het nog?" Lyn kijkt op "Nog zo'n 15 minuten." Jason knikt en slijpt zijn zwaard nog wat bij. Lyss gaat zitten en klopt met haar hand op het gras, ik knik en ga naast haar zitten.

Een rood licht verschijnt en alles lijkt opeens bevroren. We zijn midden in een grote stenen cirkel, schaduwe bewegen langs de stenen en komen beetje bij beetje dichterbij. De geur van rottent vlees komt mijn neus binnen en een gestalte staat voor mij. Het is een jongen van Jason's leeftijd en hij kijkt mij verlekkerd aan. Ik schuif achteruit en hij komt dichter bij. Voor ik het weet sta ik tegen een steen aan gedrukt en kijk ik recht in zijn groene ogen. Hij brengt zijn hoofd dichterbij mijn nek en ik voel zijn adem langs mijn huid strelen. "Wat zonde dat jij dit moet zien." Mijn lichaam voelt als bevroren en ik kan mij niet meer bewegen. De jongen loopt naar Lyss toe, ik probeer te schreeuwen om hulp maar mijn stem is niets meer dan stilte.

Dan uit het niets staat Lyss op en werpt de jongen hardhandig op de grond. "Aanvallen!" galmt het door mijn oren en van alle kanteb komen wezens aan rennen. Wolfbloods, Elfen en nog veel meer stormen op de jongen af en maken deze met de grond gelijk. Een pijl suist langs mij heen en een gil vult mijn oren. Ik draai me om en zie dat de pijl recht uit de borst steekt van een vreemd uitziet wezen. "Duiken!" en ik wordt op de grond getakeld. Ik hap naar lucht als ik het zware gestalte op me voel. Mijn hoofd tolt en de tijd lijkt te versnellen, waar ik ook kijk zijn wezens in gevecht en over liggen de dode lichamen van zowel vriend als vijhand. Twee armen omsluiten zich om mijn lichaam en ik wordt vastgebonden aan een grote houte paal midden in de cirkel. Wanhopig zie ik Jason naar mij toe rennen maar hij komt niet verder dan de rand van de cirkel. "Het lijkt wel afsof iets hem tegen houd?" Een jong meisje spartelent in de armen van een man wordt naar mij toe gebracht. "Nee..alsjeblieft...nee!" huilt ze wanhopig en probeert zich los te rukken. De jongen die mij vastbond loopt naar het meisje toe en snijdt in één keer haar keel door. "Bij dit offer beveel ik u te ontwaken." en de jongen legr het dode meisje aan mijn voeten. Een golf van misselijkheid en afschuw trekt door mijn lichaam als ik naar het dode meisje kijk. De wolken draaien samen en een bliksem flits schiet uit de lucht recht in de paal. "AAAAH!" gil ik, en steken schieten door mijn vleugels. Weer is het rode licht te zien alleen nu kijk ik recht in de ogen van honderden bangen mensen. "Mensen zo uit de andere wereld." een hand wordt op mijn schouder gelecht en ik draai me om. Daar staat Achana de vrouw die mij opvoeden, de vrouw die er altijd voor mij was. Ik omhels haar "Waarom ging je weg?" Ze wrijft over mij rug "Ik moest wel, het was voor jou bescherming." ze draait mij terug om en wijst met haar hand naar de doodsbange mensen. "Jij kunt hun lot veranderen, jij kan hem verslaan." "Wie moet ik verslaan?" "Hem." en ze wijst met haar hand naar een grote troon waarop een jongen zit. Mijn blik wordt afgeleid door een spartelende vrouw vastgeketend aan een ketting. "Haar gezicht komt mij zo bekent voor, waar leerde ik haar kennen?" dan schiet het mij te binnen "Lyss," feluister ik. "Wees altijd op je houden meisje en zorg dat dit niet het lot wordt van honderden mensen." haar beeld vervaagd en maakt plaats voor dat van Jason's bezorgde gezicht.

"Gaat het je leek zo van de wereld?" Voorzichtig knik ik en krijg een bord eten in mijn hand geduwd. "Eet het zal je goed doen." zegt Lyn, ik steek een hap in mijn mond "Best lekker." en ik neem nog een hap. Als ik mijn bord heb leeg gegeten begin ik te gapen "Ga maar slapen." en Lyss wijst naar een tent. "Truste," ik sta op en wil weglopen maar Jason pakt mijn hand. "Wat," zeg ik botter dan bedoelt "Wees niet bang voor wat komen gaat." "Wat jij wil." en ik ruk me los uit Jason's greep. He enige wat ik nu wil is slapen, en ik loop de tent binnen.