"Gitme."
Dizlerinin üstüne çöktü. Duyabileceğim bir ses tonuyla konuşmasına devam etti.
"Yalvarırım gitme. Biraz daha izin ver seni görmeme." Sesindeki acıyı anlamayacak tek bir varlık yoktu eminim. Ama bu şekilde olmazdı. Hasta olacaktı böyle durm...
Kitabımla ilgili her türlü konuda olumlu, olumsuz eleştirilerinizi benden esirgemeyin. Lütfen.
Keyifli okumalar..
☄
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Etkilendim.' mi dedim ben az önce? Hem de basit bir bakışına mı diyebilmiştim bunu? Kendimi tanıyamamaya başlıyordum yavaş yavaş.
Adamı durduk yere dövmüş, hatta döverek bayıltmıştı. Ve bende bunu bu kadar rahat yapan bir adamın basit bir bakışı için etkilendim diyor, diyebiliyordum. Öyle mi? Şu an beynimi karşıma alıp, neler saçmaladığını sormak istiyordum. Cidden. Bunu yapmak istiyordum.
'Ama ne bakıştı? İtiraf et Liya. Etkilenilmeyecek gibi değildi.' diye konuşan iç sesimle olduğum yerde hayretler içerisinde durdum. Şu an bu saçmalığı söyleyen iç sesimi içimden söküp atmak istiyordum. Sinirle önüme gelen saçlarımı geriye doğru atarken 'Etkilenmekmiş de.. Yok, etkileyiciymiş de. Miş miş..' diyerek öfkeyle mırıldanma şeklinde konuşuyordum. Bir an arkamdan gelen sesle daldığım düşüncelerden, olduğum yerde sıçrayarak kendime geldim. Sesin sahibine doğru dönüp, öfkeli bakışlarımı O'nun bakışlarıyla buluşturdum.
"Ne oldu Liya? Niye burada bekliyorsun?"
Ona neydi ki? Sana ne diye bağırmamak için dilimi ısırdım. Yoksa kendimi tutamayacaktım. Her ne kadar aksini söylesem de nihayetinde, bir yerde patronum sayılıyordu. Yine ne saçmalıyordum ben? Patronum bile olsa.. Offf.
Cevap bekleyen bakışları, gittikçe daha yoğun ve dikkatli bakmaya başlaması ise patron olmasını bile geçersiz bırakmış, zaten öfkeyle kaynayan kanımın daha da kaynayıp fokurdamaya başlamasına sebep olmuştu.
Kendime öfkeliydim, ondan etkilendiğimi söylediğim ve etkilenebildiğim için. En önemlisi ise, o bakışlarının hala beni etkiliyor oluşuna. Ona da öfkeliydim durduk yere bir adamı, hele de benim yanımda olup konuştuğum bir adamı dövüp, normalmiş gibi konuştuğu için. Ve.. Böyle güzel baktığı için. Ama yine de şimdi ona olan öfkemi bu bakışlarıyla kaça katlıyordu hiçbir fikrim yoktu. Tek bildiğim gittikçe daha da öfkelendiğimdi.
Sinirimden ellerim yumruk halini almıştı. Bakışları bir an ellerime kaysa da, daha sonra yine gözlerime tırmandı. Ve yüzünü bir gülümseme kapladı. Resmen benimle dalga geçer gibi gülüyordu. Mümkün olsaydı eğer şu an gözlerimden çıkan ateşler dışarıya taşmış ve Giray Bey'i yakıyor olurdu. En önemlisi ise bende son derece keyifli bir şekilde bunu izliyor olurdum. Bu sadistçe düşüncemle bir an irkilsem de bozuntuya vermedim. Zaten mümkün olsa yapacağımdan emindim.
