Finalden önceki son bölümümüz... Kurgunun yanında Herrum da neler oluyor bir bakalım değil mi?
Hiddarun çok yakında tamamlanmış hikayeler kategorisine girecek. Tamamlanacak ve bir süre sonra (en müsait zamanda) sağlam bir düzenlemeden geçecek. Hiddarun, üç kitaplık bir seri olarak yazılması hedeflenen uzun soluklu bir hikaye olduğu için finalde yeni bir kitaba kapı aralayarak sonu yazdım. Bu bölümden sonra yarın final part 1 sizlerle olacak, yarından sonra Çarşamba günü final 2 ile kitap tamamlanacak. Ben çok heyecanlıyım, ilk hali tamamlanmış olacak. Uzatmayayım, sizleri yeni bölümle baş başa bırakıyorum. Seviliyorsunuz!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beyaz. Yer, gök, duvarlar ve hatta kafasının içi bile aynı renkti artık. Umudun, saflığın ve huzurun rengi olması gerekmez miydi beyazın? Oysa Hern için kâbustu bu renk, yaşadığı en büyük azaptı. Feuro ile son konuşmalarından beri çıkmamıştı buradan. Söylediklerini düşündükçe bedeni titriyordu, vebaline girdiği şeyler aklına geldikçe boğazı kuruyor midesi ekşiyordu. Kızına, karısına, dostlarına ve tanımadığı binlerce kanatlıya olacakları düşünmekten aklını uçuracaktı artık. Bunları yaşayacak ne yapmıştı ki Hern? Şu güne kadar hiç bir canlının hayatına kıymamak için et bile yememişti. Alaban'a değil ruhlara ibadet etmişti gizlice, kızını korumak için Kardeşlik Konseyine bile girmişti. Düşündü, çok geçmeden aklının ağlarına saplandı geçmişte yaşadığı günler. Akhin ile tanışması ve kör kadının dediklerine çıkışıp duyduklarını inkâr etmesi... Kızını kaderinden kaçırmıştı, yaptığının bedeli miydi bu yaşadığı? Susmak, reddetmek etmek, sessizliğinin cezasını çektiğini düşünmeye başladı.
Son günlerde mahzen oldukça hareketliydi zira geçen vakte son günler demek doğru olmazdı. Gece gündüz etrafını kuşatan beyazlık içinde ne kadar vaktin geçtiğini hesaplayamıyordu. Zamansız gelip giden Lutha'ları ve önüne konulan yemekleri saysa da üç gün mü yoksa bir hafta mı geride kalmıştı emin değildi. Yine de günlerin geçip gittiği kesindi. Yemek yemeyi kesmişti Hern bu geçen zamanda. Gelen Luthalardan biri bu durumu fark edince geri dönüp tanıdık bir simayı çağırmışlardı. Liena idi bu, dil döküp Hern'e yemek yemesi için yalvarsa da nafileydi. İşte o zaman bir kere daha zihnine uzandı mavi zehirli sarmaşıklar. Boş bakışları ışığını da yitirdi, camdan kuklalar gibi Liena'nın dediğine sorgusuz itaat etti. "Ye," dedi bir zamanlar dost bildiği, kanatlarını açtığı kadın. Boğazı patlarcasına önüne konan ne varsa yuttu Hern. "İç," Feuro'nun getirdiği o iksiri de böylece karşı koymasına imkân tanımadan içirtti. Sonda da "Özür dilerim Hern," diyerek geldiği gibi gitti. Ardındaki Luthalara verdiği emri duyarken kendine geldi. Bundan sonra yemek yemediğinde zihninde mavi çiçeklerin açacağını öğrenmiş oldu.
Acı dolu gözlerle ona bakan Luthaları tanımıyordu, zihinlerini okuyamasa da akıllarından geçen soruyu az çok tahmin edebiliyordu Hern. Konsey Yosa Temsilcisi mahzende parmaklıklar ardında ne arıyordu? Sorgusuz sualsiz Feuro'ya itaat edeceğine yemin eden daha doğru tabirle yemin ettirtilen toy Luthalardı bunlar. Kızı Amenia'nın en yakın dostu Çaim gibi bir anda çağrılmışlardı buraya. Büyük ve şanlı bir göreve geldiklerini düşünüyorlardı ama hiç biri her geçen gün zihinlerinin yıkandığını fark edemiyordu. İçlerinde nice Mu nice Liena adayları olduğunu görebiliyordu Hern. Kim bilir kaç nesildir aynı şeyi yapmıştı Feuro, kendi çıkarları için oyunlar çevirdiği yetmezmiş gibi şimdi çok daha büyük bir şeye kanat açıyordu. Bir savaş mı yoksa bir kıyım mı bilemiyordu. Üstelik bütün bunlara son verebilecek tek kişiyi sadece kızının bulabileceğini bildiği halde arflarca da inkar etmişti olacakları. Bu günlerin yaşanabileceğini düşünmemişti, şimdi çok kızıyordu Hern, kendine duyduğu öfkesi parmaklıkların ardında her geçen dakika artıyordu. Düşündükçe ne kadar da bencil olduğunu görüyordu.
