Gevallen voor mijn vijand..

Wat gaan we worden, zonder elkaar?

Back at school!! Ik was mega enthousiast omdat ik mijn vrienden terug ging zien, maar vooral omdat ik mijn gekkerdje alles zou kunnen vertellen.

...: Minaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!! Je bent eindelijk terug, dikkop!
Ik: Ik heb jouw ook gemist ze!
Hij: Alles goed? Ik heb gehoord dat je Zain hebt geslagen? Saaf, je vindt hem niet meer leuk of wat?
Ik: Haha, hoe weet je dat zelfs? Nieuws gaat snel! Ja, hij heeft mij uitgescholden, maar eerlijk ik heb echt zotte spijt..
Hij: Ben je serieus bezig? Ik ben echt fier op je! Ik heb hem gezegd dat ik je alles heb geleerd!
Ik: Wat een figuur haha! Kom we gaan naar de les..

We zaten in de les, maar mijn gedachten waren bij Zain! Ik ben dat niet gewoon om iemand pijn te doen, althans niet met opzet. Nu had ik dat wel gedaan, ook al wist ik dat hij dat ergens wel verdiende. 

Ik: Haroen?
Hij: Ja?
Ik: Ik zit er echt mee in..
Hij: Zain?
Ik: Ja 
Hij: Ik wist het, ik ken je te goed! Spreek die dan aan?
Ik: Hij gaat dat niet willen..
Hij: Echt wel! Anders zou hij het niet komen vertellen.. Hij wacht enkel op je eerste stap.
Ik: Serieus?
Hij: Ja dikkop.. Spreek die gewoon aan en klaar.

Ik geef hem een knuffel en volg terug de les. Ik ga die inderdaad gewoon aanspreken en mijn excuses aanbieden.. We zien wel verder..

Einde van de dag.. Ik ga naar huis, bid, eet, maak mijn huiswerk en ga achter de pc zitten.. Ik zie zijn Fb, hij is online.. Oké ik stuur..

Ik: Salam Zain! Alles goed ? Ik wilde even mijn excuses aanbieden. Ik had het recht niet om jou te slaan, maar mijn lichaam reageerde voor mijn hersenen. Nogmaals sorry..

Oké, gestuurd! Nu wachten... 1 min... Dring!

 Hij heeft geantwoord!!

Hij: Salaam Yasmina, goed hamdlh met jou? Het is je al vergeven hoor. Ik had het ergens wel verdiend, maar apprecieer de excuses. Vergeten en vergeven ;)

Oef.. Wat een opluchting! Ik had terug een gerust hartje en kon terug lachen.. We blijven even verder babbelen en het is precies of er niets is gebeurd..

De volgende dag sta ik aan de bushalte. Ja, ik ging meestal te voet naar school want dat was letterlijk een kwartier wandelen, maar soms had ik van die dagen dat ik iets TE lui was, zoals vandaag. Ik wacht dus op de bus, wanneer ik een hand op mijn schouder voel. Ik draai mij geschrokken om en doe mijn oortjes uit om hallo te zeggen. Het was Zain!

Ik: ah salam, alles goed?
Hij: salam, rustig met jou? Wat doe je hier?

Ik lach en wijs naar het bordje van de bushalte.

Ik: Ik wacht op de bus..
Hij: Nee? Ben je serieus? Voor 1 halte?
Ik: Euh, voor 3 haltes, ja.. ben echt te moe

Hij staart mij even aan en glimlacht. Ik glimlach terug terwijl ik op een reactie wacht, maar die komt er niet. Hij steekt zijn handen in zijn zakken en kijkt voor zich uit.

Ik: Wat doe je?
Hij: Wij wachten toch op de bus?
Ik: Hoezo 'wij'?
Hij: Jij neemt de bus, dus ik vanaf nu ook.

Voor ik het wist had ik een glimlach op mijn gezicht. Ik begreep niet waarom, maar op één of ander manier vond ik het wel leuk dat hij met mij bleef wachten. We nemen uiteindelijk samen de bus en zitten zelfs naast elkaar (details matter!). We babbelen heel de weg tot wij bijna aan de schoolpoort zijn. Zain merkt dat ik steeds trager wandel.

Hij: Wat doe je?
Ik: Heu? Hoezo?
Hij: Je wandelt trager? Heb je last van iets?
Ik: Ah nee nee, loop maar verder ze. Ik wandel achter je.
Hij: Waarom? 
Ik: Ah gewoon, het gaat een beetje raar zijn als wij samen naar binnen gaan.
Hij: Raar voor wie? Jij of ik?
Ik: Voor jou hé. Je weet dat iedereen vragen gaat beginnen stellen en ik wil je dat niet aandoen.
Hij: Dat boeit mij niet. De vraag is, of jij de vragen kan beantwoorden? Zeker die van Haroen.
Ik: Hoe bedoel je? Haroen weet dat wij bevriend zijn hé. Hij gaat hier echt niets over zeggen.
Hij: Wedden?
Ik: Okido.