Gevallen voor mijn vijand..

Liegen of toegeven?

Wat nu? Wat doen? Wat zeggen? Liegen of toegeven?

Allemaal vragen waarop ik geen antwoord had. Dit gevoel was totaal nieuw voor me. Het was een raar, maar zalig gevoel.. Warm maar koud tegelijk.. Een droomgevoel.. Mijn beste vriend en ik samen.. Mijn familie en de zijne.. Ons huisje... Te prachtig, te mooi.. Misschien moet ik het hem toch zeggen.. Of toch niet?

Na 1000 twijfels, besluit ik om het met mijn nicht erover te hebben.. Ze is altijd op de hoogte van alles wat er gebeurt binnen mijn leventje, soms zelfs nog voor dat ik het zelf besef.. We spreken over alles en nog wat, maar wanneer ik de naam Haroen uitspreek ben ik haar kwijt.. Ze had hem al gezien en wist ook perfect wie dat was.. Ik was haar kwijt in de positieve zin, allé in hoeverre het  mogelijk was. Ze had hem overdreven graag, soms denk ik zelfs meer dan ik :p

Zij: JAA, MINA! Ik zie jullie echt wel samen. Hij is te mooi, te lief en jullie zijn te goed samen! Ik zou dat ook zo graag willen hebben later.
Ik: Je bent helemaal gestoord! Het is een vriend, jullie spreken allemaal zo positief dat ik gewoon over alles terug begon te twijfelen terwijl ik zo zeker was.
Zij: Je twijfelt niet.. Ik heb gewoon gelijk! Je moet het hem zeggen, of ik doe dat wel.

Jullie hebben het begrepen. Mijn familie was het allemaal eens,omdat ik het ook met andere had besproken. JAA, het is een belangrijk stap wanneer je denkt je gevoelens toe te geven aan iemand die ondertussen al 8 jaar deel uitmaakt van je leven! De enige die niet akkoord was, was ik. Ik wist nog steeds  niet wat ik moest doen.

Terug naar Haroen. Alles ging goed tussen ons! We spraken elkaar elke dag, elk uur.. Het was zelfs zo vaak dat het moeilijker werd om steeds te letten op wat ik zei. Ik was al veel te lief/ te attent tegenover vroeger, want hij heeft mij nooit zo gekend. Hij kent mij wel zooo goed dat het niet lang meer ging duren voor dat hij iets zou merken. Wie weet was dat al het geval.

Ik had een idee! Om te vermijden dat ik over mijn eigen woorden zou struikelen, heb ik beslist om afstand te nemen. Ik ging dus minder van mezelf laten weten zodat hij zou begrijpen dat ik afstand wil en vooral zodat ik verder kon gaan ZONDER deze rot gevoelens!
Natuurlijk was ik een vrij belangrijk détail vergeten: HAROEN gaf nooit op! Toch blijf ik mijn best doen gedurende enkele weken.

Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzt... Mijn gsm trilt.. Nieuw bericht.. Haroen.. Oh nee, wat wilt hij nu weer!

Hij: salaam, alles goed?

Ik beslis om pas na enkele uren te antwoorden.

Ik: Alaykoum salaam, goed hamdlh met jouw?
Hij: Nu pas.. Ja het gaat wel!

Ow, het gaat wel was niet wat ik wilde horen. Op dat moment kon de tijd tussen ons smsen mij niets schelen. Er was iets en ik maakte mij al zorgen. Ik antwoord na amper 2 seconden.

Ik: Hoeda? Wat is er?
Hij: AUB, Mina, doe niet alsof je van niets weet.. --'

PANIEKAANVAL: Wat heb ik nu weer gedaan? Ik haat dit gevoel zo hard!!!!!!

Ik: Wat?? Ik weet het echt niet! Vertel!
Hij: Meen je dat nu? Of speel je echt met mijn voeten? JIJ BENT HET PROBLEEM, YASMINA!!

HUH? Wat? Ik ben het probleem? Waarom? Ik begrijp er niets van!

Ik: ...

<3 <3 <3