Gevallen voor mijn vijand..

Hij is weg...

De dagen gaan voorbij en wel heel heel traag. Het gemis werd groter ook al zag ik hem al even niet meer, ik was het al terug gewoon geworden om hel elke dag te spreken. Mijn houvast was er nu even niet en het viel mij zwaarder dan ik had willen toegeven. 

Het feit dat ik hem ook niet hoorde, maakte alles erger. Ik weet dat ik nu mega egoïstisch ben en dat je je tijd op zo'n plek zeker moet benutten, maar toch hoopte ik stiekem een kleine deel uit te maken van zijn reis. Een klein berichtje waarin stond dat hij veilig was, dat hij genoot, dat hij mij in de gebeden heeft genomen, iets.. helaas was dat niet het geval.

Ik beslis om mij goed bezig te houden om te vermijden terug in mijn gedachten te vallen. 
Dankzij het dragen van mijn hoofddoek, werd er ook veel meer duidelijk in mijn leven. Ik besefte, ook al had ik dat liever niet gedaan, dat wij in een wereld leven waar bijna niets rooskleurig is. Een wereld waarin mensen willen overleven, zelfs ten kosten van anderen. Een wereld waarin je je grenzen telkens zal moeten verlegen, waarin je jezelf telkens zal moeten bewijzen (naar jezelf toe). Simpel weg, een wereld waarin egoïsme op nummer 1 staat!

Tijdens de periode waarin Haroen weg was, had ik zijn nicht aka mijn beste vriendin en een ander vriendin van ons beiden. Ze kende Haroen sinds jongs af aan, maar hadden geen contact meer met hem. Ik had haar graag! Ze was jonger als ik, droeg ook een hoofddoek en we hadden hetzelfde gevoel voor humor! We konden het samen echt goed vinden, maar af en toe voelde ik een bepaalde druk op mijn borstkas, een raar gevoel, die ik snel wegduwde. 

We spraken heel vaak over onze schoolroutine, want we zaten niet op dezelfde school. Ik sprak heel veel over mijn vrienden, waaronder Haroen en ze kon maar niet  genoeg herhalen of ik hem zeker niet leuk vond! Ze was volledig obsessed op dat vlak. Enkele maanden later, begreep ik beter waarom ze dat steeds vroeg.. Ik leg het jullie even uit..
Ze was smoorverliefd op hem sinds haar 7 jaar.. Ze was er ondertussen 20. Voor haar verjaardag had ze beslist hem een mailtje te sturen, zonder te vermelden dat zij dat was (anoniem).
Ik wist dit omdat Haroen me het had gezegd toen we nog op school waren. Hij was mega enthousiast en een beetje niets gewoon, maar had mij nooit verteld wie het was. Hij had zelfs contact  met die persoon, maar ook dat had hij niet gezegd.  Teleurgesteld was ik dus nadat ik haar kant van het verhaal had gehoord. Ik dacht dat wij elkaar alles vertelden.
Anyway, nu, hadden ze geen contact meer en ik had het gevoel dat het, volgens haar, mijn schuld. Natuurlijk, trok ik mij er niet veel van aan. Ik vond haar oprecht leuk en lief, dus dit was maar een detail.

Haroen is terug.. mijn hart kan terug normaal kloppen.

Het was alsof hij nooit was weg geweest.. We hebben elkaar meteen terug gesproken en het voelde echt goed.
Een avond lag ik in mijn bedje wanneer ik een sms ontvang..

Haroen...

Hij: Slaap je?
Ik: Nee, waarom?
Hij: Ik wist niet dat je bevriend was met Narjiss.
Ik: Ah ja, ik had het je toch gezegd..
Hij: Ja, maar ik wist niet dat jullie zo close waren.
Ik: Echt? Waarom? Stoort dat je?
Hij: Wees gewoon voorzichtig met wat je haar verteld.
Ik: Heu? Hoezo? 
Hij: Ze gaat met je om, om dichter bij mij te komen.
Ik: Wat? Waarom dichter bij je?
Hij: Ze is niet dom. Ze weet dat je mijn vriendin bent en dat ze op die manier terug contact met mij zal kunnen hebben.
Ik: Wat zever jij! Denk je nu echt dat de wereld enkel om jou draait?
Hij: Waarom word je boos? Ik wil je gewoon waarschuwen, das al.
Ik: Ik denk dat ik mijn eigen vrienden nog zelf kan kiezen. Je zou hetzelfde moeten doen.
Hij: Wat bedoel je ermee?
Ik: Dat je mij met rust moet laten. Elk gesprek dat we hebben moet om één of ander manier rondom jou draaien.
Hij: Wat? Maar...

Ik leg neer. Ik weet dat mijn reactie iets te extreem was, maar ik kon het niet meer verdragen dat er telkens meisjes ter sprake kwamen. Hij had mij niet eens verteld dat hij contact had behouden met haar, toen in de tijd, maar nu kwam hij mij gelijk waarschuwen om niet meer met haar bevriend te zijn? Hoe wist hij dat zelfs? Hij had toch geen contact meer met haar? Spreken ze nu terug?

Ik word zot! Ik zet mijn GSM uit en ga slapen. Of dat probeer ik toch. 

De volgende ochtend word ik wakker en zet mijn GSM aan. Ik weet niet waarom, maar ik had gehoopt gemiste oproepen en berichten te hebben van hem, maar NIETS. Ergens was het vrij logisch, omdat ik ook letterlijk vroeg mij met rust te laten, maar aan de andere kant deed het echt wel pijn. Boeit het hem dan echt niet? Misschien zou hij nog straks sturen of bellen..

<3 <3 <3