Gevallen voor mijn vijand..

Ik verdwijn stap per stap...

Hij: JA! Nu ben je ineens stil hé! Ik ga je eens zeggen wat ik echt haat, want misschien ken je mij toch niet genoeg om dat te beseffen! Ik haat het wanneer je niet antwoord, ik haat het wanneer ik jou niet boei, Ik haat het wanneer je niet bezorgd om mij bent, ik haat het wanneer je liegt, ik haat het wanneer je dingen verzwijgt terwijl ik je alles vertel, ik haat ...
Ik: YASMINA!

Ik heb mijn naam zo hard geroepen dat ik zelf verschoot, hij was nog niet klaar maar het werd me teveel.

Hij: WAT?
Ik: Je haat mij, simpel!

Ik voel de tranen in mij opkomen, mijn keel wordt precies dicht geknepen, maar ik probeer niets hoorbaar te maken.

Hij: Hoe bedoel je, ik haat je? Wat zeg je allemaal? Heb ik dat gezegd?
Ik: (al slikkend) Alles wat je haat heeft met mij te maken, dus om het simpel te zeggen, je haat me.
Hij: Stop alstublieft. Wyw! Je zegt dingen die niet juist zijn, pffff, Mina, ik wil je gewoon duidelijk maken hoe...

Hij was nog niet klaar met zijn zin, maar ik voel dat hij even afgeleid is. Hij kreeg een sms.. Het is even stil..  Hij spreekt verder..

Hij: Ik wilde niet dat je zo ging denken, ik wilde je gewoon tonen hoe belangrijk...

Hij krijgt weer een bericht..

Ik: Haroen?
Hij: Ja?
Ik: Antwoord maar, ik moet je sowieso laten...
Hij: Wat? Nee? Ik ben nog niet klaar met spreken. Ik moet je nog vertellen dat ..
Ik: Ik weet het, maar we spreken later verder.. Het is duidelijk dringend..
Hij: Pfff.. saaf sgoed! Zeker dat het oké is?
Ik: Ja, maak je maar geen zorgen om mij..
Hij: Mina?
Ik: Hmmmm.. (ik spreek niet, ik kan geen woord uitspreken zonder dat hij hoort dat ik huil)
Hij: Het spijt me, prachtje..
Ik: Niet erg..
Hij: ...

Ik leg  neer voordat hij nog een antwoord kan geven. Het is veel sterker dan ik dacht, het doet pijn. Ik kan zijn stem niet meer horen, toch wilde ik weten wat hij mij nog te vertellen had...

De volgende dagen blijft het stil.. Enkel mijn gedachten zijn luid..

Wat zou hij doen?

Met wie zou hij zijn?

Hoe moeten wij nu verder?

Ga ik hem nog horen?

Is het gedaan voor ons?

De dagen gaan verder... Er gebeurd niets speciaals. Ik ga naar school, loop mijn stages die niet echt positief zijn maar ik heb geen keus. Ik moet doorbijten en verder blijven doen.

Jullie vragen jullie zelf zeker af hoe het met Haroen zit?

Wel, ik denk dat het goed gaat... ik heb niets meer laten weten en ik denk dat hij hetzelfde doet. Ik neem het hem ook niet kwalijk, al mis ik hem wel. Er is geen dag, uur, minuut, seconde dat voorbij gaat zonder dat ik aan hem denk. Ik denk dat ik eindelijk begrijp wanneer mensen zeggen: 'Hij is een deel van mij geworden' of ' je hebt hem in je vel'. En ja, spijtig genoeg had ik dat nu. Wij meisjes gaan niet snel iets vergeten, in tegendeel we doen er alles aan om er terug aan te denken. Dat deed ik nu ook. Ik beleefde elk moment, elk detail opnieuw..

Ik denk aan onze momenten, lachen, huilen, troosten, steunen, ...

** flashback**

Die ochtend voelde mij ik echt niet goed. Ik was heel down, want het was de dag dat ik mijn beste vriendin had verloren aan een auto-ongeluk. We waren  toen 9 jaar oud toen. Ze was een pracht van een meisje, altijd liep ze rond met een glimlach. Ze bracht altijd het positieve in mij naar boven en dat verdween wanneer ze vertrok. Nu, zoveel jaren later deed haar dood me nog zoveel pijn. Vooral deze dag, want dit was de dag dat ik voorgoed verloor. Niemand wist hier echt van, want ik sprak er niet graag over. Ik had sinds Yasmina ook geen ander beste vriendin als zus gehad. Het ging gewoon niet, voor mij was zij mijn echte zus en dat zou altijd zo blijven. Ik lijd er nog steeds onder, maar het leventje moet verder. Ik hoop dat ze nu in een beter plekje is, want ik weet nog dat ik zoveel had gehuild. Ik ben huilend in slaap gevallen en toen ik wakker werd dacht ik dat het een nachtmerrie was, maar dat was niet het geval. Ze was 9 jaar en ja, ze heette ook Yasmina. Ze kwam terug van Marokko met haar vader wanneer hij in slaap viel achter het stuur en zij uit het raam vloog. Toen ze haar hadden gevonden was het te laat.

Die dag zat ik daar terug aan te denken. Ik wilde even niemand zien of horen maar ik moest wel naar school. Ik kwam aan en ging onder het afdak staan zonder naar iemand te kijken.
Mijn vriendinnen hadden het door, maar lieten mij ook gewoon doen. Ze begrepen, denk ik, dat ik alleen wilde zijn.. maar niet iedereen begreep dit..

...: Olaaaaa Mina, alles oké?
Ik: salam, goed met jou?
Zij(Amelie): goed.. wat doe je hier? Normaal gezien sta je hier nooit..
Ik: Ik hou van afwisseling.. stoor ik?
Zij: Nee nee, ik ben het gewoon dat je altijd met Haroen en de rest bent, daarom..
Ik: Nee,  vandaag niet... ik wil effe alleen zijn.. rustig nadenken..
Zij: Oké, ik begrijp het.. ik ben er als je wilt praten.
Ik: Dank je

Ze vertrekt terwijl ze mij met een droevig blik aankijkt. Het is duidelijk dat ze mij nooit droevig hebben gezien. Ik ben meestal de crazy, gekke girl van de groep.. wanneer ik stil ben dan ben ik meestal kwaad haha.. maar dit was  anders.

Ik blijf in mijn hoekje staan. Ik wil nog niemand onder ogen komen want ben nog niet klaar om op al hun vragen een antwoord te geven. Amelie was terug naar haar vrienden want ze zat in onze klas maar niet in onze vriendengroep. Mijn vrienden hadden me dus nog niet gezien, maar begonnen al rondom zich heen te kijken. Het was bijna tijd en ik was er volgens hen niet.

Het belt.. ik wandel richting de rij wanneer ik een traantje over mijn wang voel rollen. SHIT! Dat wilde ik nu net vermijden. Ik heb geprobeerd mezelf in te houden maar het is sterker dan mezelf.. ik mis haar en het liefst zou ik haar vast willen nemen. Ik denk aan hoe ons leventje zou zijn, onze grappen, onze verhalen, onze geheimen, ...

Ik sta in de rij en probeer mijn traan te vegen en de andere in te houden.. Plots wordt mijn arm vastgepakt en weggetrokken.. Ik draai mij om..

...: Ewa zeggen we geen goeiedag meer. Saaf, ben je volwassen geworden?