Gevallen voor mijn vijand..

Je kon me laten lachen, wanneer ik niet eens wilde glimlachen..

...: Ewa zeggen we geen salam meer ofwa? Zijn we groot geworden?
Ik: Wat?
...: Oh shit! Mina? Sorry, ik wilde helemaal niet gemeen zijn ? Wat is er?!
Ik: Niets Haroen! Het is niet jouw schuld...
Hij: Wiens schuld dan ? Door wie zit je te huilen? 

Wanneer hij dit zegt begin ik terug te huilen. Ik probeer mijn tranen te slikken, maar dat lukt niet. Ze blijven maar stromen..

Ik: Pff... Kon je niets anders zeggen? Zie mij nu hier huilen zoals een klein kind! Sorry...
Hij: Je moet je nooit verontschuldigen voor je tranen hé... Vertel wat er is.. Waarom ben je niet meteen naar mij gekomen?  Ik wacht al van daarnet op je. Ik had je niet gezien! 
Ik: Ik wilde gewoon even met niemand spreken, ik had deze dag nodig om na te denken, ik moet haar dit wel...
Hij: Ik ben niet niemand en dat weet je... Wij delen alles samen, dus niet enkel onze leuke momenten. Het is de eerste keer dat ik je zie huilen en dat kilt mij, dus ajb Mina leg uit..

...: Haroen, Yasmina...Ga in de rij staan!!
Hij: Meneer, ik kom een beetje later met Mina, ze is niet goed..
De leraar: Wat is er nu weer?
Hij: Ze is gewoon niet goed! Ze wilt niet praten..
De leraar: Ze wilt niet praten? Waarom blijf je dan met haar?
Hij: Meneer, ik ben anders. Dat is niets nieuws, toch.
De leraar: Yasmina? Alles ok? Wil je zeker met hem blijven?
Hij: Meen u dat nu? U vraagt het aan haar, precies of ik ga haar misbruiken!
Ik: Ja meneer, ik heb frisse lucht nodig.
De leraar: Goed! Blijf niet te laat...
Ik: Goed!

Haroen: Is hij niet 100 ofzo?! Hij vraagt nog echt serieus " wil je zeker met hem blijven" kapot lachen!
Ik: Doe rustig haha...
Hij: Je lacht? Je bent echt raar... ook niet 100.
Ik: Maar nee, ik lach omdat je grappig bent wanneer je je druk maakt...
Hij: Hahahaa, ewa hij!! Dus vertel...
Ik: Ik heb mijn beste vriendin verloren toen ik 9 jaar was.. Het was deze dag...

Ik heb hem heel het verhaal verteld, ik zie de pijn en medelijden in zijn ogen.. Ik huil terwijl ik probeer de pijn en verdriet te verbergen. Ik vertel verder terwijl hij steeds dichter komt.. Hij zet zijn hand op mijn wangen en veegt mijn tranen weg. Ik kijk naar beneden omdat ik het niet gewoon ben mezelf zo kwetsbaar op te stellen, zeker tegenover hem.
Hij kijkt mij aan met zijn grote ogen en neemt mij vast in zijn armen. Hij houdt mij zo stevig vast dat ik zijn hart voel kloppen... Hij blijft zo rustig en zacht, ik had dit nooit verwacht van hem.. 

We blijven zo enkele seconden.. opeens fluistert hij in mijn oor...

Hij: Yasmina?
Ik: Hmm...
Hij: Stop met huilen ajb, je bent niet meer alleen. Ik ben er en ik beloof je dat ik je nooit alleen  zal laten lijden, ik ben er nu en dit voor altijd..
Ik: Dank je... (ik neem hem nog steviger vast)
Hij: Graag gedaan, maar euh.. ik kan niet meer ademen.. Ik word precies geknuffeld door een vent..
Ik: Hahaha, je hebt weer alles verpest! Ik wist niet dat je al door een vent werd geknuffeld?
hij: Haha, dat heb ik ook nooit gedaan.. Maar ik weet wat voor kracht ze hebben, je hebt dezelfde! 
Ik: Oh, tis goed! Ik laat je al los!
Hij: Whee, ik adem terug..
Ik: Geniet er dan maar van, nu het kan.. (ik ga weg met een zogezegd boos gezicht)
Hij: Oh, tis goed! Niet kwaad zijn...
Ik: Kom we gaan naar de klas..
Hij: Yasmina?
Ik: Wat?
Hij: Vergeet niet, ik ben er!
Ik: Weet ik, dank je!

** Einde flashback**

Ik besef dat ik een glimlach heb terwijl ik hier terug aan denk... Jij was diegene die mij kon laten lachen, wanneer ik niet eens kon glimlachen..

<3 <3 <3