Gevallen voor mijn vijand..

Praat verder met mij, aub (deel 2)

Onze gespreken zijn altijd speciaal geweest, maar de laatste tijd was het net een beetje specialer.

Bijvoorbeeld:

We waren aan het bellen, zoals altijd..

Ik: Haroen, weet je nog toen we een klasuitstap hadden?
Hij: De welke?
Ik: Toen we voor aardrijkskunde zo die ene rivier gingen bezoeken. Ik geraakte niet van die helling af en je moest mij helpen. Je gaf mij dus je hand en toen we beneden waren, bleven we elkaars hand vasthouden. We waren het totaal vergeten, tot dat Mo erop reageerde haha.. Weet je nog?
Hij: Haha.. JAAAA! Hij heeft ons moment verpest, ik kreeg het al even warm door zijn opmerking.
Ik: Huh? Welk moment?
Hij: Haha.. Laat maar. Jij weet echt alles nog.
Ik: Ik weet alles met jou nog, ja. 

STOPPPPPPP!! WAT ZEG IK NU NET?!

Hij: Schattig!
Ik: Het is al goed, ik bedoel dat ik mij alles herinner, dat is al.
Hij: Hah0h, jaa tuurlijk.

Ik schaamde mij kapot en hij maakte daar gewoon misbruik van! Hij had het door dat ik echt niets was vergeten met hem, maar ik kon het niet toegeven. Ik moest over iets anders beginnen, maar ook dat ging niet.

Ik: Mhm, ik ga je laten. Ik hoor je straks.
Hij: Waarom?
Ik: Ik moet nog even de mama gaan helpen.
Hij: Ah ok, tot straks!

Natuurlijk moest ik mijn mama niet helpen en was ik totaal niet van plan hem terug te bellen. Ik wilde gewoon deze awkwardness vermijden. Hij dacht blijkbaar niet zoals ik.

Enkele uren later..

Mijn gsm trilt terwijl ik lekker voor mijn serie zat. PFFF, STORING!

Ik: Ja?
Hij: Stoor ik?
Ik: Ja, ik kijk naar mijn serie.
Hij: Ah ben je al klaar met je moeder te helpen?
Ik: Helpen? Met wat?
Hij: Je ging haar toch helpen? Vandaar dat je niet meer kon spreken of heb je gelogeven?

SHIT!! Ik was het vergeten! Hoe dom kan een mens toch zijn! 

Ik: Aaah jaa jaa! Maar dat was maar heel eventjes hoor.
Hij: Eventjes yek.. Toch was je 'eventjes' vergeten terug te bellen.
Ik: Sorry, was ineens mijn serie aan het zien.
Hij: Ik laat je dan wel. Ik hoor je wanneer je terug tijd hebt.
Ik: Haroen, wacht! Je mag gewoon spreken hoor.
Hij: Nee nee! Ciao!

Hij had al neergelegd, voor ik iets kon zeggen. Ik vond het zo erg van mij, ik had gelogen en dat was hij niet gewoon. Zelfs ik was dat niet gewoon. Ik moest hem even laten afkoelen, want anders ging het erger worden. Wanneer hij is afgekoeld, bel ik hem en dan zal het wel goedkomen. I know him!

Enkele weken later... We spreken elkaar nog steed...

Op een dag zat ik thuis, like always, met een vriendin te bellen..

Zij: Mina, sorry maar, ik ben zeker dat je hem leuk vindt. Je wilt het gewoon niet toegeven, want je blijft denken dat je hem als een vriend ziet.
Ik: Heu? Totaal niet! Je bent echt ziek! Hij is ook echt gewoon een vriend.. Ik ken hem veel te goed om hem als meer te zien. 
Zij: Wat is dat nu voor zever? Dat is juist een reden extra om hem jouw BOYFRIEND te maken. Dat maakt alles toch makkelijker? Dus zet je stomme ego opzij en zeg het hem.. Saaf?

Ik blijf stil aan de andere kant van de lijn.

Zij: Jouw stilte spreekt boekdelen. Denk erover na voor je spijt gaat hebben. Ik spreek je straks, ik ga even verder doen hier. 

Dit gesprek zet mij weer tot het denken. Klopt het? Kan ik hem zien als meer dan een vriend? Het is waar dat ik het goed kan vinden met zijn gezin en dat ik hem echt zo goed ken!

<3 <3 <3