Gevallen voor mijn vijand..

Ik ga je missen.. Ik mis je nu al..

Haroen: Wat is er?
Ik: Ik denk aan het feit dat het bijna onze laatste schooldag is! We gaan elkaar niet meer zien!
Hij: Ben je serieus? We blijven in contact hé, wat er ook gebeurd. Jij en ik gaan nooit uit elkaar!
Ik: Ik had het ook over de anderen hé haha..
Hij: Kan mij niets schelen! Ik spreek over ons vriendschap! Denk je echt dat ik niets meer ga laten horen?
Ik: Ik denk het niet, ik weet het! Je gaat mij vergeten eens we uit dit gebouw lopen..
Hij: Kom hier figuur, stop met zeveren!

Hij neemt mij vast in zijn armen en pff dat gevoel had geen woorden!

Hij: Ik zal je nooit vergeten, geen stress!
Ik: Beter voor je leven!
Hij: Saaf, klaar! Laat mij maar los nu, anders word je nog verliefd!
Ik: In je dromen, dikkop!
- Ons gesprek gaf mij terug een beetje hoop, ook al bleef de realiteit bestaan-

De laatste schooldag..

We zouden deze ochtend te horen krijgen of we geslaagd waren of niet. Ik had de zotste stress, ik kon niet meer helder nadenken.

Ili: Mina? Alles oké?
Ik: Totaal niet! Heb overdreven veel buikpijn, kan niet meer!
Haroen: Moet ik je masseren?
Ik: Wat ga je masseren? Nee dank je!
Hij: Ik wilde gewoon lief zijn haha..
Ik: Weet ik, maar ik wil gewoon dat dit voorbij is, pff.
Hij: Nog even, prachtje!

Het is gebeld.. We gaan naar de feestzaal waar iedereen samenkwam. De directeur vooraan start met de klassen. Hij noemt telkens de namen van de leerlingen die geslaagd waren. Hoorde je naam niet, dan was je niet geslaagd.
Het is aan ons... Ik hoor de verschillende namen. Geen één naam wordt overgeslagen tot er nog 2 overblijven. De laatste leerling is... Mijn hart klopt in mijn keel, laatste leerling? We zijn nog met twee? Ik durf mijn klasgenoot niet aan te kijken.. Ik hoor ineens W**** Yasmina!! YES, HET IS MIJ GELUKT! Blijheid en droevigheid mengen elkaar. Ik ben geslaagd, maar mijn klasgenoot niet. 

We knuffelen elkaar als klas, maar ook als familie! We knuffelen elkaar uit blijheid, maar ook uit angst en verdriet. We gaan verder, allemaal, één voor één. De meeste blijven samen, want ze gaan naar dezelfde hogeschool, maar ik, Yasmina, ga als enige iets anders studeren.

We hebben een receptie en een afscheidfeestje. Ik probeer zoveel mogelijk van elk second te genieten. Ik lach, dans, drink, maar maak vooral foto's. Ik wil dit koesteren, en later zou ik hopen telkens naar dit moment terug te kunnen keren.

Mijn vriendin: Mina, hoeveel foto's heb je al getrokken? Je blijft gaan.
Ik: Haha, ik weet dat zelfs niet. Ik probeer gewoon aan iedereen een herinnering te hebben.
Zij: Je hebt echt gelijk. Dit gaan we echt nog missen.
Haroen: Wat ga je missen?
Zij: Deze momenten en mensen! Mina is al heel de tijd foto's aan het trekken en ik zei dat ze echt gelijk heeft!
Hij: Foto's? Van wie?
Ik: Iedereen! Ik probeer met iedereen een foto te trekken haha.
Hij: Iedereen, maar de belangrijkste ben je vergeten?
Ik: Het is al goed. Kom hier staan.
Hij: Dat dacht ik al.

Hij komt naast mij staan en mijn vriendin trekt de foto. Ik besef op dat moment dat hij veel langer is als mij, maar het is mij nog nooit eerder opgevallen. Het is ook één van weinige keren dat wij alleen op één foto staan, maar ook het is de eerste keer dat hij zo dicht bij mij staat. Ik kijk naar hem op.

Ik: Sinds wanneer ben je zo groot?
Hij: Sinds de dag dat jij zo kort bent.

Ik geef hem een duw en hij trekt mij terug naar hem toe.

Hij: Sta nu gewoon effe dicht bij mij. Probeer eventjes je emoties te tonen en je niet te verstoppen door grapjes te maken. Het is oké, prachtje.

Ik zwijg en blijf naar hem staren. Ik haatte het feit dat hij mij zo goed kende dat hij doorhad dat ik inderdaad grappen maak als de realiteit te REAL wordt. Dat was nu het geval. Zijn gevoel, zijn aanwezigheid maakte alles moeilijker. Ik wist dat het moment dichterbij kwam. Het moment dat wij elkaar zouden moeten loslaten.
Wij nemen elkaar vast en poseren voor de foto. De foto werd getrokken, maar wij blijven even staan. We kijken elkaar aan en nemen elkaar vast voor een laatste keer. Iedereen rondom ons is aan het praten, lachen, dansen, maar wij zijn stil, bevroren, vast in dit prachtig moment. Ons moment!