Gevallen voor mijn vijand..

Een held? Nee, MIJN held!

De voorbije dagen verlopen goed.. Ik had terug contact met mijn BF en we hoorden elkaar ook vaak. 

Ik was hem zeer dankbaar want ik had hem op dit moment heel hard nodig. Farid had mij laten vallen voor één van mijn nichten. Ik had zo'n degout van alle mannen behalve van mijn BF. Hij was er voor mij en luisterde naar mijn tranen.. 

Ik: Ik kan nog steeds niet geloven dat ik zo'n persoon ben geworden door hem. Ik had echt alles voor hem gedaan.
Hij: Je bent nog steeds jezelf, Mina! Je moet het gewoon voorbij laten gaan. 
Ik: Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan! 
Hij: Weet ik! Maar je bent niet alleen, ik ben er voor je!
Ik: Dank je! 

Ik was veranderd ook al probeerde hij te beweren van niet. Ik was zo geraakt door de hele situatie dat ik harteloos ben geworden. Niets of niemand kon mij iets schelen. Ja, die lieve rustige Mina bestond niet meer. Ik vond niets meer goed aan mijn leven, alles leek maar slechter en slechter te gaan. Ik geloofde er niet meer in, (Moge God me hiervoor vergeven). Ik was alles beu en was moe geworden om steeds te vechten. Haroen was op dat moment het enigste lichtpuntje en dat moest ik behouden! 

Ondertussen waren we één maand verder en hadden we met de hele bende afgesproken. Ik was zo blij iedereen terug te zien, maar vooral hem terug te zien.

Ik: Salaam! Alles goed?
De meisjes: Goed met jouw?
Ik: Hamdoulilah. Waar is de rest?
Ilii: Ze komen nog..

Ik groet de ladies en we wachten nog 5 minuten op de jongens. Het deed zo goed om ze terug te zien. We spreken over alles en nog wat, wanneer we de jongens zien aankomen.. Daar is hij, mijn held!

Mo: Minaaaaaaaaaaaaaaaa!! Zo lang geleden!

Hij neemt mij vast in zijn armen en geeft mij een kus.

Haroen: Doe serieus! Ik eerst, wat zit jij haar vast te houden.
Ik: Hahahaha.. Salaam!
Hij: Salaaaam prachtje! EINDELIJK!

Ook hij neemt mij vast en wilt mij niet meer loslaten.

Ik: Rustig! Ik heb je ook gemist!
Hij: Ik jouw nog meer!
Ik: Onmogelijk!

Hij lachte en ging de andere groeten. Hij dacht dat ik het niet meende, maar hij besefte niet hoeveel ik hem had gemist.. ENORM!! 

Na 2 minuten komt hij terug en we beginnen te babbelen. De rest loopt voor en achter ons, maar op dat moment bestaan ze niet meer. We lopen naast elkaar en spreken zo intens dat we zelfs niet merken dat de anderen het over ons hebben.

Péri: Yasmina???!
Ik: Ja? Waarom roep je?
Zij: Je bent zo gefocust op Haroen dat je het zelfs niet door hebt dat we jullie iets vroegen.
Ik: Haha, serieus? Nee ik was aan het luisteren naar wat hij zei..
De rest: Dat hadden we door! 

We keken elkaar aan en schoten in de lach!

Haroen: Dus, wat is er?
Mo: We gaan eten bij die Marokkaan daar, is dat goed?
Hij en ik: NEE!! 

Ze keken ons aan en gingen plat van het lachen! We konden natuurlijk ook niet meer.. Zelfs ons reactie was samen!

Ik: Ik vind het daar totaal niet lekker.
Hij: Ik ook niet! We gaan ergens anders.

Ze wisten dat discussieren met ons niet mogelijk was, dus gingen we ergens anders eten. We hebben verder gesproken en gelachen en dan namen we afscheid.

Haroen: Hou je goed! Ik hoor je nog wel hé, geen praktijkjes meer!
Ik: Jij jouw ook! Zeker en vast. Welk praktijkjes?
Hij: Haha, dikkop! Niet met mij..

Ik glimlachte lief en ging verder.

Enkele weken later...

Tuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut.... Tuuuuuuuuuuuuuuuuuut...

...: Allo?
Ik: Salaam, Stoor ik?
Hij: Ja, wat wil je?
Ik: Smah, ik laat je wel..
Hij: Nee nee, ben je serieus? Ik lach maar! Alles goed?
Ik: Hamdoulilah met jou?
Hij: Goed hamdoulilah! Wat nieuws?
Ik: Niets. Ik ben net klaar met werken. Jij?
Hij: Rustig, ik zit thuis! Ik heb ruzie met mijn vriendin.
Ik: Serieus? Waarom?

Ohja, ik was vergeten te melden dat hij een vriendin had. Ik kon haar niet hebben, en zij mij ook niet haha..

Hij: Ze doet rare dingen en heb het niet graag.. Ze wilt dat ik haar hand ga vragen.. Maar het is te vroeg..
Ik: Trouwen?? Je bent nog maar een kind!
Hij: Niet overdrijven! Maar serieus, ik heb nog niets bereikt enzo. Ik wil eerst op bedevaart gaan inshallah.
Ik: klopt! Doe duas voor mij hé! En voor jezelf, je zal dan wel een antwoord krijgen. Over godsdienst gesproken.. Ik moet je wat zeggen.
Hij: inshallah, wat??
Ik: Ik draag de hoofddoek!!
Hij: Neeeeee?? Serieus??
Ik: Jaa!
Hij: Wyw! Ik ben onverdreven blij en fier op je! Stuur een foto!
Ik: straks, wanneer ik neerleg.
Hij: Goed! Het gaat je sws staan!
Ik: Ja, het is mooi!
Hij: Niet overdrijven hé hahaha..
Ik: Wat? Ik ben een bom!

We spreken verder en erna stuur ik hem een foto van mezelf. Ik had eindelijk een goeie beslissing genomen, nadat ik nog leed onder de situatie met Farid. Ik kon mezelf terug vinden in mijn godsdienst en dat deed goed.

**SMS**

Wyww, je bent prachtig! Ik zei je toch dat je dat moest dragen! PRACHTIG!

** Antwoord**

Dank je! Ik weet het, maar nu ben ik er klaar voor! 

De volgende dagen verlopen rustig. Ik ga terug naar mijn stadje, want ik was klaar met werken. Het was rustig en saai bij ons. Dit allemaal zette mij dus aan het denken, aan het leven, werk, Farid & Haroen.

Haroen ging bijna weg.. Ik zou niets meer horen, of amper iets! Ik ga die zo hard missen! Wat ga ik doen? Zou die mij sturen? Zou die mij foto's tonen? STOPPP MINA!! Waarom al die vragen? Hij is gewoon je vriend.. Boeit niet.. 

<3<3<3