Gevallen voor mijn vijand..

Een held? Nee, MIJN held!

Enkele uren voor mijn breakdown.. We werken ondertussen al bijna 2 maanden samen, Farid en ik. We komen samen naar het werk en hij wacht mij op om samen te vertrekken. Alles verliep goed, we zagen elkaar ook buiten werk, we gingen samen eten, naar de foor, wandelen, etc.
Een kleine detail, het was niet de bedoeling om in augustus ook te werken, want mijn contract stopte in juli. Uitzonderlijk hadden ze nog iemand nodig waardoor ze mij na de eeste week terug hebben aangenomen. Farid werkte ondertussen gewoon door. Zijn broer en mijn achternicht kwamen er die maand bij.

Wat ik niet wist en gedurende de eerste week plaatsvond:

" Farid moest inspringen voor mijn broer, want deze was nog op vakantie en kon dus niet aanwezig zijn. Farid bevindt zich op dat moment in dezelfde groep als mijn achternicht, Sara. Ze werken enkele dagen samen en wanneer zijn broer er is. Keert Farid terug naar zijn groep. Op het moment dat hij terugkeerde, begon ik opnieuw daar te werken."

Ik had ondertussen een nieuwe groep, met enkele nieuwe collega's, die al snel mijn vrienden werden. In mijn groep zat ook één van de beste vrienden van Farid, namelijk Ismael, waarmee ik het goed kon vinden. We konden goed met elkaar lachen en ik kwam via hem meer over Farid te weten. Win-win situatie!

Ik stond ondertussen op de speelplaats met de kinderen te spelen, wanneer Ismael naar mij komt.

Ismael: Om hoe laat ben je klaar?
Ik: Om 18 uur, zoals altijd.
Hij: Oké, we gaan samen richting huis?
Ik: Ja, dat is goed. Farid gaat sowieso ook mee, zoals altijd.
Hij: Ah hij vroeg mij met je mee te gaan, vandaar.
Ik: Echt? Waarom? Heeft hij iets te doen?
Hij: Ja, hij moet eerder door, maar ik weet niet waarom?
Ik: Ah oké, hij heeft mij niets verteld, maar dan gaan we samen he.

Raar gevoel in mijn buik. Er klopt iets niet. We hadden het nog steeds goed onderling, maar ik voelde al enkele dagen een raar emotie dat ik nog niet kon plaatsen. Er was iets aan de hand, maar ik kon er geen vinger opleggen. Ik wilde het ook niet aan Farid vertellen, want er was niet echt een reden, behalve mijn gevoel. Ik probeer het gevoel te negeren en keer mijn aandacht naar de leerlingen, wanneer ik Ismael zie wandelen richting de poort. Ik volg hem met mij blik en zie dat Farid er nog is. Hij kwam net terug naar binnen, terwijl ik niet eens wist dat hij al vertrokken was. Onbewust, wandel ik richting hun.

Farid: Hé, broer, ik ben vergeten te tekenen.
Ismael: Ah vandaar dat je terug bent.
Ik: Ik wist niet eens dat je al weg was?
Hij: Ik zei tegen Is om je te verwittigen. Heb je dat niet gedaan?
Ismael: Ik zei dat ik met haar meeging, maar ik weet zelf niet waarom je weg moet of dat je al weg was.
Hij: Euh, jah, ik moet gewoon effe iets regelen, snel. Vanaf morgen gaan we wel weer samen, goed?
Ik: Ja is goed hoor. Helemaal geen probleem.

Hij glimlacht, ik glimlach terug en draai  net weg om terug naar de kinderen te wandelen, wanneer ik een vrouwenstem zijn naam hoor roepen. Ik herken de stem, maar kan deze niet plaatsen of linken aan hem. Waarom zou ze hem roepen? Hoe kennen ze elkaar? 
Ik draai mij om en bekijk de scène alsof ik in een zaal zit.

Sara: Farid! Gaat het nog lang duren?

Hij kijkt naar haar en naar mij met een geschrokken blik. Hij had dit niet verwacht! Het was niet de bedoeling dat zij hem achterna zou komen! Het was niet de bedoeling dat zij zijn naam zou roepen! Het was niet de bedoeling dat hij zelfs terug had moeten komen!
HET WAS NIET DE BEDOELING DAT IK DIT ZOU WETEN EN ZIEN!

Sara: Farid?
Hij: Ja, ja, ik kom. Wacht gewoon buiten ajb.
Zij: Ik wacht al een tijdje en ik hou je rugzak heel de tijd vast. -- Ze kijkt naar mij, haar blik spreekt boekdelen, ze is perfect op de hoogte van wat ze aan het doen is--
Als je nog bezig bent, dan ga ik al door hé.
Hij: Nee, nee, ik ben er zo. -- Hij loopt langs mij, durft mij niet aan te kijken en gaat naar binnen--