Gevallen voor mijn vijand..

Vergeten? Nooit!

Zo namen we dus afscheid... We keken elkaar aan en namen afscheid alsof we elkaar morgen terug zouden zien, maar dat was niet het geval.. Een nieuw leven ging beginnen en wij moesten allemaal verder, PLAY button.

Het was ondertussen vakantie, ik werkte in een kinderopvang met zalige collega's, zelfs zo zalig dat ik er één leuk begon te vinden. Zijn naam was Farid, hij was twee jaar ouder als ik, hij had zwart haar, baardje en prachtige honingkleurige ogen. Hij was overdreven sociaal en we hadden een zalige band. Ik was 24/24 met hem en begon mij steeds meer aan hem te hechten. Omdat ik daar elke dag werkte, verbleef ik ook deze maanden in een andere stad, waar mijn oma woonde. Ik was zo druk bezig met werk, familie en hem dat ik zonder het besefte Haroen uit mijn hoofd had gezet.

Op een dag, kwam ik terug van het werk wanneer ik een bericht krijg..

Haroen: Salam, ewa alles goed? De vakantie? Het werk? Je laat niets meer weten, terwijl jij diegene was die bang was dat ik je ging vergeten.. het is andersom denk ik.. Mhm wilde gewoon horen of je nog leefde, ik laat je!

Ik was in shock! Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen.. Hij was kwaad (of teleurgesteld?) en hij had nog gelijk ook! Ik voel mij super slecht en kan dit gevoel niet verdragen.. Ik neem mijn gsm en bel... Hij gaat af... maar geen antwoord.. Ik bel terug... Hij gaat af... hij neemt op.. Ik hoor hem de eerste seconde gewoon ademen.. Ik voel mijn stress.. waarom zelfs?

Ik: Hallo?
Hij: Ja?
Ik: Haroen? Ik ben het, Mina.
Hij: Ja, wat is er?
Ik: Niets. Ik wilde eens horen hoe het met je gaat?
Hij: Nu pas? Het gaat niet goed. Ga maar verder je ding doen, nu.
Ik: Saaf stop, ik was gewoon effe bezig, maar ik dacht echt aan je. Dat weet je toch?
Hij: Ik weet helemaal niets. Eén sms Mina, Eén! Dat is toch niet zoveel gevraagd?
Ik: Je hebt gelijk.. Sorry, oprecht! Ik weet dat ik ineens ben verdwenen, maar I am back! 
Hij: Hmm.. Hoe is het voor de rest?
Ik: Goed hamdoulilah met jou?
Hij: Goed!
Ik: Haroen?
Hij: Hmmm...
Ik: Je bent toch niet meer kwaad hé?
Hij: Nee..
Ik: Zeker?
Hij: Ja, prachtje! Ik mis je gewoon.

'Ik mis je gewoon', deze woorden. Ik blijf stil aan de andere kant van de lijn. Ik voel iets, maar begrijp niet wat ik voel. Gemis? Ja, gemis! Ik mis deze jongen en ik besefte dit dubbel zo hard nadat hij dit zei.
Het deed zo goed om dit te horen. Het was terug oké en ik voelde mij helemaal her opgeladen. Alsof ik de hele wereld aankon!

We spraken nog een tijdje verder en we beseften dat wij in amper 1 maand al veel van elkaar hadden gemist. We waren dus terug up to date and back on track. Ik ben erna als een baby'tje in slaap gevallen, zelfs zo intens dat ik vergat te antwoorden op Farid zijn berichten. Haroen was mij niet vergeten, dat is wat ik toen wist!
De volgende weken gaven mij het gevoel terug op school te zijn. We waren 1u van elkaar en zagen elkaar niet meer, maar we hoorden elkaar zo vaak dat ik precies naast hem zat vooraan in de klas. Zijn stem, humor, mimiek.. ik zag het allemaal voor mij.

HIJ WAS MIJN STEUN, MIJN PILAAR!

Waarom? Omdat hij op één of ander manier net op tijd terug in mijn leven kwam. Hij was diegene die mij ging opvangen tijdens één van mijn zwaarste momenten. Een moment dat ik mezelf niet meer was en/ of kon zijn...