Healing [MEANIE]

Fifty-five

Mingyu's

Hindi ako pwedeng pumayag. Hindi pwede. Pilit na sinasabi ko sa sarili ko. Pero may isang parte sa akin na nagpupumilit na pumayag.

Last na 'to, hindi mo pa pagbibigyan si Wonu? Last na 'to ayaw mo pagbigyan sarili mo?

Oo, gusto ko rin naman talaga, pero kasi-

"Gyu, s-sige na naman oh. Mag-aalas dos na...ilang oras nalang," sabi ni Wonu na kasalukuyang nakaupo sa isang bato. Nakatahan na siya ng konti. Tingin ko napakalma na niya ang sarili. Pero ako, hindi pa. Naiiyak pa rin ako, pero ayokong makita ni Wonu ang vulnerable side ko.

Ayokong malaman niya.

"S-Sige. Hanggang seven ng umaga lang." Sabi ko sa kanya sabay ng pagharap ko. Nakita kong naglight up ang mukha niya na para bang bata na sabik mabigyan ng ice cream. Ang cute haha. Mamimiss ko to.

Agad niya akong hinila.

"Saan tayo pupunta?" Tanong ko. Madilim pero mukhang alam naman niya kung saan kami papunta. Muntikan na rin kaming madapa.

"Basta. Sumunod ka nalang."

---

"So...bakit tayo nandito?" Tanong ko sa kanya habang nakataas ang isang kilay.

"Be with me til morning. As your punishment, asshole." He said jokingly. He managed to smile at me as he hold my hand. "May request pa ako. Kapag hindi ka pumayag, sasapakin kita." He added.

Nagtaka ako. Ano naman kaya ang request niya? "Kung gusto mong maging boyfriend ako kahit sa kaunting oras na natitira, huwag mo nang planuhin-"

"Shut the fuck up." He cut me. Napahiya ako ng konti, parang naging normal kasi ang atmosphere namin, kaso bumalik na naman ang tensyon sa pagitan namin. "But what a good idea. Let's try that. You know, being boyfriends." Then he winked and chuckled. Mamimiss ko 'to.

Hindi naman siguro masama kung papayag ako diba? Gusto rin kasi matry. This once, gusto ko maging boyfriend. Kahit ilang oras lang. Okay lang kahit maiksi.

Mas maganda kung mapapasaya ko siya, for the last time. Ang sama ko naman kasi kung hindi ko manlang siya bibigyan ng magandang farewell gift. Oh I forgot to tell. Nasa amusement park kami. Y'know, December 25 kasi so bukas ang mga ganito kahit alas tres palang.

"Hmm, okay. Yun lang pala eh. Ano itatawag ko sayo?" I tried to sound annoyed, kahit masaya ako. I finally have a chance to show him my loving side even though he doesn't know it's true. Na hindi ako magaacting ngayon.

Nakapanghalumbaba si Wonu. Maybe he is thinking what he wants to be called. Then after clearing his throat, he has finally decided. "Call me Wonu ko, like you always did." The he smiled.

Torture nga 'to. I though, smiling. Dapat hindi nalang ako pumayag.

"Sure, Wonu ko. Then, call me whatever you like," I kissed his forehead. Bakas sa mukha niya ang pagkagulat. He looked stiff after I kissed his forehead. Eh diba normal lang yun sa boyfriends?

"Oh, bakit Wonu ko? May problema ba?" I leaned near him. He backed off a little. Nailang siguro haha, ang gwapo ko talaga.

"U-Uh, w-wala...a-ano nabigla lang- nabigla lang ako." He stuttered. Ang cute huehue.

Namumula siya. I love seeing him like this. Lalo na't ngayon, alam ko na ang dahilan kung bakit. "W-Wonu," I held him close. I grabbed him by his waist.