Healing [MEANIE]

SC: Dokyeom's

Simple lang buhay ko. Naniniwala ako na kapag naki go-with-the-flow ka, easy lang ang buhay. First year ako sa highschool, at dapat hindi talaga ako papasok dahil puros introduction lang naman ang mangyayari sa first day, pero pinilit ako nung mga kaibigan ko -___-, sabi nila hindi ko daw ba sila namimiss. Psh, ang bibilis magtampo, hindi lang naman ako nakaattend ng dalawang beses sa gala namin.

Our teacher walked in. "We have a transfer student." He said straight after walking through the door and slamming his notebook to his desk for attention.

He went on and explained our new classmate is deaf. I was sixteen back then and I was actually not paying attention pero nung pagpasok niya, may natuklasan ako bigla na parang hindi tama.

Hindi ata ako straight. If I am straight, hindi ako magrereact at magfafanboy internally....but who knows. Baka gusto ko lang siya maging kaibigan or something.

Baka medyo naexcite lang talaga ako knowing I might have a new friend.

Pero. Ang gwapo kasi ng tindig niya. Tindig lang. Yun palang naman nakikita ko kasi kakapasok niya palang sa classroom. The way he walks was cool, parang nagadjust pa yung hangin para pagandahin ang entrance niya sa klase. Tumayo siya sa harapan, katabi ng teacher namin. Hindi ko makita mukha niya kasi nakayuko siya at saktong nasa likuran ako.

Napakaitim ng buhok niya, it was shiny and looks smooth, daig pa ang model ng shampoo. May bangs siya na abot kilay ang haba, mukha man siyang bunot, bagay na bagay sa kanya. Hinawi niya ito pataas and NDKSNDJS.

He is gorgeous.

His eyes were cold as ice but at the same time, they were communicating with mine which gives a warm feeling. Nagkatinginan kami pero umiwas siya kaagad. I tell you, even if he ignores you, it still feels good. And he got a pretty good-looking face. Narinig kong magcomment ang mga nasa paligid kong babae at lalake.

"Bes, alam na." Sabi ng nasa likod ko."Bes, akin yan." reply naman ng katabi niya.

"Infernes, ang gwapo." Nagbulungan yung mga nasa harap ko. The rest were just squealing, dinaig pa mga dolphin. Then may mga guys rin. "Pre, kaaway." Said one, the other laughed. "Patay tayo bro, may hitsura." The rest goes.

Ako tahimik lang. I appreciated his looks quietly, holding a hankie up to my nose.

His body is quite good, medyo mapayat pero okay naman. He is a little around my height and for some reason, his skin is shining. Hindi dahil sa maputi siya, basta may something.

But I told myself, Seokmin, lalaki ka. Lalaki ka.

Hindi ko siya pinansin nung una, nakakahiya eh. I was also thinking being friends with him will make me develop feelings, so no. No.

He is famous to the girls. Maging mga seniors namin e dinadalaw siya sa classroom para bigyan ng pagkain. Tuwing may program naman, may mga nagpapapicture.

Parang wala naman kaming kaklaseng bingi kasi parang normal lang siya na nageexist (although introverted siya), parang wala lang sa kanya na mahina ang pandinig niya. Not until that day.

Three months passed. Nakanganga na naman ako sa upuan ko as usual. May mga nag-uusap na babae sa may tabi niya. Rinig ko sila, nagfafangirl sila sa kanya. Nagtutulakan pa sila kung sino ang unang kakausap sa kanya. Finally, may napagkaisahan sila at itinulak siya ng dalawa, saktong nabangga naman niya ang braso nung transfer student, dahilan para mahulog ang mga gamit na inaayos niya sa bag. I almost laughed at how the girls reacted, ang aarte kasi eh, 'yan napapala niyo.

"Okay ka lang?" He offered a hand to the maiden. Nagtumba-tumbahan kasi eh, eto naman si tanga, hindi manlang napansin na fake yung tumba nung babae (o baka napansin niya at nagkunwari nalang siya). Dapat yung libro nalang tinulungan niya eh, mas naaawa ako sa libro, may kaibigan naman yung babae na pwedeng tumulong sa kanya eh, tsk. Arte. Psh-CHAR HUEHUE GENTLEMAN DIN AKO kaya siguro ganun din ang gagawin ko kung ako ang nasa sitwasyon niya.