Healing [MEANIE]

Thirty-eight

Pwede bang makasapak ngayon? Tanong ni Mingyu sa sarili.

Puros kamalasan kasi ang nangyari ngayon. Dapat kasi magpapasikat ako eh! Tsk! Pagrarant niya sa sarili. Dapat mas hahanga sa akin si Wonu eh! Psh! At dapat kasi, nakasakay sila ngayon sa bike na dala ni Wonu, pero anyare? Wala lang huehue trip ata nilang maglakad ( ͡° ͜ʖ ͡°).

Kanina pa nakakunot ang noo niya at kanina pa sumasakit ang ulo niya. AISH ANG BOBO KO KASI BAKIT BA HINDI KO CHINECK ANG SINTAS KO! GCLSNCIKD. Kanina pa rin niya sinisisi ang sarili niya, kasi NALAMANGAN SILA DJSOCNEUDN 15 POINTS DIN YUN HINDI NIYA RAW MAPAPATAWAD ANG SARILI NIYA KAPAG NATALO SILA.

Nainis na si Wonu sa pagmumukha ni Mingyu kaya naisipan niya na magsalita na.

"Kapag tayo umuwing nakakunot pa rin yang noo mo, hindi kita papansinin," Oops. Nakalimutan niyang kasama niya pala si Wonu ngayon. Hindi naman pala ako malas talaga...medyo lang hihihi.

"S-Sorry." Ngisi niya rito. Alam niyo naman siguro ang mukha ni Wonu. Pokerface. Mukhang pusa na itim na mailap sa tao. But he is cute that way, and Mingyu likes him that way too. At gusto siya ng maraming babae dahil sa cold personality niya, tch.

"Akin na nga yan," kinuha ni Mingyu ang bag niya na naglalaman ng mga gamit niya. Mabigat kasi ito at halatang hirap na si Wonu sa kabibitbit dito. Hinayaan nalang siya ni Wonu na kunin ang bag dahil mapilit si Nog.

Nabalot ang dalawa ng katahimikan, walang tao sa paligid. Nakatingin silang dalawa sa madilim na kalangitan. Hindi pala madilim, dahil nagkalat rin ang mga bituin at present ang maliwanag na buwan. Malamig rin. Kung pwede lang siguro, hinawakan na ni Mingyu ang kamay ni Wonu pero nahhh. Hindi. Just no.

"Malayo pa tayo diba?" Tanong ni Wonu. Para naman hindi awkward. Pero naghum lang si Mingyu kasi tinatamad rin siya magreply. "Hoy, magkwento ka naman jan," pagpilit ni Wonu. Dahil kahit bingi siya, naiirita talaga siya pag dead silence ang bumabalot sa kanya. He feels like he is completely deaf and he fears it.

Habang tumatagal, lumalala ang kondisyon niya. He knows he need to use a hearing aid BUT he doesn't want people to pity him. He needs to know how to communicate through sign language, in fact he knows a bit of it but no. He thinks it's too complicated. Besides, nakakarinig pa naman siya basta malapit ang tao o hindi kaya'y malakas ang boses nito. Til now, he is trying to survive through lip reading. Binabasa niya ang galaw at ang labi ng tao to determine what he or she is saying. He has been doing that since he was thirteen kaya naman sanay na talaga siya.

But when he is with Mingyu, feeling niya hindi siya bingi because he can clearly  hear the younger's voice. Clearly. Ito pa nga ang dahilan kung bakit niya kinaibigan si Mingyu. Kasi feeling niya if he is with Mingyu, he will become better. There's still a chance to hear people better. Mingyu's voice is his healing.

He was truly happy he met a person like Mingyu. Everything changed when he came.

Kakaspace out ni Wonu, nabalik siya sa realidad nang hawakan ni Mingyu ang balikat niya para tumigil and then their eyes met. "Teka. Sandali, narinig mo ba yun?" Tanong ni Mingyu habang pinapakinggan ng mabuti ang naririnig niya. SHOCKXSX SIYA LANG NAKAKARINIG-

"...wala naman eh, tara na!" Hinila niya si Mingyu.

"Wait, itabi mo muna yang bike mo, may naririnig talaga ako eh." Naglakad si Mingyu sa isang madilim na parte ng daan, dun sa part na walang poste ng ilaw.

Sigurado akong may narinig ako banda rito.

"Sige bahala ka diyan, dito lang ako!" Itinabi ni Wonu ang hawak niyang bike at mga bitbit at naupo sa may gilid ng poste. Wala naman akong narinig eh. Tangina, nang-aasar ba yun? Oo nga naman, kasi nga bingi siya kaya paano niya maririnig yun -___-