Healing [MEANIE]

Seventy

As expected, tahimik sa rooftop. Mingyu and Wonwoo silently admired the scenery that the rooftop provides. Ang daang-daang ilaw ng mga imprastraktura, liwanag ng mga bituin na nagkalat sa itaas, at ang magandang langit. It was blue in color. Wala mang buwan, maliwanag pa rin. It was like what they saw in movies and what they read in novels.

Kasi diba, ganoon ang scenario kapag may 'kasama' ka sa rooftop? Doon rin nangyayari yung mga aminan parang sa anime, pati na rin ang mga lovely moments tulad ng...kissing scenes. Wonwoo cringed at what he imagined, but there was a smile that remained on his face.

No one was talking.

Akala ko ba mag-uusap kami, pero baKIT WALANG NAGSASALITA? Wonwoo asked himself. Kung meron mang magsasalita, si Mingyu dapat ang mauna dahil siya ang nagyaya eh. Kung sino ang nangyaya edi siya ang may sasabihin, rITE??!1!

Wonwoo cleared his throat. Mga ilang beses niya rin yun ginawa para magpapansin sa dating kaibigan pero manhid pa rin siya.

"EHEM" Wonwoo made it obvious this time, almost cracking his throat dahil halos sumigaw na siga, hindi siya palaging sumisigaw at isa pa, mababa ang boses niya kaya parang nabigla ito. He clenched his neck, he kept on coughing. Agad na umakto si Mingyu.

"Nauuhaw ka ba?! Bakit hindi mo nalang sinabi kaagad?" He quickly get his water bottle at pinainom doon si Wonwoo.

Nakahinga ng maayos si Wonwoo pagkatapos uminom, saka niya lang rin nasagot ang kauna-unahang matino at mahabang sentence na sinabi ni Mingyu sa loob ng isang buwan na hindi sila nag-usap. "Eh kasi hindi naman po ako nauuhaw, nagpaparinig lang talaga ako sa'yo." He rolled his eyes. "Kung bakit kasi ayaw mo magsalita, eh ikaw nga 'tong nagyaya sa akin, tsk." He clicked his tongue.

Woah.

"Sorry. Nahiya lang ako. Hindi ko kasi alam ang sasabihin." Shit. Wonwoo panicked internally. Wonu, last time na 'to. Last day mo na itong magkakagusto sa kanya. He reminded himself of his promise.

"...ano ba kasi yun? Congratulations pala. Cumlaude, naks." He winked at him jokingly trying to lift up the conversation, act normal kunwari. They were supposed to talk normally, so he is doing this.

"Ikaw nga Magna Cumlaude jan eh, congrats rin sa'yo. Hindi ako makalapit kanina, ang dami mo kasing fans, natalo mo na naman ako for the last time. Mukhang sa'yo na rin ang korona ko sa pagiging pinakagwapo sa buong P.ACAD." they laughed. First laugh together. Ugh, nakakamiss 'to.

Bumalik ang katahimikan ng dalawa. Rinig yung sound system na ginagamit ng venue, sobrang lakas, ibig-sabihin hindi pa rin tapos ang kainan sa baba. May celebration rin kasi kaya nagpakain ang school, free to all graduating students and their companions.

Okay...awkward na naman. Wonwoo decided to talk. "So...kamusta?" DAMN WONU! BAKIT BA ANG LAMYA KO-

"I'm fine, I guess." Sabi ni Mingyu na hindi mapirme ang mga paa, kanina pa galaw ng galaw. "Ikaw ba? Doing good?" He looked up na para bang nahihiyang tumingin sa direksyon ng kaibigan.

Wonwoo hummed. "...tingin mo? What do you think?" He muttered. Napatingin bigla sa kanya si Mingyu. "Hindi ako sarcastic hah! Trip ko lang pahulaan," paalala niya pa, baka kasi mamisunderstood ni Mingyu lalo na't halata sa mukha nito ang pagkagulat. Kung uulitin nga naman niya ang sinabi, double meaning yun. Pwedeng sarcastic, pwedeng normal na tanong lang.

"I think you're doing fine. Mukhang masaya ka naman sa buhay," Mingyu said. Wow, sakit hah. Wonu thought. Masaya naman talaga siya sa buhay, pero hindi mawawala yung fact na may kulang rito. "Eh yung pandinig mo? Kamusta hearing aid?" He looked at his ears na para bang bata na nakakita ng isang bagay na bago sa paningin. Kinalikot niya pa ito kaya napaatras si Wonwoo ng konti.