Dream And Life/ Park Jimin✔

14~ ben biliyorum

Jimin şemsiyesinin kulpundan tutup yine kütüphaneye doğru yol almıştı. Ama bu sefer ağır adımlarla ilerliyordu. Çünkü biraz yağmur altında yürümek istemişti. Şemsiyesine değen yağmur damlalarının çıkardığı sesi seviyordu. Karşıdan ona doğru gülümseyerek gelen arkadaşını görünce oda gülümsemişti.
"Nereye böyle jimin?" Taehyungun yönettiği soruya tam cevap verecekken Taehyung tekrar konuşmuştu. "Yoksa yine kütüphaneye mi?" evet uzun zamandır onlarla takılamıyordu. Taehyungu görünce özlediğini anlamıştı.
"Evet. Oraya gidiyorum" dedi jimin gülümseyerek. "Uzun zamandır oraya gitmekten bizi ihmal ettin. Çocuklar seni özledi" oda çok özlemişti. Ama o satırları okumak isteği bu istediği bastırıyordu.
"Bende özledim ama biliyorsun ödevler" dedi sitemle. Ilk defa onlara yalan söylemişti. Bu yüzden şuan hiç olmadığı kadar vicdan azabı çekiyordu. "Ah anladım" dedi sadece Taehyung. "Bu sefer hızlıca halledip yanınıza geleceğim söz. Hatta akşam bizde buluşalım. Annem çocukları özlediği için mızmızlanıyor" Taehyung duyduklarıyla gölümsemişti. "Bu harika olur. Bende özledim. Hyesun teyzeyi" dedi heycanla. Taehyung gerçekten seviyordu. Jiminin annesi onunla tıpkı kendi annesi gibi ilgileniyordu.
"Annemi mi seviyorsun yoksa yemeklerini mi bilemiyorum. Neyse beni tutmada hemen gidip halledeyem işimi" dedi. Taehyung başıyla selam verip jiminle vedalaştı. Hızlı adımlarla ilerledi. Bu gün hemen yazdıklarını okuyup çocuklarla takılacaktı.

"Gülüyorum diye herkes mutlu olduğumu sanıyor" dedi kız. Hep gülüyordu ama mutlu olduğu söylenemezdi. Bu huyundanda gerçek anlamda nefret ediyordu ama elinden hiçbirşey gelmiyordu.
"Yanılıyorsun" dedi çocuk ciddi bir sesle. Çocuk biliyordu. Elinden geldiğincede bu durumu düzeltmek için çabalıyordu. Kız baktığı ayaklarından gözlerini alarak çocuğa yöneltti.
"Ben biliyorum üzgün olduğunu.. Mutlu olmadığını."
Kız "nasıl?" diye bilmişti sadece. Iyi sakladığını düşünuyordu oysa.
" Kalbini görüyorum çünkü. Ve o mutsuz kalbi ne olursa olsun mutlu edeceğim. Bunun için herşeyimi feda etmem gerekse bile"

Jimin defteri yerine koyup kapıya yöneldi. Cümleler aklına takılmıştı. Oda çok karşılaşıyordu böyle olaylarla. En yakın arkadaşları bazen anlıyordu. Onun haricindeki hiç bir insan ruhunu göremiyordu. "Herneyse unutalım bunu. Çocuklarla buluşucaksın jimin seni böyle görmesinler" dedi kendi kendine.