*****İRİS*****

*****Bölüm Yirmi İki*****

Eve yaklaştıkça huzursuzluğumda artıyordu aklım Abeldeydi onu o şekilde bırakmak zordu 'Senin yanında biri varmıydı İvy tecavüze uğradığın gece.' Doğru kimse yoktu öğrenseler üzülmekten başka bir şey yapamazlardı ben bile bir şey yapamıyorum İvy Thorns olmama rağmen.

Garner Thorns bunu öğrenirse sadece bana zarar vermezdi barda dahil olmak üzere her şeyi yakar yıkardı işin uçunda Hectorde vardı benim bara gitmeme izin verdiği için işkence yapardı benimde sandalyeye oturup izlememi isterdi. Yapmadığı şey değildi köpeğimi vururken oyuncaklarımı yakarken Hectorün kolunu dağlarken daha birçok şeyi yaparken izlemiştim ilk gördüklerimle günlerce gizli gizli ağlamıştım zaman içerisinde tepkisiz kalmayı öğrenmiştim. Babam için kurmalı bir robota dönüşmüştüm söylediği yapmamı istediği her şeyi yapardım döv vur yok et yaptıklarımı her gece rüyalarımda tekrar yaşardım. Babam londraya gittiğinde Hector sayesinde insan olduğumu tekrar hissetmiştim benim yerime kötü işleri o yapıyordu bazen haberim bile olmuyordu yaptığı işlerden.

Bu yüzden Lion Strong konusunu rafa kaldırdım bir süre için evi gördüğümde motorun hızını düşürdüm kapıdan geçip motoru garaja doğru sürdüm evin önünde ses yapmak tehlikeli olurdu. Garaj kapısının önünde durdum motoru durdurup indim duvardaki paneli açıp garaj kapısını açtım motoru çalıştırmadan açılan kapıda geçtim. Motoru eski yerine park ettiğimde başımdaki kaskı çıkarıp motorun üzerine koydum yüzümdeki maskeyi de montun cebine soktum buraya kadar her şey tamamdı şimdi sessizce yaşlı kurdun inine nasıl girecektim duyduğum telefon sesiyle yerimden sıçradım.

"Lanet olsun." Telefonumu sessize almayı unutmuştum cebimdeki telefonu çıkartıp açtım kim olduğuna bakmadan.

"Neredesin sen İvy telefonuna neden bakmıyorsun?."

"Hector." Tanrım ölüyorum sanmıştım.

"Evet benim baban çalışma odasında bir saattir seni arıyorum haber vermek için aptal."

"Seni seviyorum abi." Büyük bir sorundan kurtarmıştı beni.

"Kes yalakalığı evin arkasından gel terasa acılan kapıyı acık bıraktım hadi."

Telefon yüzüme kapandığında aptal gibi sırıtıyordum kahramanım Hector iş başındaydı cebime koyarken telefona baktığımda söylediği gibi sürekli aramıştı motorun sesinden duymamıştım. Ses çıkartmadan evin arkasına yürüdüm kim demiş insanların özel güçleri olmaz diye pek ala benim vardı havada yürümek gibi yere bastığımdan bile emin değildim. Teras kapısından geçip cam kapıyı yavaşça açtım bu kapıdan direk Hectorun odasına giriliyordu kapıyı kapattım rahatça tuttuğum nefesi bıraktım bunu da atlatmıştım.

"Bir gün yakalanacaksın."

"Ahh siktir şunu yapmaktan vazgeç kalbimi duracak bir gün." Hızla sese döndüm.

"Sessiz ol duyacaklar şimdi."

Komidinin üzerindeki gece lambasının ışığını açtı onun yatakta yattığını o zaman görmüştüm kalbimin atışlarını düzene sokmak için derin nefes alıp verdim.

"Sende korkutma beni." Direk üzerine atlamıştım sessizce biraz mücadeleden sonra yan tarafına atmıştı beni.

"Rahat dur İvy başımıza iş almayalım." Yan yatıp ona baktım gülerek.

"Kahramanım varken bana bir şey olmaz." Yan dönerek oda benim gibi gülmüştü.

"Kahramanında bir insan unutma." Saclarımı okşuyordu.