YENİ BİR GÜN YENİ MUTLULUKLAR (ZeyKer)

10.Bölüm

K: Kapalı.
B: O zaman aramaya çıkalım.
K: Siz Melis'le burda kalın. Eğer buraya gelirse bana haber verin.
B: Abi bende geliyim.
K: Yok Barış sen Melis'le kal.
B: Peki sen bilirsin.
Kerem Zeynep'i aramaya başlar. Her yere bakmıştır fakat Zeynep'i bulamıyordur. Vazgeçip eve dönecekken gözüne birşey takılır. Ağaca asılı bir atkı ve üzerine iliştirilmiş bir not kağıdı.
"Eğer Zeynep'e değer veriyorsan ve ona birşey olmasını istemiyorsan bu kağıda numaranı yaz. Seni aramamı bekle."
Bu Zeynep'in atkısıydı. Atkısı bile onun gibi çiçek kokuyordu. Atkıyı görünce etrafa bakındı. Bu notu yazanın fazla uzakta olacağını düşünmüyordu ki düşüncelerinde haklıydı. Bunu notu Zeynep yazmıştı ve bir ağacın arkasında Kerem'i izliyordu. Atkıyı da bilerek oraya koymuştu. Evet planı buydu. Kerem'in onun için daha fazla telaşlanmasını, korkmasını istiyordu. Bir süre ortalıklarda olmayı düşünmüyordu. Kerem ise baştan kararsız olsada Zeynep için bunu yapmaya mecburdu. Cebinden kalemi çıkardı ve numarasını yazdı. Sonra büyük bir hışımla oradan uzaklaştı ve çiftlik evine doğru yol aldı. Zeynep ise Kerem'in ordan gittiğine emin olduktan sonra atkıyı aldı. Artık yem cepteydi.

Çiftlik evi
B: Abi noldu?
K: Biliyorum çok tuhaf ama tam ümidimi kesmiş çiftliğe dönerken bir ağacın dalına asılmış atkı buldum. Zeynep'in atkısıydı. Üzerine not yazılmış. Eğer Zeynep'e değer veriyorsan ve ona birşey olmasını istemiyorsan bu kağıda numaranı yaz. Seni aramamı bekle diye.
B: Ee sen ne yaptın?
K: Numaramı yazdım. Ve geri döndüm.
B: İyi yapmışsın. Acaba ne zaman ararlar?
M: Bence polisi arayalım.
B: (hemen lafa atılır) Bence gerek yok. Uzamadan bu olayı biz kendi aramızda çözelim.
K: Bencede. Siz bu işe karışmayın. Ben Zeynep'i bulucam. Bu gece burda kalalım. Yarın İstanbul'a geri döneriz.
B-M: Peki.
Saat geç olmuştu. Hepsi birer koltukta uykuya teslim olacakken Kerem'in telefonundan gelen sesle irkilirler. Kerem hemen telefonuna bakar. Onu yabancı bir numara arıyordur.
B: Abicim ne duruyorsun? Açsana!
K: Alo.
X: Alo. Lafı fazla uzatmıycam. Zeynep benim yanımda. Ona her an kötü şeyler yapabilirim.
K: Eğer onun kılına değil saç teline zarar gelirse bunun bedelini çok kötü ödersin. Alo.. Alo.. Birşey desene... Dıt dıt dıııttt....
B: Noldu? Ne diyorlar?
K: Ona her an kötü birşey yapabilirim dedi. Sonra ben konuştum ve telefonu kapadı.
Kerem'in telefonuna bu sefer bir mesaj gelir. Zeynep'in ağzı bantlıdır. Elleri, kolları ise bağlıdır. Zeynep'in gömleğinde birkaç düğmesi açılmıştır ve yanında yüzü maskeli bir adam onun yanında bir sandalyeye oturmuş bir eli Zeynep'in diğer düğmesindedir. Resmin altında bir not vardır.
"Bu düğmeleri açması da ne kolay ama değil mi? Bunu en iyi sen bilirsin Kerem Sayer!"
Kerem notu okuduktan sonra sesli bir şekilde küfür eder. Çok sinirlenmiştir.
M: Kerem noldu? Zeynep ile mi ilgili?
K: Evet. (Telefonundan resmi gösterir) Resime bakın ve notu okuyun.
M-B: Ohaaa! Ne yapıcaz şimdi?
K: Anlaşılan benim düşmanlarımdan biri. Ama neden Zeynep onu anlamadım.
B: Belki senin yanında onu gördülerse sevgilin sanmışlardır.
M: Saçmalama Barış!
K: Bence olabilir. Ama yinede bana saçma geliyor. Bunun altında başka birşeyler var.
Kerem'in telefonu tekrar çalar. Arayan yine aynı numaradır.
K: Senin belanı s*kerim lan. Ver şu telefonu Zeynep'i. Zeynep'i ver dedim sana!
X: Sakin ol bakalım atarlı Sayer! Zamanı gelince onu göreceksin. Bulacaksında. Ama sapasağlam olur mu bilemiyorum.
K: Bak anlaşılan senin derdin benimle. Zeynep'ı bırak. Bana yer ver. Oraya geliyim ve yüzleşelim.
X: Tamam Sayer. Bunu sen istedin. Yarın saat 10:00'da Büyükçekmece'deki tır deposuna gel. Eğer arkana birilerine takarsan ve birilerine söylersen Zeynep'e her an bişeyler olabilir.
Dıt dıt dıııttt.... Telefon yine Kerem'in suratına kapanır. Kerem daha çok sinirlenir.
B: Nolmuş? Ne diyorlar?
K: (dalgın bir şekilde) Hıı.. Şey.. Hiç... Hiçbirşey. Yine ay-aynı şeyler iş-işte.

Sabah
Kerem erkenden uyanır. Melis ve Barış'a bakar ama onlar daha erken davranıp çoktan evlerine dönmüşlerdir. Kerem birkaç şey atıştırıp yola koyulur. Sonunda tır deposuna gelmiştir fakat duyduğu sesle kalbinden parçalar koptuğunu hissediyordur.
BÖLÜM SONU