YENİ BİR GÜN YENİ MUTLULUKLAR (ZeyKer)

15.Bölüm

Z: (öksürmeye başlar) Saçmalama Barış! Yok... Yok öyle birşey. Ben Kerem'e aşık falan değilim.
B: Ben zaten aşıksın demedim. Hoşlanıyorsun dedim ama neyse.
Z: Sen benle uğraşmayı bırakta yemeğini ye canım.
B: Tamam mesaj alındı.
İkiside güler.
B: Zeynep seni anneannemle tanıştırıyım mı?
Z: Olur.
B: Hadi yemeğini bitirde bize gidelim.
Z: Konuşturmazsan yiyicem canım.
B: (gülerek) Tamam sustum sustum.

Barış Ev
Behice: Aa hoşgeldiniz.
Barış: Hoşbulduk anneanne.
Zeynep: (gülümser) Hoşbulduk efendim.
Be: Barışçım hanım kızımızla beni tanıştırmıycak mısın?
Ba: Aa.. Tabi anneannecim. Zeynep. Sınıf arkadaşım.
Z: Merhaba efendim.
Be: Merhaba kızım. Buyrun buyrun içeri geçin.
İçeri geçerler. Üçü birlikte güzelce muhabbet ediyorlardı ki birden zil çaldı.
Z: Siz oturun behice anne ben açarım.
Be: Tamam kızım.
Zeynep kapıyı açar.
Z: Senin ne işin var burda?
K: Bu soruyu benim sana sormam lazım.
Z: Çok konuşmada geç içeri.
Kerem ve Zeynep içeri girer. Kerem Zeynep'in yanına oturur. Karşısında ise Behice ve Barış oturuyordur.
Z: (kısık sesle) Kas yığını n'olcak?
K: Ne güzel şeyler söylüyorsun sen bana öyle.
Z: Tabi canım. Çok seviyorum seni. Ondan böyle güzel şeyler söylüyorum sana.
K: Ayy canım. Bu tatlılığın öldürücek beni bir gün.
Z: Nerde o günlerrr.
Ba: Aa şey. Yemeğe geçelim mi artık?
Z: Canım ben eve gitsem artık?
Ba: Aşkım istersen beraber yemek yiyelim. Biz seni bırakırız sonra.
Z: Peki canım nasıl istersen. (Zeynep Barış'ı öper ve Kerem onları görür)
K: Aşk böcekleri işinizi yemekten sonra halledin. Çünkü açlıktan ölmek istemiyorum.
Ba: Tamam kardeşim. Geliyoruz.
Be: Hadi herkes sofraya.
Z: Peki Behice Anne. Geliyoruz.
Yemekler yenir. Sofra kaldırılır. Çaylar içilir.
Z: (kısık sesle) Barış beni eve bırakır mısın? Artık gitsem iyi olucak.
Ba: Peki canım. Kerem hadi Zeynep'i bırakalım.
K: Aa şeeeyyy. Ben anahtarları veriyim. Sen bırak.
Ba: Hadi Kerem.
K: Tamam tamam geliyorum.

Kapı Önü
Be: Yine gel Zeynep kızım. Her zaman beklerim.
Z: Tabi Behice Anne. Gelirim.
Be: Kerem sende arayı uzatma.
K: Tamam annecim.

Araba
Arabayı Kerem sürüyordur. Barış önde, Zeynep ise arkada oturuyordur. Zeynep radyoyu açmak için biraz öne doğru eğilir.
B: Canım radyoyu açmak istediğini söylesene. Ben açarım.
Z: (Barış'ı yanağından öper) Gerek yok canım. Ben açarım.
K: Hop hoopp. Aile var burda.
Gülerler.
B: Sen yabancı değilsin kardeşim.
K: Öyle de olan var. Olmayan var.
B: Kardeşim güldürme beni. Senin mi yok?
Kerem kahkaha atar.
Z: Ne gülüyosun?
K: Barış'ın dediğine.
Z: Neden ki?
K: Benim sevgilim varmış. Ama benim haberim yok.
B: Sevgili anlamında demedim. İşte... Sen anladın onu. (Göz kırpar)
K: Hee öyle. Ee napalım yakışıklı olmak başa bela. Sen de artık benimle takılmazsın.
B: Hayır takılırım. Ama Zeynep'te bizle olur. Artık benim sevgilim var. Seninle o işlere karışamam.
Z: Daha fazla erkek muhabbeti dinlemek istemiyorum.
B: Tamam tamam sevgilim.
K: Buyrun geldik.
Aşağı inerler.
B: Yarın okulda görüşürüz.
Z: Görüşürüz.
Zeynep Kerem'e baka baka Barış'ı yanağından öper. Kerem ise hemen kafasını çevirir.
Z: Ben giriyim artık içeri.
B: Tamam hadi gir.
Zeynep içeri girer.
B: Kardeşim benide eve atarsın artık.
K: Tabi kardeşim. Hadi atla.
Arabaya binerler.
B: Kerem sana birşey sorucam ama bana doğruyu söyle.
K: (kafasını çevirmeden, dalgınca) Tamam söyle.
B: Senin hoşlandığın veya sevdiğin biri var mı?
K: Nerden çıktı şimdi bu?
B: Nerden çıktıysa çıktı. Soruma cevap ver.
K: Ha-hayır yo-yok.
B: Kerem emin misin?
K: Evet Barış. Eminim!
B: O zaman neden Zeynep'e öyle bakıyorsun?
BÖLÜM SONU