YENİ BİR GÜN YENİ MUTLULUKLAR (ZeyKer)

27.Bölüm

Kısa süren bir yolculuğun ardından Kerem havaalanına vardı. Ufuk, Kerem'den önce indi ve bavulları bagajdan çıkardı. Sırada Ufuk'la vedalaşmak vardı.
U: Kendinizie iyi bakın Kerem bey.
K: Sağol Ufuk sende. Gitmeden önce dediklerimi unutma.
U: Peki Kerem Bey.

-Flashback-
K: Ufuk sana yeni bir görev veriyorum.
U: Buyrun Kerem Bey.
K: Bildiğin gibi ben Amerika'ya gidiyorum. Ben burda olmadığım zamanlarda Zeynep Yılmaz'ı uzaktan takip edeceksin ve hergün bana onunla ilgili rapor vereceksin. Nereye gitti? Ne yaptı? Ne yedi? Ne içti? Hepsini bilmek istiyorum!
U: Siz nasıl isterseniz Kerem Bey.
-Flashback Son-

Kerem uçağın bulunduğu alana doğru yürümeye başladı. Hala kafasında soru işaretleri olsa da gitmenin herkes için daha iyi olacağını sanıyordu. Aslında bilmiyordu ki Zeynep'in kalbinin onun için yanıp tutuştuğunu. Uçağının merdivenlerini isteksizce çıktı Kerem. Gitmek istemiyordu ama mecburdu. Uçağın içine girdi. Sırt çantasını yanına attı ve içinden çizimlerini çıkardı. Kerem acemice çizmesine rağmen Zeynep çizimlerinde bile güzeldi. Mükemmel kıvırcıkları, pürüzsüz teni ve dolgun dudakları.... Herşeyiyle mükemmeldi Zeynep. Uçağın kalkmasına son birkaç dakika vardı. Kerem malzemelerini çıkarmış çizime başlayacakken duyduğu o narin ses üzerine içi kıpır kıpır olmuştu.
Z: Kerem.
K: Zeynep. Ne işin var burda?
Zeynep hiçbirşey demeden Kerem'in dudağına yapışır. Nefessiz kalınca ayrılan Kerem olur.
Z: Kerem gitme!
K: Yapamam.
Z: Yapabilirsin gitme.
K: Herkes için en iyisi bu!
Z: Bizim için en kötüsü bu!
K: Senden uzak durmalıyım.
Z: Benden uzak durma. Çok pişmanım. Ben bir eşeğim. Senden nasıl uzak kalabilirim ki? Sen benim nefesimsin.
K: Sana zarar veririm.
Z: Sen ve Ben "Biz" olunca herşeyin üstesinden gelebiliriz.
K: Sen ve Ben "Biz" olamayız. İmkansız!
Z: İmkansız denen birşey yoktur.
K: Mutlu aşk yoktur.
Z: Biz mutlu olabiliriz. Biz..
K: Biz...
Z: Evet biz. İkimiz. Seni çok seviyorum Kerem. Beni, bizi bırakma.

Kerem, bir adamın dürtmesiyle kendisine gelir. Neydi bu şimdi? Bir işaret miydi? Kerem içinden "Saçma bir rüyadan fazlası değildi." diye geçirsede kafası artık daha çok karışıktı.

Zeynep, Kerem'e her ne kadar son bir kez veda etmek istesede o pis gururu buna izin vermemişti. Zeynep, Kerem gittikten sonra herşeyin daha zor olacağını biliyordu. Çünkü kalbi Kerem için yanıp tutuşuyordu. Oysa Kerem'e hergün okulda uzaktan bakmak bile Zeynep'e yetiyordu. Aynı durum Kerem içinde geçerliydi. İkiside çaktırmadan birbirlerini gözetliyordu. Belki de uzaktan özlem gideriyorlardı. Zeynep telefonunu eline aldı ve Yağmur'u aradı.
Y: Alo Zeynep. Noldu? Kötü birşey mi var?
Z: Sakin ol. Yok birşey. Şey bu gece bize kalmaya gelsen olur mu?
Y: Saat çok geç oldu. Annem izin vermez ki.
Z: Taksiye atla gel. Nolur. Kendimi hiç iyi hissetmiyorum.
Y: Ben bir anneme sorayım. Bir saat içinde gelirim canım.
Z: Bekliyorum.
Y: Görüşürüz.
Z: Bay.

Zeynep hala emin değildi. Kerem'i aramayı istiyordu. Ama ararsa ne diyeceğini de bilmiyordu. Uzun bir değerlendirmeden sonra Zeynep aramaya karar verdi. Zeynep, rehberinden Kerem'i buldu ve ara tuşuna bastı. Ama malesef o hiç iç açıcı olmayan sesli kadın "Aradığınız numaraya şu anda ulaşılamıyır. Lütfen..." Zeynep daha fazla duymak istemedi ve kapattı. Son bir umudu vardı. Artık o da gitmişti. Nefes alamıyordu Zeynep. Çünkü onun nefesi gitmişti. Onu bırakmıştı. Artık onsuz nasıl yaşayacaktı? Bunu kendi de bilmiyordu. Zeynep kapının çalmasıyla kafasındaki düşüncelerden kurtuldu. "Nasıl olsa Yağmur'dur." diye içinden geçirdiği için akan rumellerine ve dağılan saçlarına aldırmadan ayağına puflarını taktı. Merdivenlerden yavaşça aşağı indi. Kapı büyük bir ısrarla çalınıyordu. Zeynep kapıyı açtı ve çok büyük bir şok geçirdi.
Z: Senn....
BÖLÜM SONU

Not: 28. Bölüm deyip çenemi kapıyorum :) Haydi vote+yoruma yüklenin!!!