Bıyık 2

14. Bölüm: Baz İstasyonu

Nihayet yeni bölüm :3 bol bol yorum atarsanız bol bol mutlu olurum şirinlerriiimm ^^ iyi okumalaaar :*

Öksürmeye devam ederken kapıyı açtım ama Ahmet'in bir cümle daha söylemesiyle bakışlarımı ona çevirdim.

"Sevgilime en büyük sevgilerimi ilet." dedi ve tekrardan sırt üstü yatağa uzanıp tavana bakmaya başladı...

+++

Çağladan

Babam karşımda dikilmiş ve bana Ahmet ile ilgili her şeyi bildiğini söylüyordu. Ahmet gitse bile arkasından pisliklerini sürüklemeye devam ediyordu ve ben yine yenilmek istemiyordum.

"Ne biliyorsun?" dedim hafifçe çenemi dikleştirerek. Babamın bana daha önce yardımı dokunmadığı gibi şimdi de dokunmayacaktı. O yüzden uysal veya ezik yaklaşmak istemiyordum. Zaten beni görmezden gelmesi yetmişti. Ankaradaki tek bir sarılmayla hallolmuyordu böyle şeyler. Bana güvenmesini istiyordum. Sonuçta onun kızıydım, düşmanı değil.

"Her şeyi, mesajları, kaçırıldığını, yangın olayını, Batı'nın neden Ankara'ya geldiğini." dedi son kısmı bastırarak. Bakışlarımı Batı'ya çevirdim. Rüzgar aramızdan çekilmişti ve biraz geride duruyordu. Benim sinirimin yanında Batı'nın yüzü de tetikteymiş gibi duruyordu. Sanki dokunsanız sizi yere yapıştıracakmış gibi. "Ama kafam karıştı." dedi babam bana doğru birkaç adım atıp bana bir adım uzaklıkta durdu. "Bunlar tehlikeli şeyler, sana yardım ederdim. Neden Batı'ya bundan bahsedip bana bahsetmedin?" dedi kaşlarını çatarak. Sinirliydi. Hem de çok ama henüz patlamamıştı.

"Çünkü..." dedim ama sözler boğazıma dizildi. Konuşacak bir şeyim olmadığından değil de, konuşacak çok şeyim olduğundan dizilmişti. Hangi sebebi sayın ekselanslarımızın önüne sunsam diye düşünürken en basit olanını ortaya sunmaya karar verdim. "Batı her zaman yanımdaydı." dedim ve düz yüz ifademi korumaya devam ettim. Histerik bir kahkaha attı. Ben de bu sırada babamın arkasına baktım. Abim Defne, Hakan, Görker ve Annemi otele doğru girmeleri için yönlendiriyordu ve Rüzgar da onlara katılmıştı. Herkes içeri girdikten sonra sadece dışarıda abim kaldı ve benim dikkatim de babamın konuşmasıyla tekrar ona döndü.

"Batı'nın sana iyi gelmediğini görmüyor musun? Ahmet sana zarar verdi çünkü Batı ile çıkıyordun." Şaka falan olmalıydı herhalde? Ahmet'in psikopat davranışlarının sebebi Batıyla çıkmam değil direk biri ile çıkmamdı.  Ayrıca biri ile çıkmasam bile bana nasıl davranacağını da görmüştük tutuklandığı gün.

"Daha fazla saçmalık dinlemek zorunda değilsin." dedi Batı yanıma gelip elimi tutarken. Bu bilmem kaçıncı babamla kavga edişimdi ve üstelik hepsi babama göre Batı yüzündendi oysa beni her kavgada sakinleştiren Batı olmuştu. Babam sinirle çenesini sıkarak Batı ve benim üzerimde gözlerini gezdirirken söylediği cümleyle babama yabancı hissettim.

"Üniversiteyi Batı Ankarada diye Ankara'yı yazdın değil mi?" Bunu nasıl söylerdi... Altıncı sınıftan beri ODTÜ Mimarlık bölümünde okumak istediğimi söylüyordum ve şimdi bana gelmiş bunu söylüyordu. İşte bundan bahsediyordum. Bana zerre güvenmiyordu. Sanki kızı değilmişim gibi. Konuşacakken babamın yanına gelen abimin konuşmasıyla sustum.

"Kızının hayallerini göremeyecek kadar kör olmuşsun." dedi abim kafasını onaylamaz bir şekilde sallarken.

"Mertcan sen karışm-" babamın sözünü kesip konuşmaya devam etti.

"Çağla'nın iyi olup olmadığını sormaktansa Batı'ya gard alıyorsun. Çağla'ya Batı iyi geliyor ama baba senden emin değilim." demesiyle gözlerimin dolmasına engel olamadım. İşte bu yüzden diyordum ilk aşkım babam değil de abimdi diye. Babam bana da abime de onaylamaz bir bakış attıktan sonra bana bakışlarını çevirdi ve tek cümle söyleyip gitti.