Out of my Limit

Κεφαλαιο 44

Το πρωί ξύπνησα στον καναπέ στο σπίτι του Αχιλλέα. Ήθελα να σηκωθώ όμως το χέρι της Μαρίνας με εμπόδισε. Με κρατούσε σφιχτά και με το ζόρι την έβγαλα από πάνω μου.
"Μμμ.." μουγκρισε.
"Σήκω ρε" είπα λίγο ποιο δυνατά για να με ακούσει. Τότε σηκώθηκε όρθια. Με το που σηκώθηκε πήγε να πέσει πάλι.
"Άλλη φορά δεν θα πιεις τόσο πολύ. Άκουσες;" δεν λέω και εμένα με πονούσε το κεφάλι από το πολύ αλκοόλ, αλλά η Μαρίνα το πάρα έκανε χθες. Με κάθε βήμα έπρεπε να κρατηθεί στα έπιπλα αλλιώς θα έπεφτε.
"Καλά πόσο ιπιες;" Κοίταξα προς το ρολόι. Τότε με έπιασε πανικός.
"Ποτέ θα έρθουν η γονείς σου;" την ρώτησα.
"Νομίζω κατά της δυο γιατί ρωτάς;" είπε κοιμισμένη.
"Έχουμε μια ώρα να σε κάνουμε να ξεμεθυσεις! Η γονείς σου θα το καταλάβουν από χιλιόμετρα ότι ήπιες." Είπα και πήγα άμεσος στη κουζίνα να ψάξω για κανένα χάπι γιατί αυτός ο πονοκέφαλος με σκότωνε. Έδωσα και ένα στην Μαρίνα και της είπα όσο θα έφτιαχνα εγώ έναν καφέ για τους δύο, να πήγενε για ένα μπάνιο.
"Μην αργήσεις" Κούνησε το κεφάλι της θετικά και πήγε στο μπάνιο.
Σε μία ώρα ήρθαν και η γονείς της. Ήλπιζα να μην καταλάβουν τίποτα. Αλλα έτσι οπως την κοιτούσαν σίγουρα είχαν καταλάβει κάτι. Ευτυχώς δεν είπαν τίποτα. [...]

Η μέρες περνούσαν και δεν είχα να κάνω και τίποτα ενδιαφέρον. Οπότε άρχισα να δουλεύω πάλι στον κύριο Στέφανο. Μιλούσα ελάχιστες φορές με τον Αχιλλέα και δεν το άντεχα άλλο. Δεν ήξερα τι είμασταν τελικά. Τα βρήκαμε; Θα είναι όπως παλιά ή θα είναι παράξενα ενδιάμεσα μας; Η απλός ήταν μια  στιγμή αδυναμίας αυτό που συνέβη στο πάρτυ;
Μίλησα και με την Μαρίνα. Μου είπε πως το καλύτερο θα ήταν να τον ρωτήσω όταν έρθει.

Έτσι πέρασαν περίπου τρεις μήνες. Βγαίναμε που και που με της φίλες της Μαρίνας. Για να πω την αλήθεια δεν της πάω και πολύ.
Τώρα ήμουν στο μαγαζί και ετοίμαζα τα ποτά για κάτι κορίτσια. Ξαφνικά είδα να μπαίνει ο Γιώργος. Ήρθε μπροστά μου και με κοιτούσε.
"Θέλεις κάτι;" είπα κρύα.
"Θέλω να καταλάβεις επιτέλους το ποσό μαλάκας είναι ο Αχιλλέας 'σου' "
Και αμέσως τον διέκοψα.
"Γιώργο δεν έχω καμία όρεξη να μιλήσω μαζί σου. Ούτε τώρα, ούτε σε μια εβδομάδα. Πότε! Κατάλαβες; Οπότε αν δεν θέλεις να παραγγείλεις θα έλεγα να φύγεις για να μην βλέπω τα μούτρα σου." τον φώναξα.
Ξαφνικά μου έπιασε σφιχτά το χέρι.
"Ακούς τι λες; Κολλητή είμασταν από μικρά παιδιά και τώρα μου λες να εξαφανιστώ;"
"Την είχαμε αυτή την συζήτηση ήδη! Γιώργο άσε με ήσυχη." Πήγε να πει κάτι όμως ο Λευτέρης ήρθε απο πίσω και τον έπιασε από τον ώμο.
"Θα ήταν καλύτερα να φύγεις τώρα." είπε και τον τράβηξε προς τα πίσω.
"Σε ποιανού μεριά είσαι ρε μαλάκα;" φώναξε.
"Δεν είμαι σε κανενός την μεριά! Φτάνει πια να  τραβάς και τους φίλους σου στα προβλήματα σου."
"Καλά." απάντησε κατά κόκκινος από τον θυμό και βγήκε έξω.
"Ευχαριστώ." είπα στον Λευτέρη και του χάρισα ένα χαμόγελο.
"Τίποτα. Νομίζω πως τελείωσες για σήμερα. Θα πω στον παππού μου πως δεν ένιωθες καλά."
"Είσαι σίγουρος πως δεν υπάρχει πρόβλημα;"
"Θα το καταλάβει. Πάνε καλύτερα σπίτι."
"Ευχαριστώ για όλα." Πήρα τα πράγματα μου και έφυγα για το σπίτι μου. [...]