Out of my Limit

Κεφαλαιο 24

~Πρωί~

Όταν άνοιξα τα μάτια μου ακόμα ήμουν στην αγκαλιά του. Αυτός δεν είχε αλλάξει καθόλου στάση από ότι τον θυμάμαι. Έκατσε όλο το βράδυ ακούνητος για να μην με ξυπνήσει; Άρχισα να νιώθω πάλι ενοχές. Αυτός κάνει τα πάντα για εμένα για να είμαι καλά και εγώ τι κάνω; Το απόλυτο τίποτα. Είναι παράξενο πως από δυο ξένοι ήρθαμε τόσο κοντά. Αλλά να μου πεις αν είσαι όλοι μέρα με κάποιον γίνετε να μην κολλήσεις; Βγήκα από την αγκαλιά του και πήγα στο μπάνιο. Πλύθηκα και πήγα στην κουζίνα. Εκεί καθόταν η Μαρίνα και έτρωγε.
"Καλημέρα." Είπα ενώ έκατσα δίπλα της. Όλο το τραπέζι ήταν γεμάτο με φαγητά. Πήρα ένα πιάτο και έβαλα διαφορά μέσα.
"Καλημέρα. Πως πέρασες εχθές;" ρώτησε όλο χαμόγελο. Την κοίταξα με βλέμμα σαν να της λέω:
"Σοβαρά τώρα;"
"Κοιτα ξέρω πως σου την έσπασε η Στέλλα, αλλά έτσι κάνει αυτήν πάντα. Όταν της αρέσει κάποιος κολλάει υπερβολικά." Μου είπε άμεσος ενώ συνέχισε να τρώει.
"Να της πεις να μαζευτεί." Είπα απότομα. Γύρισε και με κοίταξε πονηρά.
"Ζηλεύεις Μυρτω;" είπε όλο υπονοούμενο.
"Τι να ζηλέψω;" είπα ενώ έτρωγα την φέτα με μέλι που έφτιαξα.
"Οποία είναι κοντά στον Αχιλλέα."
"Ούτε καν για ποιον λόγο να ζηλέψω; Δεν με ενδιαφέρει ποια είναι κοντά του." Είπα απότομα. Ξαφνικά η Μαρίνα κοιταξε πίσω μου αγχωμένη. Γύρισα και εγώ προς το μέρος που κοιτούσε. Ο Αχιλλέας με κοιταξε με πληγωμένο βλέμμα. Μας πλησίασε και έκατσε δίπλα στην αδερφή του. Γιατί δεν έκατσε δίπλα μου; Πάντα κάθεται δίπλα μου.
"Καλημέρα." Είπε χαμηλόφωνα.
"Καλημέρα αδελφούλη. Εγώ φεύγω τώρα γιατί αλλιος θα χάσω την πρώτη ώρα." Είπε όλο χαμόγελο και δίνοντας του ένα φιλί στο μάγουλο έφυγε.
"Ποτέ φεύγουμε;" είπα με χαμόγελο για να ελαφρύνω την θέσει.
"Παω να παρω τα πραγματα μας και φεύγουμε." Ειπε ενω σηκώθηκε πηγαίνοντας προς το δωμάτιο του.
Μιση ωρα αργοτερα ημασταν εξω απο το σπιτι μου.
"Σε δεκα λεπτα θα ειμαι πισω." Τον ενημέρωσα και βγήκα απο το αυτοκίνητο. Μπήκα στο σπίτι και ευτυχώς για καλή μου τύχη δεν ήταν η μητέρα μου εδώ. Μάζεψα μερικά ρούχα σε μια τσάντα και έφυγα προς το αμάξι πάλι. Όταν μπήκα πάλι στο αυτοκίνητο τον κοίταξα χαμογελώντας. Αυτός ασχολιόταν με το κινητό του μέχρι να έρθω.
"Έτοιμη;" ρώτησε αφήνοντας το κινητό του.
"Έτοιμη." Είπα όλο χαρά. Ήταν η πρώτη φορά που θα πήγενα κάποιο ταξίδι. Δεν είχα πετάξει ποτέ με αεροπλάνο όπως φυσικά και δεν έχω πάει ποτέ με πλοίο. Ο πιο μακρύς προορισμός που έχω κάνει είναι να πάω μέχρι είναι έως την Κατερίνη, επειδή η γιαγιά μου μένει εκεί. Φυσικά λόγο της οικονομικής μας κατάστασης δεν είχαμε πάει πουθενά. Η αλήθεια είναι ότι ντρεπόμουν να το αναφέρω αυτό στον Αχιλλέα.
Δυο ώρες αργότερα φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Αργήσαμε τόσο επειδή είχε πολύ κίνηση. Μπήκαμε μέσα και ο Αχιλλέας πήγε να πας πάρει δυο εισιτήρια. Όταν ξαναήρθε προς το μέρος μου μου έδειχνε τα εισιτήρια όλο χαρά.
"Και τελικά που θα πάμε;" ρώτησα απορημένη.
"Μύκονο σου ερχόμαστε!" Είπε όλο χαρά. Άμεσος ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο μου και τον αγκάλιασα από την χαρά μου. Ένιωσα τα χέρια του να τυλίγονται γύρο μου και πάλι ένιωθα αυτό το σφίξιμο στην κοιλιά.
"Άντε πάμε γιατί αλλιος θα χάσουμε την πτήση μας." Του έγνεψα και περνώντας τον από το χέρι τον έσυρα μαζί μου για να περάσουμε τον έλεγχο. Ξαφνικά με σταμάτησε.
"Τι έγινε;" είπα απορημένη.
"Δεν πάμε από εδώ. Ακόλουθα με." Με πήγε από έναν δρόμο που δεν υπήρχαν άλλη άνθρωποι εκεί. Μόνο το προσωπικό ήταν τριγύρω μας. Βγήκαμε έξω από το κτίριο και μπροστά μας υπήρχε ένα μικρό αεροπλάνο.
"Καλά που είναι το αεροπλάνο;" ρώτησα κοιτάζοντας γύρο μου.
"Αυτό είναι το ιδιωτικό μου τζετ." Είπε και με τράβηξε για να πάμε μέσα. Εγώ έμεινα με το στόμα ανοιχτό μην μπορώντας να πιστέψω πως είχε δικό του αεροπλάνο.
"Μου κανείς πλάκα." Είπα άφωνη μπαίνοντας μέσα. Έκατσα στην μια θέσει και άρχισα να το επεξεργάζομαι.
"Εντάξει ήξερα πως έχεις αρκετά χρήματα, αλλά όχι και για κάτι τέτοιο." Είπα άφωνη. Γέλασε και έκατσε δίπλα μου.
"Είστε έτοιμη παιδιά;" μας ρώτησε ο πιλότος. Του γνεψαμε και η πτήση μας ξεκίνησε.[...]
"Ποσό θα κάτσουμε εκεί;" ρώτησα ενώ συνέχισα να τρώω την σαλάτα που μου πρόσφερε η αεροσυνοδός.
"Δυο με τρεις μέρες." Είπε μπουκωμένος από το φάει. Του έγνεψα και συνέχισα να τρώω το μικρό μου γεύμα.[..]
Μερικές ώρες αργότερα φτάσαμε στην Μύκονο. Ήταν ένα υπέροχο νησί.
"Που θα μείνουμε;" ρώτησα ενώ έβαλα τον σάκο μου στον ώμο μου.
"Έχω ένα μικρό εξοχικό εδώ, μην ανήσυχης." Τον κοίταξα σοκαρισμένη. Καλά ποσά λεφτά έχουν οι γονείς του;
"Μην με κοιτάς έτσι. Έλα δώσε μου τον σάκο να τον κουβαλησω." Του έδωσα τον σάκο και άρχισα να περπατάω ακολουθώντας τον.
Όταν φτάσαμε στο πάρκινγκ ένας τύπος μας περίμενε. Έδωσε στον Αχιλλέα ένα κλειδί αυτοκινήτου και του έδειξε το αμάξι που θα χρησιμοποιούσαμε για της επόμενες μέρες. Βάλαμε τα πράγματα μας μέσα και ξεκινήσαμε προς το εξοχικό του.
Όταν φτάσαμε ήταν πανέμορφα. Δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο περίμενα, αλλά και πάλι ήταν υπεραρκετά όλα αυτά που είχε είδη. Όταν έμπαινες μέσα μπροστά σου έβλεπες το μεγάλο σαλόνι που συνδέεται με την κουζίνα. Επίσης είχε άλλες τέσσερις πόρτες. Το πιο τέλειο είναι ότι από την πίσω μεριά του σπιτιού υπήρχε μια μεσαίου μεγέθους πισίνα. Μπαίνοντας στο σαλόνι αφήσαμε τα πράγματα μας στην άκρη.
"Ουαου.. είναι τέλειο." Ειπα άμεσος παρατηρώντας τα πάντα γύρο μου.
"Θα περάσουμε πολύ ωραία θα δεις." Μου είπε παίρνοντας ξανα της βαλίτσες στα χέρια, πηγαίνοντας τα στα δωμάτια. Τον ακολούθησα για να δω που θα αφήσει τα δικά μου πράγματα. Τελικά τα άφησε δίπλα από το δικό του δωματιο.
"Λοιπόν εσυ θα κοιμάσαι εδώ και εγώ από δίπλα σου." Του έγνεψα και έκατσα στο κρεβάτι όπου θα κοιμόμουν.
"Σε βλέπω πολύ κουρασμένη. Θέλεις να την πέσουμε για λίγο και μετά να πάμε καμία βόλτα;" ρώτησε και έγνεψα. Με αποχαιρέτησε και πήγε προς το δωμάτιο του. Όταν μου έκλεισε την πόρτα ξεντύθηκα βάζοντας μετά της πιτζάμες μου. Ο ύπνος με πήρε άμεσος.

-------------------------------------------------------
Έτοιμο και αυτό το κεφάλαιο. Εύχομαι να σας αρέσει. Τι πιστεύετε να γίνει στην Μύκονο αυτό το τριήμερο; Περιμενο τα σχολεία σας. Το επόμενο σύντομα. Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας!! 💜