Out of my Limit

Κεφαλαιο 20

Ξύπνησα κατά της 11:00 το πρωί. Θαμπώθηκα από της ακτίνες του ήλιου γιαυτό το πρώτο που έκανα ήταν να τρίψω τα μάτια μου. Ξαφνικά άρχισε να δονήτε το κινητό μου. Το πήρα στα χέρια μου και διάβασα τα γράμματα που εμφανίστηκαν στην οθόνη. Αυτή την φορά αποφάσισα να το σηκώσω.
"Τι θες;" είπα.
"Που είσαι κυρία μου;" άκουσα την αυστηρή φωνή της μητέρας μου.
"Μεγάλη ιστορία..." είπα αδιάφορα.
"Δεν μου λες εσύ καλό περνάς και εγώ ανησυχώ για σένα." συνέχισε θυμωμένει.
"Ανησυχείς; Καλό περνάω;" είπα γελώντας ειρωνικά.
"Ναι με της λιμουζίνες, τα ακριβά εστιατόρια και φορέματα."
"Πρώτα από όλα δεν με έχεις πάρει ούτε ένα τηλέφωνο από τότε που έφυγα και εσύ μου λες ότι 'ανησυχείς' ;" πήγε να διακόψει όμως εγώ συνέχισα την πρόταση μου.
"Δεύτερον εσύ μόλις έμαθες που είμαι και τι κάνω, τότε θυμήθηκες να με πάρεις." Τότε δεν είχε να πει τίποτα άλλο. Το μόνο που άκουγα ήταν την αναπνοή της από το τηλέφωνο.
"Εάν έχεις κάτι να πεις, πες το τώρα αλλιώς δεν νομίζω να υπάρχει τίποτα άλλο που μπορούμε να συζητήσουμε." Ήταν η τελευταίες λέξεις μου. Εφόσον δεν απαντούσε και εξακολουθούσα να ακούω μόνο την αναπνοή της, έκλεισα το τηλέφωνο. Άμεσος αναρωτήθηκα από που ήξερε που ήμουν χθες το βράδυ. Πήρα το κινητό πάλι στα χέρια και έψαξα στο διαδίκτυο πληροφορίες για τον Αχιλλέα. Κάτι θα έπρεπε να λέει, εφόσον ήταν μπροστά από το εστιατόριο τόσα παπαράτσι. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μου βγήκαν διάφορες σελίδες. Μια από αυτές είχε μόλις ανεβεί στο διαδίκτυο.
<<Ο Αχιλλέας Μαυριδης θεάθηκε με μια άγνωστη ομορφιά!>>
Ένα άλλο άρθρο είχε ως τίτλο:
<<Ποια είναι η μυστηριώδης άγνωστη στο πλάι του Αχιλλέα Μαυρίδη;>> και άλλα τέτοια. Απο δίπλα μια φωτογραφία που χαμογελάω, φορώντας το πανέμορφο φόρεμα από χθες και από δίπλα ο Αχιλλέας να με κοιτάει γεμάτο θαυμασμό. Σαν ηθοποιός θα μπορούσε να το κάνει παρά πολύ καλά, μιας που στην πραγματικότητα φαινόμασταν σαν ζευγάρι. Ξαφνικά χτύπησε η πόρτα. Μπήκε ο Αχιλλέας μέσα και μου ευχίθηκε καλημέρα.
"Καλημέρα" απάντησα.
"Δεν μου λες τι είναι αυτό;" είπα και του έδειξα τα άρθρα που βρήκα στο ίντερνετ.
"Όχ, συγνώμη δεν ήξερα πως θα γίνει κάτι τέτοιο. Αν θα το ήξερα δεν θα σε έπαιρνα ποτέ μαζί." άρχισε να μου ζητάει συγνώμη.
"Αν θες μπορώ να τους πω να ακυρώσουν τα άρθρα άσχετα αν είναι λίγο δύσκολο αλλά-"  πήγε να συνέχιση την πρόταση του, αλλά τον διέκοψα.
"Δεν είναι απαραίτητο.." είπα.
"Άρα δεν θύμωσες;"
"Όχι." είπα και πήγα κοντά του.
"Έτσι και αλλιος μιας που ζω στην 'ζωή' σου πρέπει να υποστώ της συνέπειες.. έτσι δεν είναι;" πήγα πολύ κοντά του ώστε μπορούσα να ακούσω την αναπνοή του να χτυπά το πρόσωπο μου. Την στιγμή που πήγε να μου πει κάτι μπαίνει στο δωμάτιο η κυρία Κατερίνα. Άμεσος απομακρύνθηκα από αυτόν.
"Τι κάνετε εδώ;" είπε με πονηρό ύφος.
"Τ-τίποτα Κατερίνα μου απλός συζητούσαμε." Είπε άμεσος ο Αχιλλέας.
'Ναι λες και δεν κατάλαβε τι πήγαμε να κάνουμε.' Είπα από μέσα μου ρίχνοντας του ένα βλέμμα όλο νόημα. Άμεσος πήρε το βλέμμα του απο πάνω μου.
"Αα ωραία τώρα αδειάστε μου την γωνία γιατί θέλω να συμμαζέψω." Της γνεψαμε και βγήκαμε από το δωμάτιο.
"Τι θα κάνουμε σήμερα;" ρώτησα ανυπόμονη αποφεύγοντας να του εξηγήσω τι έγινε προηγούμενος.
"Θα δεις, απλός το απόγευμα δεν μπορούμε να κάνουνε κάτι επειδή ο πατέρας μου μου ανάθεσε να κάνω κάτι δουλειές και θα αργήσω να τελειώσω."
"Αα οκευ. Δεν υπάρχει θέμα. Θα βρω εγώ να κάνω κάτι το απόγευμα. Λοιπόν.. πάμε;" μου έγνεψε και βγήκαμε έξω από την βίλα.
Στην αργή πήγαμε βόλτα με το αμάξι. Είμασταν περίπου μια ώρα μέσα στο αμάξι μέχρι που αποφασίσαμε να σταματήσουμε κάπου να φάμε. Αυτήν την φορά μου πρότεινε να πάμε σε ένα ακριβό μαγαζί. Όταν μπήκαμε μέσα άμεσος η σερβιτόροι μας καλωσόρισαν πηγαίνοντας μας στο τραπέζι που θα τρώγαμε το δείπνο. Ήταν στην δεξιά πλευρά του μαγαζιού. Το πιο τέλειο σε αυτό το εστιατόριο είναι πως όλο γύρω γύρω είναι από τζαμαρία. Η θέα από την δικιά μας πλευρά ήταν προς την θάλασσα. Επίσης μπορούσες να δεις ποτέ δύει ο ήλιος. Αλλά μια ερώτηση μου ήρθε στο μυαλό. Άμεσος γύρισα προς τον Αχιλλέα.
"Να σου κάνω μια ερώτηση;" μου έγνεψε ενώ συνέχισε να κοιτάει το μενού.
"Γιατί όλα σχεδόν τα ακριβά εστιατόρια έχουν τζαμαρία γύρω γύρω;" γέλασε και με κοίταξε.
"Αυτό είναι που τα κάνει ξεχωριστά." Απάντησε απλά και ξανα κοίταξε κάτω στο μενού. Τότε πήρα και εγώ το μενού στα χέρια μου για να δω τι να παραγγείλω. Είδη είχαμε παραγγείλει ένα μπουκάλι κόκκινω κρασί. Μερικά λεπτά αργότερα είχαμε παραγγείλει ειδη το γεύμα μας και συζητούσαμε.
"Έπρεπε να μου πεις πως θα με φέρεις σε ακριβό εστιατόριο για να ντυνόμουν κατάλληλα." Είπα περνώντας κατσουφιασμενη έκφραση. Άμεσος γέλασε αφήνοντας τα λακακια του να φανούν.
"Καλά την άλλη φορά θα σε προειδοποιήσω." Του έγνεψα θετικά ρίχνοντας του ένα χαμόγελο.
"Σου πάει όταν χαμογελάς." Άκουσα να μου λέει. Τον κοίταξα απορημένη. Άμεσος ένοιωσα ένα κοκκίνισμα στα μάγουλα μου.
'Και εσένα το ίδιο.' Ήθελα να πω φωναχτά αλλά δεν τόλμησα. Ποια κοπέλα λέει στο αγόρι για το χαμόγελο του; Καμία προφανώς. Τελικά του απάντησα 'ευχάριστο' και συνεχίσαμε την κουβέντα.
Όταν τελειώσαμε με το γεύμα μας πλήρωσε και άμεσος φύγαμε από το εστιατόριο.
"Και τώρα;" ρώτησα απορημένη. Κοίταξε το ρολόι του πριν μου απαντηση.
"Έχουμε ακόμα δυο ώρες μέχρι να σε αφήσω σπίτι. Τι λες να πάνε για ψώνια;" άμεσος ένα πλατύ χαμογελώ σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου.
"Και το ρωτάς;" τον έπιασα από το χέρι και κυριολεκτικά τον έσυρα μαζί μου. Όταν φτάσαμε στο εμπορικό κέντρο συνειδητοποίησα πως δεν είχα χρήματα μαζί μου. Άμεσος σταμάτησα βρίζοντας.
"Τι έγινε;" ρώτησε απορημένος.
"Ξέχασα να πάρω χρήματα μαζί μου." Είπα απογοητευμένη.
"Μην ανήσυχης. Εγώ θα σου αγοράσω ότι θες." Μου είπε με ένα πλατύ χαμόγελο.
"Όχι δεν θέλω να μου αγοράζεις τα πάντα. Δεν είναι σωστό."
"Δεν ακούω κουβέντα. Πάμε." Με έπιασε από το χέρι σέρνοντας με. Άμεσος κοίταξα τα πιασμένα μας χέρια. Η αλήθεια είναι πως ένιωθα παράξενα, αλλά δεν του το έδειξα.
Δυο ώρες αργότερα ήμασταν στον γυρισμό για το σπίτι. Μέσα στο αμάξι συζητούσαμε το τι θα κάνουμε της επόμενες μέρες.
"Αύριο θα σε πάρω μαζί μου σε μια δεξίωση."
Γύρισα και τον κοίταξα. Ήταν αφοσιωμένος στον δρόμο άσχετος αν μου μιλούσε όλοι την ώρα.
"Τι είδους δεξίωση;"
"Είναι για φιλανθρωπικό σκοπό. Ο πατέρας μου δίνει χρήματα σε παιδιά που δεν έχουν κατοικία." Έγνεψα το κεφάλι μου δείχνοντας του ότι κατάλαβα.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι με ενημέρωσε πως θα μπει για μπάνιο και μετά θα φύγει. Μου είπε πως θα αργήσει να γυρίσει. Άμεσος πήγα στο σαλόνι ανοίγοντας την τηλεόραση. Δέκα λεπτά αργότερα ο Αχιλλέας προσήλθε στο δωμάτιο. Φορούσε ένα σκούρο παντελόνι και άσπρο πουκάμισο. Η αλήθεια είναι πως του πάει να φοράει πουκάμισο. Άμεσος ήρθε προς το μέρος μου ενώ εγώ σήκωσα το κεφάλι μου ώστε να τον βλέπω.
"Λοιπόν εγώ φεύγω. Αν θες μπορείς να μπεις στο δωμάτιο μου. Πάρε ότι θες, αν θες κάτσε και εκεί δεν έχω θέμα. Θα τα πούμε το πρωί." Έσκιψε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο. Αμήχανα του έγνεψα και γύρισα πάλι το βλέμμα μου στην τηλεόραση. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τέτοια κίνηση από αυτόν. Λογικά και αυτός απόρησε με την κίνηση του γιατί έφυγε χωρίς να πει τίποτα άλλο.

-----------------------------------------------------
Έτοιμο και αυτό το κεφάλαιο! Συγνώμη που αργήσαμε να ανεβάσουμε αλλά είχα εξετάσεις και δεν προλάβαινα να γράψω καθόλου. Τώρα όμως θα ανεβάζουμε πολύ πιο συχνά. Για πείτε μου.. τι λέτε να γίνει τελικά με τον Αχιλλέα και την Μυρτω; Θα είναι μαζί ή τελικα θα γίνει κάτι με τον Γιώργο; Ποια είναι η γνώμη σας; Θα χαιρόμουν πολύ να την ακούσω.
Φιλάκια.. ~ΡΜ💜